ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

       ฉันจะหยุดหยุดแล้วหยุดตรงนี้                                  หยุดตรงที่เธอไม่เคยมองเห็น
หยุดที่เดิมที่มีเธอทุกเช้าเย็น                                             หยุดทุกสิ่งหยุดที่เห็นและเป็นไป
       เมื่อสิ่งที่ฉันทำไปดูไร้ค่า                                           ไร้ราคาที่ผ่านมาดูหวั่นไหว
ความรู้สึกห่วงหาและห่วงใย                                            ทำเท่าไรล้นใจเธอเสมอมา
       เสมือนมีแก้วน้ำอยู่หนึ่งใบ                                          น้ำใสใสเปรียบเสมือนความห่วงหา
แก้วใบนี้มีน้ำเต็มตลอดเวลา                                               ที่ผ่านมาเธอมีคนคอยเติมใจ
       ฉันก็เหมือนส่วนเกินแก้วใบนี้                                      เติมเท่าไรเติมทุกทีมันก็ไหล
ออกจากแก้วออกจากเธอออกจากใจ                                     ไหลออกไปไกลแสนไกลจากใจเธอ