ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

ถึงยามค่ำย่ำฆ้องนั่งร้องไห้                  แสนเสียดายหายห่างความห่างหาย
นั่งรำพึงรำพันมิวางวาย                      หวังแต่รอให้ใจเจ้าคืนมา
เห็นทางแยกเหมือนแยกใจให้วิตก        เหมือนดังนกบินฝกผันลั่นเวหา
แต่เจ้านกมันยังหวนคืนมา                   เจ้าชีวาขอข้าไซร้ไม่หวนคืน
อันหัวใจของเจ้ามันร้ายนัก                  คงไม่รักห่วงใครให้ใจฝืน
เพียงข้ามวันยังมิทันจะข้ามคืน            กลายเป็นอื่นขื่นขมระทมใจ
เอนกายลงตรงหมอนนอนสะอึก           ยิ่งนิ่งนึกถึงเรื่องเราเหงากว่าใหน
เหมือนเคยนอนเคียงข้างอยู่ไรไร         แม้นคิดไปใจเศร้าเร้าระทม
อยากกตัดรักเหมือดตัดบัวจนใยขาด     สายสวาทสองเราช่างขื่นขม
ตัดเท่าไรตัดขาดกลับระบม                 นั่งตรอมตรมจมทุกข์สุขไม่มี
ขอเวลานาทีช่วยทีเถิด                         สิ่งที่เกิดคิดว่าฝันแล้วหันหนี
ให้มันผ่านร่วงเลยเคยเกิดมี                  ดั่งซากผีเผาไปไฟทำลาย
จะเก็บความทรงจำเมื่อครั้งก่อน           เคยหยอกล้อเว้าวอนตอนใจหมาย
จะขอเก็บความเจ็บซ้ำไปจนตาย           เอาสอนใจตัวเราที่เขาลืม

ปล.ลองอ่านกันดูน่ะคับ ผิดพลาดยังไงช่วยเม้นด้วยน่ะคับ

ไฉนเลยอ่านจบไม่ดีขึ้น

ยังคงมึนซึมเศร้าเพราะรักเข็ญ

ทั้งเวลานาทีที่ลำเค็ญ

ก็ไม่เห็นมีอะไรดีขึ้นมา

ด้วยยังฝังอยู่ในฤทัยรัก

ยังคงปักด้วยหัวใจถวิลหา

ชะเง้อมองเมื่อไหร่หนอจะกลับมา

ที่รักจ๋าทำไมไม่กลับคืน

เจ็บหัวใจทนช้ำนอนสะอึก

ด้วยรำลึกถึงความรักต้องทนฝืน

จนทิวาราตรีทุกวันคืน

ต้องกล้ำกลืนฝีนทนอยู่เดียวดาย