|
หัวข้อ: คืนรสพจนา ด้วยความคิดถึง... เริ่มหัวข้อโดย: อัลิปรียา ที่ 23 มิถุนายน 2009, 08:27:PM เคยนิราศลารสพจนี ร้างฤดีตรีมาสมิอาจหวน
หลังกาลนั้นอาลัยใจรัญจวน มิอาจควรกลอนกานท์ดั่งวานวัน แต่ปางก่อนถอนใจใคร่ครวญคิด ฤๅเราผิดที่ไม่สานงานสร้างสรรค์ จนลืมรสพจนาเฝ้าจาบัลย์ ทั้งโคลงฉันท์กาพย์กานท์เคยผ่านตา ก่อนสรรถ้อยร้อยคำนำมาแต่ง มิเคยแหนงหน่ายใจในภาษา ทั้งหลงใหลหลงรักอักษรา เท่าชีวาไม่ห่างจางจากใจ พอเพลาผันผ่านไปล่วงเลย ความที่เคยผูกพันไม่หวั่นไหว ค่อยค่อยคลายสูญหายมลายไป จนหทัยแทบลืมบทกวี ทิวากาลวารนี้ได้ลิ้มรส อันปรากฏโวหารตระการศรี อันที่เคยแรมลาร้างฤดี ดั่งวันนี้กลับคืนมาสู่ใจ ระลึกได้ถึงเสียงสำเนียงคุ้น เหมือนอุ่นอุ่นกรุ่นอายหายอ่อนไหว ค่อยจำได้ถึงเสียงสำเนียงไทย คืนสู่ในทรวงแนบสนิทพลัน ต่อจากนี้มีกลอนอักษรสาร นานเท่านานรักษ์ไว้ในใจมั่น จักไม่ลืมคุณค่าให้จาบัลย์ ดั่งคืนวันนิราศแรมร้างลา ประพันธ์จบหลังค่ายสร้างสรรค์งานศิลปะร่วมสมัย (สาขาวรรณศิลป์ กวีนิพนธ์) ๒๑ มิถุนายน ๒๕๕๒ หัวข้อ: Re: คืนรสพจนา ด้วยความคิดถึง... เริ่มหัวข้อโดย: ดาวระดา ที่ 24 มิถุนายน 2009, 11:03:AM นิราศร้างห่างรอยคำถ้อยรส ลืมจรดบทกลอนอักษรสาร เปรียบประหนึ่งได้ผลจากต้นตาล ลิ้มรสหวานผ่านเปลือกเปราะต้องเฉาะกิน อันคำพลอยร้อยพร่ำลำนำเพริศ จะก่อเกิดเลิศรสด้วยพจน์ศิลป์ เถอะมาร้อยคำศรีรุจีจินต์ มอบแผ่นดินถิ่นดาวพราวกวี |