|
หัวข้อ: ในสวนรกร้าง เริ่มหัวข้อโดย: ชมพูไพร ที่ 27 สิงหาคม 2009, 04:14:PM ลมโฉบพัดหญ้าแปรปรวนในสวนร้าง
สรรพสิ่งเปลี่ยนที่ทางตามวิถี สูญสลายเมื่อผ่านผันหลายพันปี แต่ประติมากรรมนี้ ยืนทรนง ทรนงตระหง่านในลานโศก มองโศลกผองมนุษย์ดุจฝุ่นผง ปลิวกระจายเปลี่ยนผันไม่มั่นคง เป็นวัฏวงแห่งเกิดตายซึ่งคล้ายเดิม ที่นั่นคือ ลานสวนมวลมนุษย์ เผ่าพันธุ์แสนสุดแห่งฮึกเหิม เพื่อเงินตราคว้าอำนาจยิ่งต่อเติม ให้อัตตาพูนเพิ่มไม่รู้พอ จึงประติมากรรมแห่งลานสวน มองมวลมนุษยชาติประหลาดหนอ ไขว่คว้าสะสมใดไม่อาจต่อ ดึงชีวิตให้หยุดรอเมื่อถึงวัย ความตายนั้นมารอการก่อเกิด ดวงตาเปิดเพื่อรอรับความหลับใหล เรามาปรากฏกายแล้วหายไป อยู่ที่ใครจะไฝ่ฝันปั้นประติมา ประติมากรรมอันสรรค์สร้างอย่างสร้างสรรค์ เป็นดังของกำนัลอันล้ำค่า คือ 'ความคิด' และ 'ศิลปะ' ซึ่งจะพา เราเข้าหาความดีงามความเป็นจริง หัวข้อ: Re: ในสวนรกร้าง เริ่มหัวข้อโดย: เพรางาย ที่ 28 สิงหาคม 2009, 11:53:AM ในสวนรกร้างหญ้ารกเรื้อ
เหมือนดังพงเสือคอยซุกซ่อน งูเงี้ยวเขี้ยวขอมารอนอน ไฟฟอนร่วงเถ้าอาจเผาดง รกร้างห่างไกลไร้มนุษย์ ดั่งสวรรค์บริสุทธิ์สูงส่ง เพาะพันธุ์สัตว์ไพรให้ยืนยง อย่าให้คนหลงเข้ามาเลย emo_45 |