|
หัวข้อ: ครั้งหนึ่ง กับภูกระดึงที่ฉันรัก เริ่มหัวข้อโดย: Non19507 ที่ 25 พฤศจิกายน 2009, 11:49:AM ณ ยามสายัณห์
สายัณห์พลบค่อยคล้อย อัสดง เทียมใหญ่สนพฤกษ์พง เริ่มเร้น เยียบเย็นย่างเยือกลง แลย่าน สลัวนา รวิแสงวาดเส้น ดั่งแต้มผกากรอง หมอกทอดยาวแต่งแต้ม ภูผา เสียดทั่วเวิ้งนภา แอ่นอ้อน วิมานแห่งเทวา ทิพย์เท่า เสมอแล ฤาช่างฤาอิฐก้อน ก่อด้วยหัตถ์ศิลป์ ผานางแอ่น อรุณแสงแห่งเช้า เพิงผา นางแอ่น พื้นภูฟ้า กล่าวถ้อย อุทัยโธ่!ซ่อนหา หลังม่าน เมฆเฮย เจ้าจึ่งเผยแสงน้อย แก่ผู้รอชม ระยิบสาดส่องแย้ม แสงฉาย เริ่มเรื่อเรืองประกาย ขลิบฟ้า พาให้ม่านหมอกหาย เชยชื่น ชิดนา ให้ดื่มแสงระย้า ดั่งได้ใจถวิล โดย จินดา ส.สาตรพันธ์ หัวข้อ: Re: ครั้งหนึ่ง กับภูกระดึงที่ฉันรัก เริ่มหัวข้อโดย: Non19507 ที่ 25 พฤศจิกายน 2009, 12:11:PM น้ำตกเพ็ญพบใหม่
เพ็ญพบใหม่ไหลเย็นกระเซ็นสาด ไหลเบื้องลาดพาดผาตระหง่าสน ฉะเฉื่อยฉ่ำถ้ำเวิ้ง ณ เพิงบน เรี่ยหลั่งล้นดังโรยโปรยฝนมา น้ำใสดังเพชรวามเกร็ดแก้ว วิบวอมแววแพร้วเริงจากเชิงผา รินเอื่อยเอื้องเบื้องล่างเป็นทางมา ดูเพลินตาเพลินยิ้มพริ้มดวงใจ ผาหล่มศักดิ์ เสียดภูสูงฟ้าผาเด่น ดูเช่นเป็นเชิงเพิงหิน รวิผลิแสงศิขรินทร์ แง่หินยินเสียงเคียงคน หล่มศักดิ์รักหลงคงเสน่ห์ โพล้เพ้รำไรใต้สน แสดแดงแปลงนภาพร่ามนต์ ฟ้าบนพ้นมาราตรี หล่มศักดิ์รักหลงคงชื่อ นี่หรือที่คนค้นหา อาบแสงแห่งทิพย์สุริยา ภูผาลาหลับกลับคืน โดย จินดา ส.สาตรพันธ์ |