|
หัวข้อ: ใจร้าว คราวจ้องจันทร์ เริ่มหัวข้อโดย: ดาวระดา ที่ 12 กรกฎาคม 2009, 02:20:AM คราวรักขมชมจันทร์ช่างหวั่นไหว
ร้าวรุ่มใจไร้รอยจันทร์วันก่อนหนา ห่มอาดูรสูญแดสิ้นแขครา หยดน้ำตาทารื้นผืนหน้าเรียว ระร่ำร้องฆ้องรัวหัวใจสั่น มองวงจันทร์สัญจรค้อนตาเขียว นึกหวาดหวั่นพรั่นผ่าวอยู่กราวเกรียว กลางทรวงเปลี่ยวเหลียวจันทร์มันไม่งาม แสงจันทร์พิมพ์ยิ้มเย้ยความเคยคุ้น นวลจันทรร์อุ่นผลุนผายกำจายข้าม เขตใจขุ่นคราวข้องหมองหม่นยาม เอ่ยคำถามต่อจันทราไยข้าเจ็บฯ หัวข้อ: Re: ใจร้าว คราวจ้องจันทร์ เริ่มหัวข้อโดย: จะไม่เด็ด ที่ 12 กรกฎาคม 2009, 05:09:PM พระจันทร์เคียวเหลียวมองครองแต่เศร้า
หรือว่าเราจะเศร้าหมองครองแต่ก่อน ยิ่งเพ่งมองยิ่งห่วงหายิ่งอาทร อยากขอพร...แต่ว่าใจไม่ทำตาม จึงจำขมตรมเศร้าอยู่เปล่าเปลี่ยว หวังจันทร์เคียวช่วยเกี่ยวรักมาใต่ถาม ให้กระจ่างกลางใจในนิยาม ให้รักงามตามพระจันทร์วันคืนเพ็ญ..อิอิ ...แบบว่า หัวข้อ: Re: ใจร้าว คราวจ้องจันทร์ เริ่มหัวข้อโดย: สายใย ที่ 12 กรกฎาคม 2009, 06:46:PM ฟ้าคืนนี้มีเดือนเป็นเพื่อนเหงา
แทนที่เขา คนหนึ่ง ซึ่งห่วงหา จำได้ใหม คำที่ใคร ให้สัญญา สองสายตา จะประสาน ผ่านเดือนดาว ระยะทาง ห่างนั้น กั้นกายไว้ แต่สองใจ ได้ล่วง ผ่านห้วงหาว อิงแอบอุ่น ละมุนเหลือ เหนือฟ้าพราว หนึ่งใจร้าว คราวจ้องจันทร์ ยังหวั่นใจ |