ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

เอากล่อนเก่ามาลงเสียกระหน่อย

หมื่นผกาที่ว่างามทั่วโลกหล้า
พันสกุลณาที่สวยกว่าสิ่งไหน
ร้อยนารีที่ว่างามกว่าใครใคร
ไม่เท่าใคร่หนึ่งคนรักเคียงข้างตัว

แสงอาทิตย์ส่องผ่านนครเมฆ
ดุจจะเสกให้โลกหล้ามิอับเฉา
ดุจนารีเคียงกายซึ่งพวกเรา
ชายไม่เฉาตราบนารีคงถาวร

เสียงเรไรเสนาะต้องพินิจพริ้ม
เหมือนจะพิมพ์เสียงดนตรีสนิทแนบ
แต่สุดท้ายที่ไพเราะมิแฝงแอบ
เสียงที่แอบร้องตะโกนก้องหัวใจ

ร้อยสุราเคล้านารีที่ว่ายอด
ที่สุดสอดคล้องยุทธิ์มาหนไหน
สุดท้ายยอดนารีนั้นคือใคร
สุดจะใคร่คราญหาหัวใจนาง

เงากระบี่ที่ว่าคมหรือจะสู้
รู้ทั้งรู้เงาดาบมิอาจเทียบ
ยอดยุทธิ์ยอดอาวุธแม้ได้เปรียบ
แต่มิอาจเทียบเทียมหัวใจนาง

เหตุใด กันหนอ พระเจ้าข้า
อันคุณค่า ของคน หาใช่รูป
แม้รูปงาม แต่จิตใจ สุดหยั่งรู้
แม้มองดู มิอาจ เห็นสันดาน

เหตุใดนั้น อาตมา ไม่รู้หรอก
แต่จะบอก ว่าคุณค่า หาใช่รูป
ที่สวยงาม แท้จริง ทุกคนรู้
แต่เสริมรูป ไม่เสริมใจ ปล่อยละเลย

เหตุใด กันหนอ พระเจ้าข้า
คนมีค่า ทำบุญ ทำกุศล
ต้องทนทุกข์ แสนสุด อับจน
นั่งระทม ดุจดั่งทำ ชั่วช้านาน

เหตุใดนั้น อาตมา ไม่รู้หรอก
แต่จะบอก ทำดี ย่อมสนอง
ว่าทำดี สุขใจ เป็นครรลอง
อย่าตริตรอง ว่าทำดี สุขสบาย

เหตุใด กันหนอ พระเจ้าข้า
คนชั่วช้า ดูถูก ศาสนา
ทำบาป ทำกรรม ทำอาญา
แต่สุดท้าย แสนสุข สุดลำพอง

เหตุใดนั้น อาตมา ไม่รู้หรอก
แต่จะบอก คนชั่วช้า ฟ้ามองเห็น
อีกไม่นาน เวรกรรม ทำลำเคน
แม้ไม่เห็น แต่กรรมย่อม สนองคืน

นั่งคิดเล่นๆแค่คำถาม แล้วมาต่อยอดคำตอบ



ผองของข้า สิ้นแล้ว ซึ่งชีวิต
ดุจลิขิต พรหมณ์เขียน ตามอักษร
ข้าโดดเดี่ยว เดียวดาย ดุจคนจร
สุดอาวร อาลัยรัก ผู้จากไป

สงครามนี้ ชีวิต ได้ดับหาย
ผองเพื่อนตาย ไปก่อน อายุไข
เหล่าอริ ชาติพันธุ์ เดนประลัย
จงสิ้นใจ ตามผองข้า วายชีวี

คมดาบใหญ่ ฟาดฟัน ทั้งแปดทิศ
วิปริต คลุ้มคลั่ง แค้นทวี
เมื่อบัดนี้ จิตใจดุจ มารศรี
สิ้นชั่วดี โกรธแค้น ฆาตกรรม

หนึ่งเสี้ยวบุญ ของคนบาป ในบัดนั้น
ความคิด ก่อนดับสูญ ความทรงจำ
ขอปกป้อง เมืองเกิดใน มโนธรรม
คนมีกรรม ขอปกป้อง มาตุภูมิ

ขออุทิศให้ทุกคน ที่ปกป้องในสิ่งที่ตนรัก.