ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

พระจันทร์เริ่มทอแสง
กระจ่างแจ้งบนผืนฟ้า
ดวงดาวทั้งนภา
ถึงเวลาต้องลาไป


หมู่ดาวลอยนับล้าน
แสนเบิกบานล้านดวงใส
และแล้วก็จาไป
เมื่อมีใครเข้ามาแทน


พระจันทร์ทอแสงจ้า
ทั้งนภาชั่งสุขแสน
ความสว่างเข้าคืบแคน
มีเพียงแสงที่ลอยไกล


พระจันทร์ชั่งโดดเดี่ยว
มองเหลี่ยวไปหามีไม่
รักแท้ที่จริงใจ
จะมีใครเฝ้าดูเรา



หนึ่งคนก็หนึ่งใจ
แต่ทำไมใจต้องเหงา
ในใจชั่งแสนเศร้า
มีเพียงเราที่เหงาใจ



พระจันทร์ลอยลับฟ้า
แสงนภาเริ่มหลับใหล
แสงสว่างก็หายไป
แต่มีใครคอยเฝ้ารอ



ความจริงในใจข้า
ฟ้าจงพาคำคำนี้
รักเธอที่ข้ามี
ต่อจากนี้จงปล่อยไป


เมื่อเธอลอยลับฟ้า
หมู่ดาวมารวมกันใหม่
ระยับจับฟ้าไกล
แต่ทำไมไร้ซึ่งเธอ




สายลมหวนกลับ




ฟูจิวาระ    ยูสุเกะ

วันนี้มอง...จันทรา...บนฟ้ากว้าง
เบาะที่นั่ง...ข้าง-ข้าง...ช่างว่างเปล่า
จันทร์ส่องแสง...คล้ายเย้ยให้...ใจยิ่งเหงา
ยังต้องเศร้า...ลำพัง...อย่างเดียวดาย

อยากจะถาม...จันทรา...บนฟ้าใส
ทำไมถึง...ปล่อยฉันให้...ใจสลาย
ไม่ให้ฉัน...ได้มีใคร...ข้างเคียงกาย
ต้องเดียวดาย...ใจเหงา...เศร้าระทม