|
หัวข้อ: มิหน้าเลย เริ่มหัวข้อโดย: ดวงไฟ ที่ 02 กุมภาพันธ์ 2009, 06:45:PM เดินบนทางย่างก้าวทุกหนาวร้อน
จะดีร้ายผันผ่อนคอยอ่อนให้ มีเรื่องเล็ก-เรื่องใหญ่ ไม่เป็นไร คิดซะว่ายังไงก็รักกัน มาวันนี้ที่หนาวถึงคราวร้อน ระอุอยู่ทุกตอนของฉากฝัน ทึ่เคยหวงห่วงใย ให้แบ่งปัน และแล้วก็ทำฉันไม่เหลือเลย ที่เคยแนบแอบสนิทคอยชิดใกล้ อยู่ในห้วงแห่งใจมิเปิดเผย อุตส่าห์สู้รู้รักประจักษ์เชย ว่าไม่มีใครเลยจะเทียมทัน จนมาถึงหนึ่งตอนในก่อนจาก ใช่เวลาพาพราก หรือลากฝัน แต่เป็นเพราะตัวตนล่องหนทัน แล้วเมื่อในสักวันมันเปิดมา ในหนึ่งตัวแห่งตนของคนนี้ ที่ฉันว่าแสนดีเสียหนักหนา ในหนึ่งเสี้ยวเคี้ยวคดเกินลดลา ก็ต้องเอ่ยคำว่า "มิหน้าเลย" หัวข้อ: Re: มิหน้าเลย เริ่มหัวข้อโดย: ฝูงบินต่ำ ที่ 03 กุมภาพันธ์ 2009, 01:28:AM ใบหน้าใสใส บดบังหัวใจไม่ให้เห็น หลายสิ่งหลายอย่าง..ซ่อนเร้น เหมือนดังเช่น..น้ำผึ้งเคลือบยา เข้าใจยากหนอใจคน ลึกลับสับสนเกินค้นหา แม้ม่านใจ..คือแววตา อ่านออกไม่ได้สักนิดเลยว่าเป็นเช่นไร กว่าจะรับรู้ความจริง ทุกสิ่งก็เกินแก้ไข จึงสบถคำนี้ออกไป โธ่หัวใจ"มิหน้าเลย" แค่ตามอารมณ์กลอนนะ...ขอรับ หัวข้อ: Re: มิหน้าเลย เริ่มหัวข้อโดย: ข้าน้อยขอฝากตัว ที่ 03 กุมภาพันธ์ 2009, 09:00:AM ใบหน้าเจ้าใสใส แต่หัวใจแสนมืดดำ [/size] พลิกลิ้นล่อลวงคำ ที่เคยให้สัญญาใจ เสียแรงที่เคยรัก เสียแรงฝากหัวใจไว้ เสียแรงที่ห่วงใย สุดเสียใจที่รักเธอ ถ้าย้อนเวลาได้ คงไม่มีวันพลั้งเผลอ คงไม่นอนละเมอ คิดพร่ำเพ้อเสียเวลา จากวันนี้สิ้นสายใย สิ้นเยื่อใยที่ห่วงหา สิ้นรักที่มีมา สิ้นมนตราที่มัดใจ หัวข้อ: Re: มิหน้าเลย เริ่มหัวข้อโดย: ดวงไฟ ที่ 03 กุมภาพันธ์ 2009, 11:23:AM ใบหน้าอันอ่อนโอน ที่ช่วงโชนจนหวั่นไหว คารมคมหัวใจ ไม่มีใครจะเทียมทัน วาจาที่ว่าหวาน ซึมซับซ่านในห้วงฝัน ละเมอเพ้อรำพัน ว่ารักกันมิเลือนลา จากคำที่วจี มาวันนี้ทำโหยหา ไม่รักก็บอกมา มิใช่ว่าคอยหลอกกัน |