ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

แสนเศร้าใจใจเศร้าเราโศกจิต            ในชีวิตมีอะไรไม่อาจหา
คนอื่นมีเราไม่ใจระอา                       เจรจากับใครไม่ยลยิน
เหมือนต้นไม้ขาดใบไร้สาขา              เหมือนดั่งป่าขาดลาธาราสินธุ์
เหมือนไร้ปีกนกใดจะได้บิน               เหมือนกับสิ้นเหล่าปลาในวารี
สมควรมีแต่ขาดไม่อาจเอื้อม             ชีวิตเสื่อมผิดเวลาผิดราศรี
แสนสุดเศร้าตัวเราเคล้าราคี               ไม่ได้มีสิ่งใดให้ใครชม
ขาดสติพลั่งพลาดไม่อาจคิด              เดินทางผิดชีวิตวายมลายสม
จนเป็นบาปตืดกายหลายเป็นปม          ไร้คนชื่นใครชมจมน้ำตา..

แสนเศร้าใจใจเศร้าเราโศกจิต            ในชีวิตมีอะไรไม่อาจหา
คนอื่นมีเราไม่ใจระอา                       เจรจากับใครไม่ยลยิน
เหมือนต้นไม้ขาดใบไร้สาขา              เหมือนดั่งป่าขาดลาธาราสินธุ์
เหมือนไร้ปีกนกใดจะได้บิน               เหมือนกับสิ้นเหล่าปลาในวารี
สมควรมีแต่ขาดไม่อาจเอื้อม             ชีวิตเสื่อมผิดเวลาผิดราศรี
แสนสุดเศร้าตัวเราเคล้าราคี               ไม่ได้มีสิ่งใดให้ใครชม
ขาดสติพลั่งพลาดไม่อาจคิด              เดินทางผิดชีวิตวายมลายสม
จนเป็นบาปตืดกายหลายเป็นปม          ไร้คนชื่นใครชมจมน้ำตา..(N)

จงหักอกหักใจเอาไว้เถิด                       สิ่งทีเกิดผ่านเลยอย่าเอ่ยหา
ถือเป็นเครื่องเตือนจิตพลั้งผิดมา         กาลภายหน้าอย่ากระทำผิดซ้ำซ้อน

แม้นสำนึกตรึกทั่วว่าตัวผิด                  ก็ควรคิดขอขมา(อย่าว่าสอน)
(เขียนปลอบใจเธอมาพาสะท้อน          น้ำร้อนร้อนร่วงหล่นลงบนคีย์)

              emo_06