ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

เช้าวันหนึ่ง ณ  สี่แยกไฟแดง เขตบางกะปิ ..........

เช้าวันหนึ่ง  เป็นวันซึ่ง  เหมือนทุกวัน 
แต่วันนั้น  ช่างโดดเดี่ยว  เปล่าเปลี่ยวเหงา
เห็นมอเตอร์ไซด์  จอดเทียบ ข้างรถเรา
ต่างก็เฝ้า  รอไฟเขียว  ผ่านแยกไป

รถเขาเล็ก  แต่มีพร้อม  ลูก-แม่-พ่อ
ไม่ต้องรอ  มีรถเก๋ง  คันใหญ่ ๆ 
แม่ซ้อนท้าย  ลูกอยู่หน้า พ่อขับไป
ครอบครัวใหม่  ดูอุ่นใจ  อิจฉาจัง

ส่วนรถเรา  ทั้งเบาะหลัง และเบาะข้าง
มีความว่าง   ไร้คนนั่ง   เคียงข้างหนอ
ไม่มีใคร  เป็นเพื่อนคุย  พะเน้าพะนอ
หัวใจฝ่อ  ท้อใจ  ไร้คนแล

มัวแต่รอ...  รอสร้างตัว  ให้พร้อมก่อน
ต้องเป็นขั้น  เป็นตอน  ซับซ้อนหลาย
คิดหาบ้าน  คิดหารถ  หาแทบตาย
กว่าจะได้ วัย-สังขาร ผ่านล่วงเลย

เคยเจอคน ที่สนใจ ไม่กล้ารัก
คนรู้จัก  แนะนำให้  ยังไม่สน
ด้วยเจียมตัว  ด้อยค่า  ฐานะตน
เลยต้องทน นั่งหน้าเหี่ยว อยู่เดียวดาย

เปรียบนกน้อย  เพียงตัวเดียว  สร้างรังรัก
คงเหนื่อยนัก  กว่าจะถึง  ซึ่งจุดหมาย
หากแต่มี  คู่นก  เคียงข้างกาย
ช่วยกันได้  ถักทอฝัน  นั้นเป็นจริง

หาคู่สร้าง   ช่วยกันร่าง  ทางชีวิต
หาคู่คิด    ร่วมตรากตรำ  ทำสะสม
หาคู่ครอง  แชร์ความสุข  และทุกข์ตรม
สร้างครอบครัว  ให้สุขสม ตลอดกาล


หากคิดจะรักใคร...    สร้างครอบครัวกับใคร....   อย่าปล่อยเนิ่นนานไป
เพราะเวลาที่ผ่านเลย .... กับสังขารที่ร่วงโรย.....   เรียกกลับมามิได้