ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

  ผมได้แรงบันดาลใจในการเขียนกลอนนี้ มาจาก  กวีเรื่อง  ขอบฟ้าขลิบทอง   ของท่าน อุชเชนี
ตั้งใจว่าจะเขียนให้เพื่อนๆของข้าพเจ้าที่ต้องอ่านหนุงสืออ่านขมักเขม้น  ในการสอบเรียนแพทย์   
 อาชีพที่ช่วยผู้อื่นอย่างแท้จริง

โอ้ มิ่งมิตร               เคยสนิท ติดฝัน เมื่อวันก่อน
เคยร่วมเรียน เขียนอ่าน ผ่านคำสอน         จำต้องจร ลาจาก เธอไปไกล

โอ้  สหายสนิท            เธอมีสิทธิ์ ที่จะเดิน ไปหนไหน
ที่สองขา พาท่อง และเที่ยวไป         ด้วยดวงใจ เสรี ที่จำนง

ที่จะท่อง ทั้งโลก อันลึกกว้าง         ที่จะบุก ป่าร้าง รกไร่พง
ที่จะท่องธาร กว้างธาร กว้างอย่างทระนง      ที่จะบุก พนาดง และพงไพร

ที่จะล่อง เภตราสู่ มหาห้วง         ที่จะควง ควบหางเสือ ของเรือใจ
ที่จะพาย ผ่านนที นี้ออกไป         ที่จะฝ่า คลื่นใหญ่ ไม่กลัวเกรง

โอ้  เพื่อนสนิท            เธอมีสิทธิ์ ที่จะร้อง ก้องเสียงเพลง
ที่จะดีด พิณพาทย์ บรรเลง         ที่จะเปล่ง เสียงโศลก ให้โลกยิน

ที่จะร่ำ น้ำคำ อันฉ่ำหวาน         ที่จะสาน กลอนไพเราะ เสนาะลิ้น
ที่จะสร้าง สวรรค์ บนชั้นดิน         ที่จะผิน เพียงพักต์พิศ ผู้ทุกข์ทน

   โอ้  เพื่อนรัก            เธอมีสิทธิ์ ที่ตระหนัก ในเหตุผล
หรือเดินไป ตามใจชอบ ชื่นกมล         ขอเพียงยล คนทุกข์ยาก ลำบากกาย

เธอมีสิทธิ์ ที่จะอยู่ เพื่อตัวเอง         ที่จะเล็ง เกี่ยวความสุข ไม่จืดหาย
หรือจะอยู่ เพื่อคนรัก แม้ชีพวาย         ถึงตัวตาย มลายสิ้น ทั้งอินทรีย์

ฉันนั้นขอ สัญญา กับฟ้ารุ่ง         อันเฟื่องฟุ้ง แสงสว่าง สุรีย์ศรี
แม้เธอมอง เมฆา อีกกี่ที            ขอให้มี สีเงินยวง ขลิบเมฆา