|
หัวข้อ: เจ้าหญิงสโนไวท์ เริ่มหัวข้อโดย: สายลมสีขาว ที่ 27 เมษายน 2009, 03:51:PM ย้อนกาลสู่ครั้งก่อน จะพาจรแดนวิเศษ
มีสาวเยาวเรศ งามสวยเฉดเช่นนางฟ้า เมืองนี้มีกษัตริย์ สุดนิทัศแสนปรีชา เป็นดังยมนา ที่หล่อเลี้ยงเหล่าชาวเมือง ท่านนั้นมีธิดา เอกหนึ่งนาโสภาเรื่อง เพราะงามจนเกิดเรื่อง หลังมารดานั้นสิ้นลม อันพ่อสโนไวท์ เปล่าเปลี่ยวใจสุดระทม ความทุกข์พาเศร้าตรม พาขื่นขมอนาถใจ เมื่อกาลเกิดผันเปลี่ยน สาวชั้นเซียนหน้าสวยใส งดงามยิ่งกว่าใคร จนครองใจองค์ราชันย์ หลายปีถัดผ่านไป สโนไวท์สวยเร็วพลัน สวยขึ้นทุกๆวัน แม่เลี้ยงนั้นเกิดอิจฉา วันหนึ่งฟ้าดลใจ นางมุ่งไปกระจกหา เริ่มโตคำวาจา ใครงามเลิศในแดนดิน อันเราก็อยากบอก ไม่อยากหลอกท่านยุพิณ ท่านงามกว่านาริน แต่ยังมีงามยิ่งกว่า นางคือสโนไวท์ ที่ท่านใช้ทุกทิวา เร่งรีบวางแผนฆ่า ขจัดมารพวกโสภี จึงจ้างนายพรานใหญ่ ชำนาญไพรในตรงนี้ ไปฆ่านางนารี ผลาญชีวีควักหัวใจ นำมาให้ข้ารู้ ให้ข้าดูในเร็วไว แล้วข้าประทานให้ ในความดีที่มีมา พรานใหญ่รับบัญชา จึงลวงมาในกลางป่า เจ้าหญิงจึงถามว่า พาเรามาต้องสิ่งใด พรานใคร่จึงตอบกลับ โค้งคำนับขอหัวใจ สโนไวท์บอกให้ ซึ้งน้ำใจคุณธรรม อันเราไม่คิดฆ่า ทำตามว่าแม่มดดำ ความผิดนี้มหันต์ ขอเพียงท่านจงหนีไป เจ้าหญิงวิ่งเข้าป่า หลงทางมาพฤกษาใหญ่ พบเจอบ้านไม้ใคร แต่เล็กไปน่ารักดี เร่งรีบเปิดประตู เข้าไปดูบ้านน้อยนี้ ของทุกชิ้นนั้นมี ขนาดเล็กทั้งหมดเลย นางรีบวิ่งเข้าทำ ความสะอาดดังเช่นเคย สัตว์ป่า วิ่งมาเชย เหมือนไม่เคยเห็นคนมา หลังจากเก็บกวาดเสร็จ งานเบ็ดเตล็ดก็เหนื่อยล้า ขอหลับสักหน่อยนา คงไม่ว่าอะไรกัน คนแคระเดินกลับบ้าน มองถ้วยชามงามวาวมัน ผิดกันกับทุกวัน ข้างบนนั้นมีใครมา ว่าแล้วก็เริ่มย่อง ช่วยกันมองเจ็ดคู่ตา ลองเปิดประตูมา นั่นใครหว่านอนบนเตียง โอ้นั่นนางคือใคร เพราะเหตุใดใยนอนเรียง นางคงเหนื่อยจนเดี้ยง เลยนอนเรียงเจ็ดเตียงเรา ดูนั่นเธอตัวใหญ่ อย่าเสี่ยงใยไว้ใจเขา รีบจับนางไปเผา เร่งรีบเข้าเลยดีไหม เสียงคุยทำนางตื่น ใช่ใครอื่นคนแคระไง พูดแจ้วเสียงใสใส กวาดมองไปน่ารักจัง ดูสินางตื่นเลย อีกแล้ว เฮ้อ...พอใจยัง แต่นางคล้ายชาววัง จะว่าไปก็สวยดี ขอถามเจ้าชื่อใด เหตุอะไรจึงมานี่ จงตอบมาเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นมีเจ็บตัวกัน นามเราสโนไวท์ โดนพรานใหญ่ไล่โรมรัน เบื้องหลังความจริงนั้น แม่เลี้ยงเราเป็นตัวการ ได้โปรดให้เราอยู่ ให้เราดูแลงานบ้าน จะอยู่ไม่เนิ่นนาน สักประมาณระยะหนึ่ง คนแคระสุมหัวกัน ว่าไงนั้นตรองคะนึง ว่าแล้วจ้องกันขึง ชายตามองตรองอีกที จะอยู่ก็อยู่ไป แต่เงื่อนไขมันต้องมี ช่วยเราทำงานซี่ งานบ้านมีมากถมไป ทางด้านฝ่ายแม่มด เศร้าสลดลงทันใด คิดแผนแก้แค้นไว แอปเปิ้ลไงอร่อยดี กลับมาด้านเจ้าหญิง ผู้เพริศพริ้งประเสริฐศรี ทำงานสร้างไมตรี สร้างสุขีแด่ทุกคน ทั้งกวาดและเช็ดถู แลมองดูอลวน ถ้วยชามมีมากล้น แต่จะสนไปทำไม เล่นเพลงบรรเลงมา ให้หรรษาสนุกไป ทำงานทั้งน้อยใหญ่ ด้วยสุขใจในไพรสัณฑ์ เหล่าสัตว์ในพนา พาพวกมารื่นเริงกัน งานบ้านก็จะพลัน แล้วเสร็จทันสนธยา คนแคระก็กลับบ้าน เห็นอาหารต่างวิ่งมา รีบวิ่งดิ่งเข้าหา ตักขึ้นมาแล้วชิมดู รสชาติแสนอร่อย สมที่คอยทำงานอยู่ แล้วมองคนทำดู เจ้าหญิงรู้ยิ้มส่งไป เช้ามาอีกวันหนึ่ง คนแคระพึงทำงานไกล สั่งเสียสโนไวท์ อย่าไว้ใจใครอื่นนา นางรู้พูดรับขาน จะปิดบานประตูสา ไม่ให้ใครอื่นนา เข้ามาบ้านของพวกเรา คนแคระเดินจากไป นางรีบไซร้ทำงานเข้า เริ่มทำตั้งแต่เช้า ตั้งแต่คนแคระจากไป ทางด้านแม่มดร้าย จำแลงกายจนสูงวัย แล้วแกล้งเดินไม่ไหว ล้มพับไปให้เธอดู พอนางเห็นยายล้ม รีบเงยก้มเปิดประตู แล้วช่วยประครองอยู่ แล้วถามดูยายเป็นไร ยายตอบแค่เป็นลม ยายเลยล้มอยู่นี่ไง แล้วได้หนูช่วยไว้ สินน้ำใจยายใคร่มี แอปเปิ้ลสีแดงสด น่าลิ้มรสลองชิมดี สาวน้อยลองชิมซี่ รสชาติดีอย่าบอกใคร เจ้าหญิงได้แต่มอง ไม่กล้าลองผลไม้ เพราะเป็นของอื่นใคร มิกล้าใคร่รับประทาน หนูเอ๋ยชิมนิดหน่อย อย่าได้คอยเดี๋ยวรสหาร รสดีกว่าใดปาน อาจไม่ทานอาจเสียใจ ได้ยินที่กล่าวนั้น องค์หญิงพลันรีบลองไว แต่แล้วก็ล้มไป เพราะพิษไซร้แอปเปิ้ลมี พอดีคนแคระกลับ เห็นยายลับวิ่งหรี่ๆ แล้วมองดูอีกที สโนไวท์ล้มลงไป เมื่อเห็นเช่นดังนั้น ใจประดังประทุไว ด้วยแค้นอาฆาตนัยน์ วิ่งตามไซร้แม่มดเลว ยายแก่จำแลงกลับ วิ่งหนีลับถึงผาเหว ฟ้ามือไฟขึ้นเปลว จนสายน้ำหลั่งนภา ความโกรธอัสนี เกรี้ยวการดนี้ปลิดชีวา ด้วยหน้าเหวภูผา ด้านหลังนาคนแคระไง ฟ้าผ่าเคียงนางร้าย ตกเหวตายสิ้นทีไป แก้แค้นสมดังใจ ด้วยมั่นหมายนัยน์นานา เสร็จสิ้นชีพแม่มด เศร้าสลดสุดรักษา สุดที่จะเยียวยา ชีพชีวาเจ้าหญิงไป ได้แต่สร้างโลงแก้ว เมื่อเสร็จแล้วเก็บร่างไว้ แลเก็บร่างหญิงไป สโนไวท์ไซร้นิทรา หยาดน้ำเอ่อท่วมท้น แสนระทมใดจะหา คล้ายฟ้าทลายมา ไม่มีท่าจะหยุดเลย ก็ใจแตกสลาย โดนทำลายจนระเหย มันเจ็บสุดกลืนเกย กว่าใดเปรยเคยเทียบเทียม แต่แล้วไม่คาดฝัน จะมีวันที่หวังเปรี่ยม เจ้าชายสุดยอดเยี่ยม ขี่ม้าขาวเข้าพนา พบเจอสโนไวท์ พร้อมทั้งไซร้คนแคระนา เอ่ยพูดทั้งน้ำตา นางโสภานั้นสิ้นใจ ได้ยินเช่นดังนั้น ความเศร้าพลัดถาโถมใส่ ขอเปิดโลงได้มั้ย รีบเปิดให้ในทันที เจ้าชายชิดเชยชม ก้มหน้าลงชมโสภี จากนั้นจุมพิตซี่ แล้วโชคดีก็มีมา ไออุ่นกระทบหน้า รู้แล้วว่านางฟื้นมา โห่ร้องดังก้องฟ้า ด้วยน้ำตาความดีใจ เจ้าชายเชิญเจ้าหญิง ให้พักพิงในวังใหญ่ คนแคระถามว่าไง แล้วแต่ใจเจ้าหญิงนา องค์หญิงตริตรองคิด เพกพินิจพยักหน้า ข้าขอกลับวังวา เอาเป็นว่าแล้วเจอกัน อำลากันเสร็จสิ้น น้ำตารินอย่างสุขสันต์ แล้วค่อยพบเจอกัน หวังวาดฝันสักวันนึง... แต่งเมื่อตอน ม.ต้น ลองอ่านดูเล่นๆนะ (ใช้เวลาแต่งประมาณ 3 วัน) ^^" ฝากด้วยนะคะ ^_^ emo_20 emo_20 หัวข้อ: Re: เจ้าหญิงสโนไวท์ เริ่มหัวข้อโดย: มานพ ที่ 27 เมษายน 2009, 04:11:PM ย้อนกาลสู่ครั้งก่อน จะพาจรแดนวิเศษ emo_47 จบหรือยังครับ สั้นจังมีสาวเยาวเรศ งามสวยเฉดเช่นนางฟ้า เมืองนี้มีกษัตริย์ สุดนิทัศแสนปรีชา เป็นดังยมนา ที่หล่อเลี้ยงเหล่าชาวเมือง ท่านนั้นมีธิดา เอกหนึ่งนาโสภาเรื่อง เพราะงามจนเกิดเรื่อง หลังมารดานั้นสิ้นลม อันพ่อสโนไวท์ เปล่าเปลี่ยวใจสุดระทม ความทุกข์พาเศร้าตรม พาขื่นขมอนาถใจ เมื่อกาลเกิดผันเปลี่ยน สาวชั้นเซียนหน้าสวยใส งดงามยิ่งกว่าใคร จนครองใจองค์ราชันย์ หลายปีถัดผ่านไป สโนไวท์สวยเร็วพลัน สวยขึ้นทุกๆวัน แม่เลี้ยงนั้นเกิดอิจฉา วันหนึ่งฟ้าดลใจ นางมุ่งไปกระจกหา เริ่มโตคำวาจา ใครงามเลิศในแดนดิน อันเราก็อยากบอก ไม่อยากหลอกท่านยุพิณ ท่านงามกว่านาริน แต่ยังมีงามยิ่งกว่า นางคือสโนไวท์ ที่ท่านใช้ทุกทิวา เร่งรีบวางแผนฆ่า ขจัดมารพวกโสภี จึงจ้างนายพรานใหญ่ ชำนาญไพรในตรงนี้ ไปฆ่านางนารี ผลาญชีวีควักหัวใจ นำมาให้ข้ารู้ ให้ข้าดูในเร็วไว แล้วข้าประทานให้ ในความดีที่มีมา พรานใหญ่รับบัญชา จึงลวงมาในกลางป่า เจ้าหญิงจึงถามว่า พาเรามาต้องสิ่งใด พรานใคร่จึงตอบกลับ โค้งคำนับขอหัวใจ สโนไวท์บอกให้ ซึ้งน้ำใจคุณธรรม อันเราไม่คิดฆ่า ทำตามว่าแม่มดดำ ความผิดนี้มหันต์ ขอเพียงท่านจงหนีไป เจ้าหญิงวิ่งเข้าป่า หลงทางมาพฤกษาใหญ่ พบเจอบ้านไม้ใคร แต่เล็กไปน่ารักดี เร่งรีบเปิดประตู เข้าไปดูบ้านน้อยนี้ ของทุกชิ้นนั้นมี ขนาดเล็กทั้งหมดเลย นางรีบวิ่งเข้าทำ ความสะอาดดังเช่นเคย สัตว์ป่า วิ่งมาเชย เหมือนไม่เคยเห็นคนมา หลังจากเก็บกวาดเสร็จ งานเบ็ดเตล็ดก็เหนื่อยล้า ขอหลับสักหน่อยนา คงไม่ว่าอะไรกัน คนแคระเดินกลับบ้าน มองถ้วยชามงามวาวมัน ผิดกันกับทุกวัน ข้างบนนั้นมีใครมา ว่าแล้วก็เริ่มย่อง ช่วยกันมองเจ็ดคู่ตา ลองเปิดประตูมา นั่นใครหว่านอนบนเตียง โอ้นั่นนางคือใคร เพราะเหตุใดใยนอนเรียง นางคงเหนื่อยจนเดี้ยง เลยนอนเรียงเจ็ดเตียงเรา ดูนั่นเธอตัวใหญ่ อย่าเสี่ยงใยไว้ใจเขา รีบจับนางไปเผา เร่งรีบเข้าเลยดีไหม เสียงคุยทำนางตื่น ใช่ใครอื่นคนแคระไง พูดแจ้วเสียงใสใส กวาดมองไปน่ารักจัง ดูสินางตื่นเลย อีกแล้ว เฮ้อ...พอใจยัง แต่นางคล้ายชาววัง จะว่าไปก็สวยดี ขอถามเจ้าชื่อใด เหตุอะไรจึงมานี่ จงตอบมาเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นมีเจ็บตัวกัน นามเราสโนไวท์ โดนพรานใหญ่ไล่โรมรัน เบื้องหลังความจริงนั้น แม่เลี้ยงเราเป็นตัวการ ได้โปรดให้เราอยู่ ให้เราดูแลงานบ้าน จะอยู่ไม่เนิ่นนาน สักประมาณระยะหนึ่ง คนแคระสุมหัวกัน ว่าไงนั้นตรองคะนึง ว่าแล้วจ้องกันขึง ชายตามองตรองอีกที จะอยู่ก็อยู่ไป แต่เงื่อนไขมันต้องมี ช่วยเราทำงานซี่ งานบ้านมีมากถมไป ทางด้านฝ่ายแม่มด เศร้าสลดลงทันใด คิดแผนแก้แค้นไว แอปเปิ้ลไงอร่อยดี กลับมาด้านเจ้าหญิง ผู้เพริศพริ้งประเสริฐศรี ทำงานสร้างไมตรี สร้างสุขีแด่ทุกคน ทั้งกวาดและเช็ดถู แลมองดูอลวน ถ้วยชามมีมากล้น แต่จะสนไปทำไม เล่นเพลงบรรเลงมา ให้หรรษาสนุกไป ทำงานทั้งน้อยใหญ่ ด้วยสุขใจในไพรสัณฑ์ เหล่าสัตว์ในพนา พาพวกมารื่นเริงกัน งานบ้านก็จะพลัน แล้วเสร็จทันสนธยา คนแคระก็กลับบ้าน เห็นอาหารต่างวิ่งมา รีบวิ่งดิ่งเข้าหา ตักขึ้นมาแล้วชิมดู รสชาติแสนอร่อย สมที่คอยทำงานอยู่ แล้วมองคนทำดู เจ้าหญิงรู้ยิ้มส่งไป เช้ามาอีกวันหนึ่ง คนแคระพึงทำงานไกล สั่งเสียสโนไวท์ อย่าไว้ใจใครอื่นนา นางรู้พูดรับขาน จะปิดบานประตูสา ไม่ให้ใครอื่นนา เข้ามาบ้านของพวกเรา คนแคระเดินจากไป นางรีบไซร้ทำงานเข้า เริ่มทำตั้งแต่เช้า ตั้งแต่คนแคระจากไป ทางด้านแม่มดร้าย จำแลงกายจนสูงวัย แล้วแกล้งเดินไม่ไหว ล้มพับไปให้เธอดู พอนางเห็นยายล้ม รีบเงยก้มเปิดประตู แล้วช่วยประครองอยู่ แล้วถามดูยายเป็นไร ยายตอบแค่เป็นลม ยายเลยล้มอยู่นี่ไง แล้วได้หนูช่วยไว้ สินน้ำใจยายใคร่มี แอปเปิ้ลสีแดงสด น่าลิ้มรสลองชิมดี สาวน้อยลองชิมซี่ รสชาติดีอย่าบอกใคร เจ้าหญิงได้แต่มอง ไม่กล้าลองผลไม้ เพราะเป็นของอื่นใคร มิกล้าใคร่รับประทาน หนูเอ๋ยชิมนิดหน่อย อย่าได้คอยเดี๋ยวรสหาร รสดีกว่าใดปาน อาจไม่ทานอาจเสียใจ ได้ยินที่กล่าวนั้น องค์หญิงพลันรีบลองไว แต่แล้วก็ล้มไป เพราะพิษไซร้แอปเปิ้ลมี พอดีคนแคระกลับ เห็นยายลับวิ่งหรี่ๆ แล้วมองดูอีกที สโนไวท์ล้มลงไป เมื่อเห็นเช่นดังนั้น ใจประดังประทุไว ด้วยแค้นอาฆาตนัยน์ วิ่งตามไซร้แม่มดเลว ยายแก่จำแลงกลับ วิ่งหนีลับถึงผาเหว ฟ้ามือไฟขึ้นเปลว จนสายน้ำหลั่งนภา ความโกรธอัสนี เกรี้ยวการดนี้ปลิดชีวา ด้วยหน้าเหวภูผา ด้านหลังนาคนแคระไง ฟ้าผ่าเคียงนางร้าย ตกเหวตายสิ้นทีไป แก้แค้นสมดังใจ ด้วยมั่นหมายนัยน์นานา เสร็จสิ้นชีพแม่มด เศร้าสลดสุดรักษา สุดที่จะเยียวยา ชีพชีวาเจ้าหญิงไป ได้แต่สร้างโลงแก้ว เมื่อเสร็จแล้วเก็บร่างไว้ แลเก็บร่างหญิงไป สโนไวท์ไซร้นิทรา หยาดน้ำเอ่อท่วมท้น แสนระทมใดจะหา คล้ายฟ้าทลายมา ไม่มีท่าจะหยุดเลย ก็ใจแตกสลาย โดนทำลายจนระเหย มันเจ็บสุดกลืนเกย กว่าใดเปรยเคยเทียบเทียม แต่แล้วไม่คาดฝัน จะมีวันที่หวังเปรี่ยม เจ้าชายสุดยอดเยี่ยม ขี่ม้าขาวเข้าพนา พบเจอสโนไวท์ พร้อมทั้งไซร้คนแคระนา เอ่ยพูดทั้งน้ำตา นางโสภานั้นสิ้นใจ ได้ยินเช่นดังนั้น ความเศร้าพลัดถาโถมใส่ ขอเปิดโลงได้มั้ย รีบเปิดให้ในทันที เจ้าชายชิดเชยชม ก้มหน้าลงชมโสภี จากนั้นจุมพิตซี่ แล้วโชคดีก็มีมา ไออุ่นกระทบหน้า รู้แล้วว่านางฟื้นมา โห่ร้องดังก้องฟ้า ด้วยน้ำตาความดีใจ เจ้าชายเชิญเจ้าหญิง ให้พักพิงในวังใหญ่ คนแคระถามว่าไง แล้วแต่ใจเจ้าหญิงนา องค์หญิงตริตรองคิด เพกพินิจพยักหน้า ข้าขอกลับวังวา เอาเป็นว่าแล้วเจอกัน อำลากันเสร็จสิ้น น้ำตารินอย่างสุขสันต์ แล้วค่อยพบเจอกัน หวังวาดฝันสักวันนึง... แต่งเมื่อตอน ม.ต้น ลองอ่านดูเล่นๆนะ (ใช้เวลาแต่งประมาณ 3 วัน) ^^" ฝากด้วยนะคะ ^_^ emo_20 emo_20 หัวข้อ: Re: เจ้าหญิงสโนไวท์ เริ่มหัวข้อโดย: มานพ ที่ 27 เมษายน 2009, 04:23:PM ที่จริง ยังไม่จบหรอกคะ เพราะกำหนดแต่งอยู่ที่ ทุกวันที่ 23 สิงหา ของทุกปี โดยจะแต่งปีละ 1 วันเท่านั้นน่ะคะ วันอื่นจะไม่แต่งเด็ดขาด ^^" จะรออ่าน วันที่ 23 สิงหา นะครับ emo_47 emo_45 emo_20 emo_54 ถ้าทำแบบนี้ แล้วลองกลับมาอ่านของตัวเอง จะเห็นได้ชัดเลยแหละคะ วว่าความแตกต่างของเมื่อก่อนกับปัจจุบันเป็นยังไง เอาเป็นว่า เดี๋ยว 23 สิงหาจะมาแต่งต่อนะคะ ^^" แต่ถ้าเพื่อนๆ อยากจะแต่งต่อ ก็ไม่กันหรอกคะ เชิญตามสบาย |