|
หัวข้อ: ห่างไกล...แต่ไม่ลืม เริ่มหัวข้อโดย: ดวงไฟ ที่ 13 มีนาคม 2009, 06:33:PM คือน้ำตาอาลัยจากใจนี้ ด้วยเพราะมีความเพียงไร้เดียงสา จึงหลั่งรดหยดใส่จากนัยน์ตา เมื่อได้รับรู้ค่าความอาวรณ์ ด้วยเคยเคียงเรียงรับสดับอยู่ เคยห้อมห่มทุกฤดูเกินไถ่ถอน เมื่อต้องพรากจากกันรั้นวิงวอน ก็ไม่อาจลลิดรอนเธอกลับมา ด้วยความที่เหตุผลพาจนใจ จะยื้อยุดฉุดไว้อย่างไรหนา ให้หลั่งรินแทบดิ้นสิ้นน้ำตา ก็ไม่อาจไขว่คว้าหรือรั้งคืน ได้เพียงหลั่งน้ำตาต่างถาโถม ให้กี่ปลอบประโลมก็เกินฝืน เหมือนหัวใจสิ้นปักไร้หลักยืน ต้องทนกล้ำย้ำกลืนทุกคืนครา ต้องทนท้อขอพรต่างวอนไหว้ ให้เรื่องราวเลวร้ายยคล้ายหนักหนา ห่างให้พ้นจนลับไปกับตา อย่าได้เวียนเข้ามาแต่อย่างใด ให้ห่างเหินเดินจากพ้นฟากนั้น ด้วยในทุกคืนวันอย่าหวั่นไหว เพราะอยู่ห่างร้างลับประทับไกล แต่รอยจำประทับใจจะไม่จาง หัวข้อ: Re: ห่างไกล...แต่ไม่ลืม เริ่มหัวข้อโดย: ท้องฟ้าสีชมพู ที่ 15 มีนาคม 2009, 09:30:PM ห่างไกล แต่ไม่ลืม
ยังสะอื้นและโหยไห้ ความหลังยังฝังใจ ให้อยากย้อนไปคืนวาน วันที่ได้เคียงคู่ ต่างมีสุขสนุกสนาน แต่วันนี้ผ่านกาล ให้พบพานแต่ทุกข์ใจ เจ็บปวดเมื่อต้องห่าง เพราะไม่รู้เหมือนเดิมไหม เกิดกลัวเพราะห่างไกล เพราะหัวใจไม่ใกล้กัน ห่างกันในวันนั้น ยังทำฉันให้เหงาหงอย เจ็บปวดเมื่อเฝ้าคอย เมื่อไม่รู้ไม่เห็นเธอ หัวข้อ: Re: ห่างไกล...แต่ไม่ลืม เริ่มหัวข้อโดย: ดวงไฟ ที่ 15 มีนาคม 2009, 10:22:PM ความห่างไกลทำให้ใจไหวหวั่น ว่าเธอยัง จะมีกัน เหมือนเดิมไหม วันเวลาเลยผ่านยิ่งนานไป ยิ่งห่วงหาอาลัยมากทุกที ห่วงคนห่างร้างลาไปกว่าครึ่ง ของเส้นแบ่งกลางกึ่งกั้นขอบนี้ มองไม่เห็นเช่นก่อนตอนเคยมี ยิ่งนับวันนาทียิ่งอ่อนใจ ไม่มีสิ่งใดยึดเพื่อยืดหยัด ให้เห็นความแน่ชัดในสิ่งไหน เมื่อฟากฟ้าพาพรากให้จากไป ก็จะยอมทำใจว่า "ไม่เหมือนเดิม" |