ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

ความรักของฉันคงเหมือนสายฝน
ที่หรั่งรินรดใจใครก็ดูจะจางหาย
ฝนตกเพียงชุ่มฉ่ำชั่วพริบตาก็มลาย
สุดท้ายความรักที่มีให้ไป...
ก็เหือดหายไปพร้อมกับหยดน้ำที่แห้งลง
อยากให้หัวใจของคนที่ฉันรัก
มีค่ามากมายนักดั่งเช่นต้นไม้
แม้ฝนจะไม่ชุ่มฉ่ำหรั่งรินรดใจ
มันก็พร้อมจะเจริญเติบโตกว้างใหญ่
ไปพร้อมกับหัวใจที่ยิ่งใหญ่อย่างมั่นคง

ทำได้เพียงเป็นคนที่อยู่ใกล้
แต่ความจริงในใจเหมือนไกลห่าง
ตลอดเวลาที่เราเดินร่วมทาง
มันรู้สึกอ้างว้างและเดียวดาย
อยากจะฟังแค่คำว่าห่วงใย
คงสุขใจมากพอเพียงแค่นี้
เพราะแค่บอกผ่านความรู้สึกที่ ดี-ดี
เพียงแค่นี้ก็เพียงพอสำหรับใจ

เคยบอกรัก เคยคิดถึง เคยโทรหา
เคยพูดจา เคยปราศัย ให้ใจหวั่น
เคยส่งรัก ผ่านข้อความ รำพึงพัน
เคยมีกัน เคยมีวัน ฉันรักเธอ

เธอเป็นคนที่เจ้าชู้
จนฉันไม่อยากรู้อะไรทั้งนั้น
ได้แต่จีบผู้หญิงไปวัน ๆ
ชีวิตไม่เคยคิดสร้างสรรค์สิ่งดี ๆ
ซักวันหนึ่งเธอก็คงเข้าใจ
ความหมายของคำว่ารักเป็นยังไงแบบไหนบ้าง
แต่ที่รู้ความรักจะไม่ทำให้เธอหลงทาง
ไม่อ้างว้างเหมือนอย่างที่ผ่านมา

ถึงเธออันเป็นที่รักของฉัน
ยามนี้เราต้องไกลกันแล้วหนา
อยากให้รู้ไว้นะแก้วตา
รักเธอไม่เคยจืดจางจากใจ

ใจฉันไม่อยากกล่าวคำว่า..ลาก่อน..
แต่ฉันต้องขอตัวไปนอนพักหลับไหล
ผืนดินที่ห่มกลบหน้าฉันไว้
หลับฝันถึงอุ่นไอคืนวาน..วันของเรา

ตอนนี้จำต้องล่วงหน้าเธอไปก่อน
ฉันเพียงนอนหลับ..ฝันถึงวันหวาน
อดีตของสองเราเคยชื่นบาน
วันที่เคยสนุกสนานกันสองคน

ยามฉันไปเธออาจต้องครวญคร่ำ
เธออาจร้องร่ำพร่ำเรียกหา
ขอได้ไหมรอยหยาดหยดน้ำตา
ให้มันไหลมาเพื่อฉัน..เพียงคราเดียว

แม้กี่คืน กี่วัน จะผ่านไป
หากสายใย ถักทอ มั่นเสมอ
ใจดวงนี้ มอบให้ เพียงแค่เธอ
ยามหลับ คงฝันเห็น..เพียงเธอผู้เดียว