ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

แว่วเสียงลมพัดพลิ้ว              แผ่วเย็น
ไม้ใหญ่ไหวกิ่งเอน                อ่อนน้อม
ต้นไม้ลู่ลมเห็น                      ชัดอยู่
แต่กลับยืนต้นพร้อม              เติบกล้า  แข็งขัน

ศิลาตระหง่านตั้ง                  มั่นคง
ลมพัดยังยืนยง                      อย่างนั้น
นานวันกร่อนผุลง                 พังหัก
ท้ายสุดหมดแรงรั้น              หักสิ้น  สลาย

..สายลมลอยคละคลุ้งรอบขุนเขา
..ในวันเหงาเคยบ้างไหมเคยสับสน
..วันสายหมอกลอยไปในสายลม
..เคยพบคนเช่นเราบ้างไหมเธอ

..คนที่เคยเชื่อฟ้าว่ามีฝน
..คนที่เคยสับสนวันพลั้งเผลอ
..คนที่เขาทิ้งไปไม่อยากเจอ
..คนที่เคยเพ้อหนักเพราะรักเรา

..มาวันนี้ไม่เคยเชื่อฟ้ามีฝน
..ไม่เคยสนใคร-ใครให้ใจเหงา
..อยู่อย่างคนล่องลอยอย่างใจเรา
..ลบวันเก่าทิ้งไป..ไม่หวนคืน

..อยากจะเป็นสายลมลอยคละคลุ้ง
..ที่พวยพุ่งออกไปใจไม่ฝืน
..กลายเป็นหยดน้ำใสในวันคืน
..ชุบความหวังที่ยั่งยืนให้สวยงาม.

 emo_47................................ emo_47

ลมหนาวคราวร่ำร้าง                ลาไกล
ความเสียดเยือกเย็นใจ              บ่ายซ่อน
คิมหันต์ลั่นเพลงไพร                ราวป่า
จักจั่นประโคมร้อน                  รับร้อนลมพา


รักฤดูร้อนจัง emo_54

ถ้าชีวิต ล่องลอย ได้อย่างลม
คงสุขสม ในจิด ไม่ผิดหมาย
ลอยล่องไป อย่างสายลม พัดสบาย
หมดที่หมาย ไม่ดิ้นรน สู้หนทาง

ถ้าหากได้ เป็นดั่งลม อย่างสมจิต
คงจะคิด สุขสันต์ อารมหมาย
อยากให้คิด ได้ว่าเกิด ก็แค่ตาย
จะได้ไม่ ขวนขวาย ให้เหนื่อยการ

~~ลอยไป ลอยมา ลอยมา ลอยไป~