ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

ปล่อย....ให้หัวใจได้แค่ฝัน
เพราะรู้ดีไม่มีวันเป็นไปได้
รักเธอ...เพียงพร่ำเพ้อเรื่อยไป
ไม่อาจเป็นเจ้าของใจ เพราะเธอไม่เคยมองมา....
จึงต้องปล่อย เธอไว้ที่ตรงนั้น
ตัดใจแล้วถอยหลัง ทิ้งความห่วงหา
ถอนใจออกห่าง ปล่อยวางให้กาลเวลา
ลบเธอจากเงาตา...แล้วรักตัวเองให้มากกว่า ที่เคยรักเธอ....(ต้องทำให้ได้)

ไม่รักกันแล้วใช่ไหม??
จะได้ปล่อยเธอไปจากสัญญาวันนั้น
ไม่รักกันแล้วประโยชน์อะไรที่จะเหนี่ยวรั้งกัน
ไปเถอะไปจากฉันไม่ต้องรีรอ
ไม่คิดถึงกันแล้วสิใช่ไหม??
ถึงได้เงียบหายห่างเหิน
หมดรักกันแล้วก็แค่ต่างคนต่างเดิน
ไม่ขอเป็นส่วนเกินของชีวิตใคร




จะเป็นไรไป..หากต้องเดินโดยลำพัง...

ปลุกหัวใจจากความฝัน
รับความจริงที่เธอไม่เคยรักกันให้ได้
ตื่นซะที ที่เพ้อพร่ำร่ำไป
ปล่อยเธอ...ออกไปจากใจ จนพ้นตา
ให้หัวใจได้ปลดปล่อย
จากการรอคอยเฝ้าห่วงหา
ในเมื่อความรัก ไม่เคยสัมผัสคืนกลับมา
ขอถอนใจ...ชั้นเหนื่อยล้าเกินรักเธอ

ทุกสิ่งที่ได้พบ
ทำให้ซึ้งถึงจุดจบคือแห่งไหน
เมื่อเธอเดิน เคียงข้างเขา เราเดียวดาย
มือที่ไขว่คว้าออกไป สัมผัสได้เพียงเยียบเย็น
ปล่อย...น้ำตาให้รินไหล
ปล่อย...หัวใจให้หยุดเต้น.....
ปล่อย...มือจากเธอ มันช่างยากเย็น
แต่ต้องปล่อย.... แล้วกลับมาเป็นเช่นคนไม่มีใคร