|
หัวข้อ: เสียงของความเหงา เริ่มหัวข้อโดย: ดวงไฟ ที่ 09 กุมภาพันธ์ 2009, 11:21:AM ผ่านคนแล้วคนเล่าทุกเช้าค่ำ ไม่มีใครเคยทำให้หวั่นไหว ไม่มีคนจับจองสี่ห้องใจ กี่เวลาวารีไหลไปตามกาล จนผ่านช่วงห้วงแห่งแสงมืดดับ จนสว่างวาบวับเสียงขับขาน มืดแล้วแจ้ง-แจ้งแล้วดับอยู่นับนาน เลยพ้นผ่านคืน-วันให้ฉันเจอ เจอแต่ความเหงาใจมาทายทัก มาส่งเสียงบอกรักอยู่เสมอ แต่ไร้ร้างร่างคนบนทางเจอ ปล่อยละเมอเพ้อพร่ำอยู่ร่ำไป ไม่มีใครกระซิบแทรกเพื่อแลกฝัน มีเพียงเสียงคืนวันที่อ่อนไหว กับนกน้อย ลอยเวิ้งฟ้า นภาไกล ส่งเสียงหยันฉันได้...ใจร้ายจัง หัวข้อ: Re: เสียงของความเหงา เริ่มหัวข้อโดย: bourana ที่ 17 กุมภาพันธ์ 2009, 10:30:PM เจ้าความเหงาส่งสำเนียงเสียงทักทาย
สื่อความหมายใจเหงาเศร้าเหว่ว้า ไม่มีแม้แต่คนคอยสบสายตา คนไร้ค่าไร้ใครรักสมัครใจ เป็นแค่คนเดียวดายในสายลม สัมผัสพรมเย็มหวามจนสั่นไหว ยิ่งลมเย็นยิ่งหนาวจับขั่วหัวใจ ไม่มีใครให้อิงอุ่นโอบประคอง หัวข้อ: เสียงของความเหงา ... นกน้อยรำพัน เริ่มหัวข้อโดย: ╰☆╮สุดสายป่าน มะขามเปียก♡ﾟﾟ･｡εїз ที่ 04 ธันวาคม 2009, 03:58:PM ความรัก นกน้อย คอยอย่างเหงา
ความรัก นกน้อยเศร้า มิรู้หาย ความรัก นกน้อยคอย อยู่เดียวดาย ความรัก เหมือนพิษร้าย หากคอยนาน ... หัวข้อ: Re: เสียงของความเหงา เริ่มหัวข้อโดย: สายลมสีขาว ที่ 04 ธันวาคม 2009, 11:13:PM เสียงความเหงา เคล้าอารมณ์ พรมปะหน้า
ทุกท่วงท่า พาสั่น ได้หวั่นไหว อาบน้ำตา พร่ามัว ระรัวใจ เสียงสะอื้น ตื่นไหล ใส่ตัวตน สายลมหนาว กราวพัด สะบัดใส่ จนร้าวราน สร่างใจ ได้ใคร่สน ความเงียบเหงา เร้าทรวง เหมือนลวงวน ต่างเจือปน กลจิต ให้คิดกัน ด้วยเดียวดาย ร่ายประดัง เหมือนครั้งก่อน แม้อ้อนวอน พรฟ้า ต่างหน้าหัน เหมือนโดนแกล้ง แสลงเมิน เดินรำพัน ให้ไหวหวั่น ฝันอยู่ รู้เดียวดาย... |