พิมพ์หน้านี้ - จากสายฝนถึงสายน้ำ

ฝนเจ้าเอ๋ยเคยผ่านฟ้าเมฆาไหว
หล่นลงไปผืนดินที่สิ้นหวัง
ฝนเจ้าเอ๋ยเจ้ามีเพื่อนเหมือนพลัง
ตกลงดั่งห่าฝนกระทบทราย

ฝนเจ้าเอ๋ยผ่านความเย็นเป็นหิมะ
ดีจังนะช่างไร้ทุกข์จนสุดท้าย
ตกลงลงมาบนผืนดินที่วุ่นวาย
กลับมลายหายไปเป็นไอควั่น

ฝนเจ้าเอยเคยผ่านบนฟ้าไหว
ช่างเป็นไปตามกาลที่หวาดหวั่น
เม็ดสุดท้ายก็ตกมาในคราครัน
เป็นจุดพันกลั่นสายน้ำจากเมฆา

จากหยดเม็ดของเจ้าฝนที่หล่นร่วง
รวมเป็นปวงผืนน้ำที่ล้ำหนา
ฝนเจ้าเอยเคยเป็นเพียงเม็ดมา
ใช้เวลาเพียงฉับพลันกลั่นทะเล

จากเมฆฝน...บนยอดฟ้า...นภาเขต
โปรยละออง...ธุลีเศษ...ของเม็ดฝน
หลั่งพรูร่วง...ลงมาสู่...นทีชล
เป็นธารน้ำ...ไหลหมุนวน...บนพสุธา
จากแอ่งนำ...น้อยใหญ่...ในไพรกว้าง
สรรพสัตว์...ต่างต่าง...ใด้พึ่งพา
อาบดื่มกิน...ดำรงชีพ...เลี้ยงกายา
คุณพระแม่...คงคา...ชลาลัย
จากธารน้ำ...หลากหลายที่...ไหลล่อง
เป็นละออง...ต้องระเหย...สู่ฟ้าใส
เกี่ยวเกาะกลุ่ม...เป็นเมฆา...ไม่ช้าไว
ก็จะเปลี่ยน...เวียนวนไป...สู่พิรุณ

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน