ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

เวิ้งว้างและว่างเปล่า   แสนเงียบเหงาในใจนี้
เรียนมาสิบห้าปี  เพื่อวันนี้ที่รอคอย

ผลลัพธ์ที่ปรากฎ  คือพลาดหมดจิตถดถอย
ใจฉันมันเลื่อนลอย  น้ำน้อยน้อยไหลจากตา

พ่อจ๋าพ่ออย่าโกรธ  หนูขอโทษนะแม่จ๋า
ความรู้ที่เรียนมา  คงไร้ค่าน่าละอาย

โอ้มหาวิทยาลัย  สอบไม่ได้ดังใจหมาย
เจ็บช้ำทั้งใจกาย   ผลสุดท้ายคือฝันลวง................
 emo_33 emo_33 emo_48

ท้องฟ้าที่ว่างเปล่า
ใครจะรู้ว่าแนเหงาออกปานนี้
ก้อนเมฆเบา เบา เคยมีทุกเช้าก็ไม่มี
ยืนมองหาหัวใจที่หายไป

รอบตัวที่ว่างเปล่า
ฉันจะทนความปวดร้าวได้แค่ไหน
เสียงเข็มนาฬิกาที่เดินไป
เธอต้องใช้เวลาแค่ไหนเพื่อจะมา

ทุกเช้าที่เดียวดาย
ตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่สัมผัสได้ถึงความเหว่ว้า
อยากร้องไห้ดังไ เผื่อเธอได้ยินแล้วจะมา
แม้จะต้องร้องไห้ จนกว่า ก้อนเมฆจะกลับมา  .. และเข็มนาฬิกาจะหยุดเดิน

การรอคอยใครสักคน
มันมักเจือปนความเศร้าใจ
บางครั้งมองท้องฟ้าก็ร้องไห้
เวิ้งว้างว่างเปล่าเดียวดายคล้ายหัวใจของคนรอ
โอกาสมองไม่เห็น
รอคอยอยู่เช้าเย็นจนใจท้อ
แต่จะให้ถอนรักหักใจเลิกรอ
เรี่ยวแรงก็ไม่พอที่จะทำ