ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

โบราณกาลตั้งแต่ที่โลกได้ถือกำเนิดขึ้น
มีเพียงสองชีวิตเท่านั้นที่คำรงชีวิตอยู่นบโลกแห่งนี้นั่นก็คือ
"นาฬิกาทราย"และ "ก้อนน้ำแข็ง"
ทั้งสองอยู่ด้วยกันมาแสนนานตั้งแต่เด็ก
เมื่อเริ่มเติบโตขึ้นนาฬิกาทรายก็รู้ใจตัวเองว่าหลงรักก้อนน้ำแข็ง
นาฬิกาทรายพยายามเอาใจก้อนน้ำแข็งและดูแลก้อนน้ำแขงด้วยความรักเรื่อยมา
แต่ด้วยความเย็นชาของก้อนน้ำแข็ง เธอจึงไม่สามารถรับรู้ความรับที่นาฬิกาทรายมอบให้ได้
วันหนึ่งนาฬิกาทรายและนำแข็งทะเลาะกันเพราะความเย็นชาของน้ำแข็ง
"จะไปไหนก็ไปเลยนะ ฉันไม่ต้องการเห็นหน้าเทออีก"
น้ำแข็งกว่าไล่นาฬิกาทรายด้วยความเย็นชา
ด้วยความเสียใจนาฬิกาทรายจึงวิ่งหนีไป
วิ่งไป วิ่งไป....ไกลเท่าไรไม่รู้ แต่เมื่อนาฬิกาทรายได้รู้สึกตัวอีกครั้งก็พบว่า
ตนเองอยู่กันคนละซีกโลกกับก้อนน้ำแข็งแล้ว
เวลาผ่านไปเนิ่นนาน ก้อนน้ำแข็ง คิดถึงนาฬิกาทรายและต้องการจะออกตามหา
แต่ด้วยความเย็ยชาของเธอ เธอจึงเลือกที่จะอยู่เฉยๆดีกว่า
จนเมื่อเกิดแผ่นดินไหวขึ้นซึ่งทั้งนาฬิกาทรายและน้ำแข็งต่างก็รู้ว่า นี่คือจุดจบของโลกแล้ว
แผ่นดินเริ่มแยกตัวออกจากกัน
นาฬิกาทรายจึงปล่อยทรายออกจากตัวเองเพื่ออุดรอยแยกของแผ่นดิน
จนในที่สุดแผ่นดินก็หยุดไหว และโลกกก็ยังไม่ถึงจุดจบ
เมื่อพระจันทร์ผ่านมาน้ำแข็งจึงถามพระจันทร์ว่า นาฬิกาทรายเป็นอย่างไรบ้าง
พระจันทร์จึงตอบว่านาฬิกาทรายอยู่อีกซีกโลกนึง
น้ำแข็งจึงออกเดินทางเพื่อตามหานาฬิกาทราย
เพียงไม่นานก็พบ ร่างของนาฬิกาทรายเรือนใหญ่
ซึ่งบัดนี้เหลือทรายเพียงน้อยนิด
น้ำแข็งตรงเข้าไปหานาฬิกาทราย ซึ่งกำลังจะหมดลมหายใจในไม่ช้า
นาฬิกาทรายเหลือบมองก้อนน้ำแข็งและกล่าวกับก้อนน้ำแข็งด้วยเศษเสี้ยวแรงอันน้อยนิดที่หลงเหลืออยู่
แม้ไม่ใช่ข้อความที่สวยหรูอะไร
แต่นาฬิกาทรายบอกว่า
"ฉัน รัก เธอ"
สิ้นเสียงพร้อมกับลมหายใจสุดท้ายของนาฬิกาทราย
พลันความเย็นชาของน้ำแข็งก็ได้หมดสิ้นไป
เธอสามารถรับรู้ถึงความรักที่นาฬิกาทรายมีต่อเธอ
เธอค่อยๆละลายละลายลงช้าๆลงบนทรายของนาฬิกาทราย
และทรายของนาฬิกาทรายก็โอบอุ้มน้ำของน้ำแข็งไว้จวบจนทุกวันนี้...