|
หัวข้อ: ตะวันยามเย็น เริ่มหัวข้อโดย: อินทรวิเชียร ที่ 26 มิถุนายน 2009, 10:40:PM ยามตะวันลาลับดับขอบฟ้า
หยาดน้ำตาล่วงหล่นปนสายฝน กระซิบผ่านเมฆาที่มืดมน สุดสับสนซาบซ่านผ่านหัวใจ สิ้นสุดแสงตะวันแห่งสายหมอก แสงจันทร์หยอกหมู่ดาวที่พราวใส สุดสิ้นแสงแห่งเกลียวคลื่นระรื่นใจ สุดสายใยแห่งจันทร์ในหมู่ดาว emo_47 หัวข้อ: Re: ตะวันยามเย็น เริ่มหัวข้อโดย: ดาวระดา ที่ 27 มิถุนายน 2009, 12:04:PM พลิ้วลมพัดอัสดงคงค่ำคล้อย
มณีพลอยรอยเลือนลับอับแสงสูร หมู่เขจรร่อนข้ามความอาดูร เมฆินทร์คูนพูนค่าความอาวรณ์ ไกลลับลิบระยิบเลื่อนเหมือนคนห่าง ให้เวิ้งว้างรางรอยคล้ายถอยถอน กลิ่นโศกาอาภัพจับอาทร ตะวันรอนตอนเหงาช่างเศร้าทรวง หัวข้อ: Re: ตะวันยามเย็น เริ่มหัวข้อโดย: ปาระ ที่ 27 มิถุนายน 2009, 12:09:PM สุริยันลาลับดับขอบฟ้า
ดวงจันทราคราแรมรับดับแสงฉาย มวลหมู่ดาวหมองเศร้าเริ่มกลับกลาย ชีวาวายแทบดับลับโลกา หัวข้อ: Re: ตะวันยามเย็น เริ่มหัวข้อโดย: สายใย ที่ 27 มิถุนายน 2009, 01:46:PM แสงตะวัน ยามเย็น เช่นคนทุกข์ สีหมากสุก ร้อนผ่าว ร้าวใจเหลือ ระเรื่อเรือง เหลืองแดง แจรงเจือ ดังสีเนื้อ ใจเชือด หลั่งเลือดริน ที่ราวฟ้า ไกลโพ้น คนสองเศร้า คนหนึ่งเหงา คิดถึงใคร ใจถวิล อีกคนช้ำ น้ำตา นองหน้าริน ดวงชีวิญ โดนพราก ให้จากกัน เย็นมากแล้ว แนวฟ้า รอนราแสง ตะวันแดง ลับหาย แนวไพรสัณฑ์ ฝูงวิหค บินลับ กับตะวัน หมดสีสัน หม่นมัว ทั่วนภา เหมือนใจเรา หมองหม่น คนร้างรัก สุดที่จัก หักเห สิเน่หา คนที่รัก จักต้องจาก พรากกันมา ถึงแม้นว่า ยังรัก ยังภักดี ค่ำแล้ว ฟ้าคล้ำ สีดำมืด เดือนสีจืด ชืดมอง ไม่ผ่องสี ดูทึมเทา เศร้ามัว ทั่วธาตรี ฟ้าวันนี้ พี่ขาดเจ้า เคียงเคล้าคลอ หัวข้อ: Re: ตะวันยามเย็น เริ่มหัวข้อโดย: เจ้านาง ที่ 27 มิถุนายน 2009, 02:44:PM (http://www.teachenglishinasia.net/files/u2/pond_pink_lity_lotus.jpg)
คิดถึงเธอคนดีที่ไกลห่าง ตะวันจาง ลับตา พาถวิล เห็นดอกบัว กลางบึง รำพึงจินต์ หอมรวยริน กลิ่นเกษร ภมรชม งามอร่าม น้ำใจ ใสประเสริฐ พราวพริ้งเพริด เกิดก่อ..พอสุขสม โอ้บัวบาน...หวานล้ำ..ฉ่ำอารมณ์ ขอพรพรหม ห่มขวัญ...มีฉันเคียง หัวข้อ: Re: ตะวันยามเย็น เริ่มหัวข้อโดย: ดาวระดา ที่ 27 มิถุนายน 2009, 04:07:PM (http://www.siamscubadiving.com/board/upload2009/200902/12353647693219.jpg)
เสียงเรือน้อยลอยเคลื่อนจากเรือนฝั่ง คล้ายเสียงสั่งหลังสร้อยผู้คอยท่า เสียงเรือล่องท้องน้ำลำนาวา คล้ายอำลาคนหลังบนฝั่งคราว จวนแล้วหนอจวนสิ้นอุทัยแสง ขอบฟ้าแปลงแดงปนร่ายมนตร์ผ่าว ทอดเงาพลางวางพ้นบนทางยาว ผืนน้ำพราวยามเย็นเห็นแดงชัด |