พิมพ์หน้านี้ - ทางไม่ไกลคงถึงซึ่งปลายทาง

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

บทประพันธ์กลอนและบทกวีเพราะๆ => คำคม+คำสุภาษิต+คำพังเพย => ข้อความที่เริ่มโดย: อัลิปรียา ที่ 01 สิงหาคม 2009, 02:18:PM



หัวข้อ: ทางไม่ไกลคงถึงซึ่งปลายทาง
เริ่มหัวข้อโดย: อัลิปรียา ที่ 01 สิงหาคม 2009, 02:18:PM
      ไหวไม่ไหวให้เพียรท่องว่าต้องไหว      ฝันให้ไกลไปให้ถึงซึ่งฝั่งฝัน
   วันใดท้อขอจงท่องต้องสักวัน         คนมีฝันต้องฝ่าฟันกันทุกคน
   อย่าได้หวั่นพรั่นไปใจจงอย่า            ผลข้างหน้าจะอย่างไรให้รอผล
   ทนด้วยเพียรเขียนอ่านด้วยการทน         ใจจะยลชัยชนะด้วยดวงใจ
   หนามที่แหลมทิ่มตำจงจำหนาม         ไหนจะคร้ามจะครั่นหวั่นไฉน
   ชัยชนะที่รอขอรอชัย            ทางไม่ไกลคงถึงซึ่งปลายทาง


หัวข้อ: Re: ทางไม่ไกลคงถึงซึ่งปลายทาง
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวระดา ที่ 01 สิงหาคม 2009, 03:13:PM
หน้าแห้งผากปากแห้งผงก็จงสู้
อย่าอดสูดูหมิ่นจนสิ้นศรี
ปลูกแรงใจให้แจ่มแช่มวจี
พร้อมพรั่งพลีชีวาท้ากู้กรรม

แม้บุญน้อยด้อยนักอย่าหักหน่อ
อย่าถือท้อทอทดจนหมดต่ำ
ดินที่แห้งแล้งห่มแทบล้มลำ
ยังฝนพรำนำพร้อยมาปรอยโปรยฯ


หัวข้อ: Re: ทางไม่ไกลคงถึงซึ่งปลายทาง
เริ่มหัวข้อโดย: สายใย ที่ 01 สิงหาคม 2009, 09:27:PM
ตั้งจุดหมายปลายทางวางธงฝัน
แล้วมุ่งหน้าฝ่าฟันไปให้ถึง
อุปสรรคหากโถมถาอย่าพรั่นพรึง
รวมใจหนึ่งโน้มน้าวก้าวข้ามไป

มีสติรู้ใจตัวให้ทั่วถ้วน
การใดควรมิควรล้วนตรองไตร่
ทางข้างหน้า แม้นว่าใกล้หรือไกล
มุ่งมั่นไว้คงถึงซึ่งปลายทาง


หัวข้อ: Re: ทางไม่ไกลคงถึงซึ่งปลายทาง
เริ่มหัวข้อโดย: ปาระ ที่ 03 สิงหาคม 2009, 05:46:PM
จุดมุ่งหมายปลายฝันวันข้างหน้า
อย่ามัวหล้าหลีกหลบลบเลือนหาย
อย่ามัวเที่ยวเอาแต่ตัวนั้นสบาย
แล้วจุดหมายจะถึงได้อย่าไรกัน

ควรมุ่งมั่นฝันฝ่าทางสายฝัน
คงถึงวันของเราบ้างทางสุขสันต์
ทางที่ใช่ที่รักคงถึงพลัน
ปลายทางนั้นคือเส้นชัยที่ใฝ่ปอง

พยายามไปเถิดจะเกิดผล
เราทุกคนมุ่งมั่นไม่เป็นสอง
มุ่งหน้าฝันวันหวานๆเป็นครรลอง
อย่าไม่หมองใจหมางเพราะกันดาร.......


หัวข้อ: Re: ทางไม่ไกลคงถึงซึ่งปลายทาง
เริ่มหัวข้อโดย: เพรางาย ที่ 13 สิงหาคม 2009, 04:40:PM
ถึงจะไกลอย่างไรอยากไปถึง
หวังวาดจึงสมคาดดังวาดหวัง
พลังมีเค้นเติมเพิ่มพลัง
คิดหยุดยั้งรั้งรอไม่ขอคิด

 emo_44


หัวข้อ: Re: ทางไม่ไกลคงถึงซึ่งปลายทาง
เริ่มหัวข้อโดย: อัลิปรียา ที่ 09 กันยายน 2009, 08:52:PM
   ถึงไร้ใครโอบค้ำ           ประคอง
ทองจักต้องเป็นทอง         อย่างนั้น
เพลิงร้อนเร่าเผาต้อง        หลอมหล่น แหลกเหลว
คงค่ามาแต่งปั้น               พิศได้หน่ายฤๅ
   ปรุงแต่งได้นับร้อย        อาภรณ์
งามยิ่งวลัยกร                   เลิศล้ำ
สายสร้อยแต่งองค์อร       อนงค์นาฏ นารี
บุรุษใส่พิศซ้ำ                   ยิ่งคล้ายมีบุญ
   ทองอยู่ในแหล่งหล้า     แหล่งใด
ก็สุดน่าพิสมัย                  ยิ่งแล้ว
ประดับทุกสิ่งไซร้            ถ้วนทั่ว โลกา
คุณค่านั้นเพริศแพร้ว       หมิ่นได้ฤๅควร

   สู้ๆๆ เพื่อวันที่ดีกว่า...