ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

มีรอยยิ้ม เหมือนมีชัย บนใบหน้า
แม้น้ำตา จะิรินไหล ไม่ต้องฝืน
ยิ้มสิยิ้ม ส่งความช้ำ อย่ากล้ำกลืน
แค่คนอื่น เขาได้ใจ เธอไปครอง

ถึงแม้เขา เป็นคนรัก เรามาก่อน
ก็แค่ตอน รักยังแท้ แค่เราสอง
รักแค่ไหน ต้องตัดใจ ตามครรลอง
ได้แค่มอง  เพราะสุดท้าย กลายเป็นลม

คือความจริง สิ่งที่ใจ ต้องยอมรับ
เขาไม่กลับ มารักกัน วันขื่นขม
ปล่อยให้จบ ลบความรัก ที่ช้ำตรม
ยอมระทม ยิ้มส่งใจ ไปอำลา

ยิ้มรับคำลา
แต่ก็กลั้นน้ำตาไม่อยู่
หัวใจไม่ตอบสนองการรับรู้
ยิ่งฟังยิ่งหดหู่หัวใจ

ยิ้มทั้งน้ำตา
เพราะรู้ว่าเธอคงไม่กลับมารักใคร่
ฉันคงนั่งร้องไห้ต่อไป
ร้องจนไม่เหลืออะไรให้เธอ

โอ้นงนาง  ยื่นยิ้ม  น้ำตาล่วง
แสนเป็นห่วง  แก้วกานดา  น้ำตาไหล
เห็นเธอทุกข์  พี่แสนทุกข์  ยิ่งกว่าใคร
แม่ทรามวัย   หันมาให้  พี่ดามทรวง

มิได้หลอก  หยอกล้อ  ขอดามรัก
แต่สมัคร  มั่นหมาย   เอมอรเอ๋ย
เจ้าจะได้   แอบอิง   พิงใจเอย
มาเฉลย    ล้อรัก    สลักใจ

จะขอเช็ด  น้ำตา  บนหน้าเจ้า
จะคอยเฝ้า  เคล้าคลอ  ห่อไหล่ไว้
จะภักดี     ต่อนาง   แม่ทรามวัย
จงไว้ใจ  พี่เทิด  นะแม่คุณ

[/color][/size][/font][/font][/size]

ฉันเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดา
ที่ไม่เคยมีค่าไม่ว่าจะรักแค่ไหน
ฉันไม่เคยดีในสายตาเลยหรือไร
เจ็บนะ...แต่ไม่รู้จะทำอย่างไรเหมือนกัน

ยิ้มรับความเย็นชา
พร้อมรับคำลาด้วยน้ำตาอย่างโศกสัน
นั่งนับวันที่ให้เธอบอกลากัน
ผู้แพ้ไร้ค่าอย่างฉันทำได้แค่เท่านี้แหละเธอ