|
หัวข้อ: กลอนเศร้าๆของกวีเหงาคนหนึ่ง... เริ่มหัวข้อโดย: แค่คนคนนึง ที่ 23 กรกฎาคม 2009, 07:40:PM มืนมนเหลือเกินนะ...ท้องฟ้า จะซ้ำเติมคนเหว่ว้า ไปถึงไหน ลมหายใจรวยระริน อย่างอ่อนใจ ทิ้งตัวปล่อยให้น้ำตาไหล...อย่างเงียบงัน กลอนเศร้าของกวีเหงาคนหนึ่ง เขียนถึง... ใครบางคนในภาพฝัน ที่ไม่อาจจับต้อง หรือผูกพัน ได้เพียงคิดถึงช่วงเวลาสั้น - สั้น...ที่เคยมี ฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน ทุกวันเวลาที่ดำเนิน.. บนโลกใบนี้ แต่ละก้าวย่าง... ที่ฉันมี ไม่เคยมั่นคงสักที...ตั้งแต่ไร้เธอ +... ก ลั บ ม า . . . ไ ด้ ไ ห ม ? ? ...+ หัวข้อ: Re: กลอนเศร้าๆของกวีเหงาคนหนึ่ง... เริ่มหัวข้อโดย: สายลมสีขาว ที่ 23 กรกฎาคม 2009, 10:18:PM ต่อคืนฟ้า งามจันทร์ สุขสว่าง ต่อหนทาง ที่เคย เดินเคียงคู่ ต่อความรัก ที่ตอนนี้ แสนอาดูร ต่อหัวใจ รับรู้ ถึงน้ำตา ไม่รู้หรอก ว่าฉันนั้น ผิดอะไร เธอทำใย คนแปลกหน้า ที่มาหา บอกฉันที ให้ฉันรู้ ถึงความบ้า ที่มาฆ่า ยาใจ ไปจากกัน อยากจะเก็บ ความรัก ไว้เสมอ เพียงเพื่อเธอ ที่ทำให้ ฉันไหวหวั่น อยากจะรอ แม้รู้ว่า ไม่มีวัน แต่กระนั้น ก็ยังรอ ไม่ท้อไป จะไม่คิด ถึงวัน ที่เลวร้าย จะไม่ตาย ประชดเธอ เรียกร้องไหน จะไม่หนี คำเรียกร้อง ของหัวใจ จะส่งใจ คอยดูแล แม้จากกัน ก็รู้ว่า ฉันตายไป จากใจเธอ รู้เสมอ ว่าเธอ นั้นเกลียดฉัน รู้ว่าเรา ไม่อา จะคู่กัน แต่ฉันนั้น ก็ยังมั่นในสัญญา จำได้ไหม ครั้งหนึ่ง เธอบอกฉัน ว่า"เรา"นั้น จะคอย ซึ่งห่วงหา จะส่งใจ ดูแลกัน เป็นสัญญา ตราบดินฟ้า จะพราก สายลมไป หัวข้อ: Re: กลอนเศร้าๆของกวีเหงาคนหนึ่ง... เริ่มหัวข้อโดย: bourana ที่ 23 กรกฎาคม 2009, 10:19:PM ก็แค่กลอนเศร้า-เศร้าของคนเหงา-เหงาคนหนึ่ง
ที่เขียนออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจคนอย่างฉัน มันอาจจะทำให้คนอ่านรู้สึกรำคาญใจบ้างเหมือนกัน ถ้าต้องอ่านมันซ้ำ-ซ้ำอยู่อย่างนั้นทุก-ทุกวันคงระอา กลอนที่บรรยายถึงภาพความรักที่ผิดหวัง ภาพของผู้หญิงที่จริงจังกับหัวใจที่อ่อนล้า ภาพของผู้หญิงขี้เหงาเจ้าน้ำตา ที่ชอบน้อยใจหนักหนา..ว่าตัวเองไม่เคยมีค่าสำหรับใคร ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อไหร่บทกลอนแห่งความเศร้าใจจะหายขาด ไม่ทิ้งร่องรอยให้คนอ่านมาเติมวาดสร้างภาพแห่งความเศร้าขึ้นมาได้ อยากเหมือนกันนะ..ที่จะได้เขียนกลอนหวาน-หวานแห่งความรักจากหัวใจ แต่ก็คงต้องรอจนกว่าวันที่ฉันจะมีใคร..มาเติมเต็มหัวใจให้เลิกเหงาได้..สักที หัวข้อ: Re: กลอนเศร้าๆของกวีเหงาคนหนึ่ง... เริ่มหัวข้อโดย: แมวเหมียว ที่ 24 กรกฎาคม 2009, 06:39:PM ตั้งแต่ที่เธอนั้นจากฉันไป
เหมือนดวงใจว่างเปล่าแสนไร้ค่า หากเวลาอดีตหวนกลับมา คงจะไม่โหยหาให้เวียนใจ กาลเวลาผ่านไปไกลลับหล้า กาลเวลาหวนมาแล้วผ่านไป ในโลกนี้คงจะไม่มีอะไร ผูกพันใจของฉัน...แน่นเท่าเธอ ปัจจุบันฉันยังคงโศกเศร้า ทิ้งวันเก่าแลน้ำตามาเสมอ จนถึงวันที่ฉันได้พบเจอ ได้พบเธออีกครา...มันคงจะสาย (เกินไป) แต่เธอกลับจำตัวฉันไม่ได้ ทำเป็นคนห่างไกลไร้ความหมาย ปล่อยให้ทุกข์ตรมฤดีอยู่เดียวดาย ไม่มีใครข้างกาย...อีกต่อไป.... หัวข้อ: Re: กลอนเศร้าๆของกวีเหงาคนหนึ่ง... เริ่มหัวข้อโดย: หM)u้@E ที่ 25 กรกฎาคม 2009, 04:48:AM อยากมีใครสักคนอยู่ข้างกาย
เป็นผู้ชายที่ ดูแล และรักฉัน มีความห่วงใย ซึ่งกันและกัน วนเวียนมาเติมฝัน วนเวียนมาใส่ใจกันตลอดไป emo_62 emo_111 ก็เป็นได้แค่ปราถนา ช่วงหนึ่ง เป้นเรื่องราว เหงาๆ ซึ้งๆ ที่คอยหลอกก้นบึ้งของหัวใจไว้ ก็ทำไงได้ละ คนมันไม่มีใคร แม้แต่ภาพที่จินตนาการหลอกตัวเองไป ยังเป็นภาพ ,,ปู้ชายที่อยู่ในจอ ทีวี,,, emo_50 emo_40 emo_84 อยากมีใครสักคนเป็นแฟนจัง คนหน้ามอมออย่างฉัน มีหวังไหมน้ออ หัวข้อ: Re: กลอนเศร้าๆของกวีเหงาคนหนึ่ง... เริ่มหัวข้อโดย: ดินแล้งหมดแรงใจ ที่ 25 กรกฎาคม 2009, 01:24:PM ถามหน่อยจะได้ไหม
เพราะอะไรถึงได้คิดแบบนั้น อย่าบอกว่าไม่มีใครสนใจเธอทันควัย แล้วเธอละมีใครนั้นที่เธอสนใจ ผมคนหนึ่งที่เคยเป็นแบบนั้น ชอบฝันหาคนสูงเกินใฝ่ แต่สุดท้ายก็จบปลักอยู่กับเรื่องราวเศร้าใจ เพราะลืมไปคนข้างกายคอยดูแล แต่เรามักจะไม่เคยเห็น มันเป็นประจำเลยใจจนเป็นแผล เขารักเรา เราไม่รู้ เขาดูแล เขาทั้งแคร์ทั้งหวงหา ตลอดมา อย่ามองข้ามนะครับ คนข้างกายเราน้นแหละที่จะอยู่กับเราและรักเรา โอเค |