ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

ตลอดเวลาที่ฉันรอเธออยู่นั้น
ไม่มีวันที่ฉันจะไม่คิดถึง
แม้จะรู้ตัวเอง...ว่าเป็นได้แค่เพื่อนคนหนึ่ง
แต่ทำไมถึงยังรอเพียงขอแค่ได้ห่วงใย.....

ก็เพราะรักคำเดียวที่ทำให้มีแรงเฝ้ารอ
ไม่ได้ขอแม้ให้เธอมาเห็นใจ
ถึงความจริงจะเจ็บ...แต่ก็เก็บไว้ข้างใน
ไม่ให้ใครรับรู้ว่าที่มีอยู่คือความช้ำ.....

เธอรู้ไม๊บางครั้ง...สิ่งที่เธอไม่ได้ตั้งใจทำ
มันกลับตอกย้ำถึงความเป็นไป
ว่าตัวฉันมีสิทธิเป็นได้แค่ไหน
มันน่าน้อยใจ...ที่เราให้...แต่เธอก็ไม่เคยแคร์.....

ก็อยากให้ตัวเธอได้รู้ไว้
ว่าถึงเจ็บแค่ไหนแต่ไม่เคยยอมแพ้
ถึงแม้ไร้เรี่ยวแรงหัวใจจะอ่อนแอ
แต่รักแท้ที่ให้เธอ...มั่นคงเสมอไม่เคยเปลี่ยนแปลง.....

เหตุผลที่ ทนรอ เธอเสมอ
เพราะรักเธอ มานาน แล้วรู้ไหม
เพราะว่าห่วง จึงคอยเป็น กำลังใจ
เพราะห่างไกล จึงทำเพียง แค่เฝ้ามอง

ตัวเธอเธอนั้น อาจไม่รู้ จักตัวฉัน
ไม่สำคัญ อะไร ในเราสอง
เพราะรักเธอ จากใจจริง ใช่จำลอง
เพราะเฝ้ามอง ตัวเธอ เสมอมา

ตัวเธอนั้น ไม่ใช่ ยอดบุรุษ
แต่เธอเป็น ที่สุด สำคัญหนา
เธอแสนดี อ่อนโยน และเมตตา
เธอล้ำค่า กว่าที่ใคร เห็นเธอเป็น

เธอนั้นเหมือน พฤกษา ในป่าใหญ่
ที่ใครใคร ต่างก็ มองไม่เห็น
ต่างเมินเฉย ผ่านไป อย่างใจเย็น
เห็นเธอเป็น แค่พฤกษา หาค่าใด

แต่กันฉัน ที่เฝ้ามอง อยู่เสมอ
เลยค้นเจอ สรรพคุณ พฤกษาใหม่
สรรพคุณ ที่เธอมี แสนยิ่งใหญ่
นั่นคือใจ ที่เมตตา และปราณี

นอกจากใจ ยังมี ความฉลาด
ซึ่งสามารถ องอาจ ในศักดิ์ศรี
แต่มิเคย ลบหลู่ อิสตรี
เขาผู้นี้ สมควรคู่ อยู่ในใจ