ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

...ระรินหลั่ง ดั่งสายฝน หล่นจากฟ้า
หยดน้ำตา ผ่าหัวใจ  ไหลเป็นสาย
รักครั้งนี้  ที่วาดหวัง  พังทลาย
เจ็บทั้งกาย ตายทั้งใจ ไร้เรี่ยวแรง
  ที่เคยตั้ง หวังเอาไว้  ใครคนนั้น
มาเติมฝัน วันที่ใจ  ไร้สิ้นแสง
มาเติมใจ ให้ต่อเติม  เพิ่มเรี่ยวแรง
มาแต้มแต่ง แสงแห่งฝัน  วันของเรา
  ทุ่มกายใจ ให้ทุกอย่าง สร้างใยรัก
หวังได้ปัก สลักใจ ไว้ที่เขา
คิดว่าใช่ ใครคนนี้  ที่ใจเรา
มอบกายใจให้กับเขา เราเลือกมัน
  แต่สุดท้าย ที่หมายหมั้น พลันแตกหัก
สะพานรัก หักทลาย สลายฝัน
เมื่อคนนี้ ที่เรารัก  หักสัมพันธ์
ทำลายมัน ฝันของเรา เขาไม่แล
  เหมือนโดนมีด กรีดกลางใจ  ให้เจ็บแสบ
มันเจ็บแปลบ แสบทรวงใน  ใจเป็นแผล
ทรมาน ปานจะดิ้น สิ้นดวงแด
เจ็บจริงแท้ แผลแห่งรัก  ปักหัวใจ
  ที่ทุ่มกาย ถวายให้  ใจแทบบ้า
ได้คืนมา น้ำตาหลั่ง ดั่งน้ำไหล
อย่าโทษเขา เราใฝ่ฝ่หา อย่าว่าใคร
จงทำใจ ใครให้เรา  รักเขาเอง
  เสียน้ำตา อย่าเสียใจ  ให้ใครรู้
กัดฟันสู้ ดูแลใจ ให้ปลั่งเปล่ง
เจ็บกี่ครั้ง พลั้งพลาดไป ใจเราเอง
เป็นบทเพลง บรรเลงกล่อม ซ่อมใจเรา
  บอกหัวใจ ให้ลืมมัน วันคืนก่อน
เป็นบทเรียนคอยเพียรสอน ก่อนรักเขา
ใครคนนั้น เขาฝันใฝ่ ไม่ใช่เรา
คนที่เขา เฝ้าวาดไว้ ไม่ใช่เธอ...