พิมพ์หน้านี้ - ๐..เพิงพัก.และ.คนเพ้อ..๐

(http://www.bloggang.com/data/p/pangsiphun/picture/1254708992.jpg)

๐..เพิงพัก.และ.คนเพ้อ..๐

๐.ร้างจากคนจรสะท้อนถอย
บางทีเด็กน้อยเล่นทอยเหรียญ
กระนั้นหนึ่งคนนับจังหวะเวียน
ผลัดเปลี่ยนรอยเท้านักเดินทาง

๐.คงความเคลื่อนไหวในเพิงพัก
อาณาจักรหยากไย่ขยายกว้าง
ยินขรม.แมงค่ำระส่ำคราง
รอกระดิ่งน้ำค้างริมข้างระฆัง

๐."หรือว่าเปล่าดาย.สหายหนุ่ม.?"
"จึ่งซุกมุม.เสาไม้.ท้ายที่นั่ง"
"สัมพาย.ภาระใด.ในภวังค์.?"
"โน่น!.เมฆครึ้ม.ลมคลั่งกำลังมา"

๐.เหมือนมาผูกมัดการนัดหมาย
กับชาย.หมดหมาดมาดแรงม้า
เขายังคงฝันเข้มเต็มแววตา
หากทว่าขื่นเข้มเต็มแววใจ

๐."สักครู่หนึ่งเถิดนะ!.สหายหนุ่ม"
มรสุมเริ่มส่อก่อฝนใหม่
อันระย้าจากช่วงห้วงหุบไพร
จะกลั่นรินหยาดใสให้พรั่งพราว

๐.เพื่อสู่คืนอีกค่ำอันแร้นแค้น
ขณะแหงนเงยหน้าขึ้นหาหาว
สังกะสีกร่อนผุปรุรูดาว
แทนเวิ้งฟ้าวับวาวราวละออ

๐.คือเพิงพักคนเพ้อริมทางผ่าน
ทิ้งระทมซมซานค่อยสานต่อ
ร่ำเมรัยรสอุบาทว์ปาดลำคอ
ระหว่างรอ.ดอกฝนเล่นดนตรี...ฯฯ

-------------------------------

"ปางสีฝุ่น"

ห่างหายใช่ตายจาก..
คิดถึงมาก.นะ!.คิดถึง..
ทรงจำทุกห้วงคำนึง..
ฉันจึง.."ประกาศให้ทราบโดยทั่วกัน"

( โปรดอ่านได้อีกตั้งหลายครั้ง..เช่นนั้น.แลฯ..)

จึงลมห่มหนาวคราวนี้
จากแรกราตรีเงียบสงัด
หมอกฝันปรุงจิตฉายชัด
เสียงฝัดข้าวใหม่ได้ยิน

หอมข้าวหอมฝนหล่นฟ้า
ดอกหญ้าปากควายได้กลิ่น
เออหนอ เคยดอมหอมดิน
ไร้สิ้นถิ่นฝากฝังกาย

นิทานคนเมืองเรื่องเริ่ม
ประเดิมน้ำตาว่าง่าย
ล้มนอนเกลือกดิ้นดินทราย
คงคล้ายคืนบ้านลานนา

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน