|
หัวข้อ: นิยายรักสองแผ่นดิน... เริ่มหัวข้อโดย: จะไม่เด็ด ที่ 24 สิงหาคม 2009, 06:31:PM ฟ้าสางกลางเหมันต์...(3)
อรุณสางพรางเดือนเลือนลับห้วง สองเราล่วงราตรีห่มอารมณ์หวาม พรอดใจชิดสนิทสนมชมฟ้างาม จนฟ้าครามยังมิหยุดสุดเสน่หา ท่ามแดนทองมองนทีมีสองฝั่ง ธาราหลั่งสีผ่องนวลชวนสุขา ยิ่งแสงต้องละอองยวนป่วนธารา ฉายฉาบหน้าพาใจสองล่องสายนที เย็นลมโชยโปรยหนาวผะผ่าวหน้า จึงห่มผ้าไหมแพรแลหลากสี พลันไออุ่นก็หมุนเวียนเปลี่ยนอินทรีย์ โขงนทีชี้สัมพันธ์เหมันต์ฤดู แล้วโอบนวลชวนเดินเพลินเลาะโขง หวังเชื่อมโยงสองสัมพันธ์ให้มั่นอยู่ โขงไหลผ่านอย่าผ่านลับโปรดรับรู้ สิ้นยอดชู้ขอสิ้นใจ...ในโขงเอย.. ....แบบว่า ศรีโคตรบูรณ์ภิรมย์...(2) แลยามนี้ที่ภิรมย์พรมเสน่ห์สาว พี่ยืนหนาวเคล้าสายลมชมไม่ห่าง ลมสวาทเร้าให้อยากคิดชิดสองปรางค์ อยากจะวางใจอิงแอบแทบผู้งาม เสียงโปงลางกังวานไกลใจลอยละล่อง พิณแคนก้องมาคราใดพี่ใจหวาม ศรีโคตรบูรณ์เพลานี้ฟ้าสีคราม แลท้องน้ำก็ผ่องผุดดุจธารทอง แสงจันทร์เพ็ญเห็นสว่างกระจ่างพื้น เจ้างามชื่นตื่นตาแลแม่น้ำของ ซิ่นผ้าไหมที่แต่งนวลนั้นชวนมอง มิเป็นรองแม้นางใดในอุษาคเนย์ เสียงโหวตครวญลอยมาพาให้คิด หนาวจับจิตพี่ยิงคิดยิ่งไขว้เขว เสียงคลื่นน้ำซัดหาฝั่งคล้ายดั่งทะเล คลื่นรักเห่เข้ากล่อมใจให้ไหลตาม ..แบบว่า ปฐมบทนิยายรักสองแผ่นดิน...(1) ย่ำราตรีที่เรืองรอง ณ สองสถาน ถิ่นสาบานแห่งฤทัยของใจสอง พี่ลี้ลบมิพบใครในแดนทอง มาพบน้องประคองขวัญคืนจันทร์เพ็ญ ลมเหหันพันตูมิรู้ทิศ หวั่นที่จิตอาจคิดหวามตามลมเห็น ลมหน้าฝนวนสุดปลายมิวายเย็น หรือลมเป็นเช่นกับใครในแดนลาว ราวตุลาระกาศกตกยามดึก พี่นั่งนึกอยู่เดียวดายไม่มีสาว ริมฝั่งโขงนั้นเจิดจ้าระดาดาว แผดอะคร้าวว่าพราวแสงแห่งเรือไฟ ลำน้ำทองของนทีที่ไหลผ่าน ได้พบพานผู้น่าฮักประจักษ์ไฉน เจ้ามาเยือนเหมือนพากลุ้มพี่หนุ่มไทย ให้ทอดใจไว้ข้างของต้องใจนาง ...แบบว่า |