ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

ราว..รูปทรง..แห่งสวรรค์


แห่งขุนเขา..เงาเคลื่อน..เหมือนวิเวก
ราวจะเสก..เมฆครึ้ม..อึมครึมสลัว
เมื่อม่านหมอก..ออกหมิ่น..ทมิฬมัว
เริงฟ้าร้อง..ก้องระรัว..ทั่ว.มณฑล


กระนั้น..ฤ..ใครกล้า..ฝ่ามือปิด
ต้านแรง..แห่ง.ฤทธิ์..เวหาหน
ปลาบแปลบ..แลบ."เปรี้ยง"..เปล่งเสียงปรน
เกร็ดกล..จึง.กรูกรำ..กระหน่ำโจม


ดั่งเงื้อมมือ.พญา.มัจจุราช
รัวราว..ระนาด..ฟาดโหม
ครืน.ครืน..คึก.ครั่น..อยู่.โครมโครม
ฉาบชะโลม..ชุ่มลาย..สายน้ำริน


เยี่ยงนั้น ฤ. รูปทรง..แห่งสวรรค์
มาเสก.ปัน..สรรค์ปราย..เปิดลายสินธุ์
ทะนงธาตุ..ท่องลำ..เฉาะฉ่ำดิน
บ่มเชื้อ..ชีวิน..เพาะ.ถิ่นทอง


เยี่ยงนั้น..ฤ. รูปทรง..แห่งสวรรค์
โหมฟ้า.ก็..คร้ามครัน..สั่นสยอง
หากกลับปลุก..ยอดใย..ให้.ลำยอง
และคืนคำ..ว่า."ลำคลอง"..ของ.แผ่นดิน..ฯฯ


-------------------------------------------------

คือคน...เขียนคำ............โดย.."ปางสีฝุ่น."

เมื่อฝนหล่น.โครม.....๗..กรกฎาคม..๒๕๕๒