ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

เคยกล่าวเล่นเช่นยอว่าล้อเถียง
เคยได้ยินสำเนียงขับขานขา
เคยแนบชิดสนิทใกล้ไม่ห่างตา
เคยเห็นกันเหมือนว่าไม่ต่างไป

กับสิ่งที่มีอยู่ให้รู้เห็น
ก็เหมือนไม่จำเป็นสักแค่ไหน
เพราะพบกันวันเล่าสักเท่าใด
เห็นกันได้ใกล้ ๆ ไม่หวั่นเกรง

มาวันนี้ความเหงาเข้าเร้ารุม
ความสับสนปนสุมกันข่มเหง
ไม่มีคนเคยแนบแอบวังเวง
เหลือเพียงเสียงตัวเองสะอื้นครวญ

ดูลมลอกบอกว่าจักลาแล้ว
เหมือนเสียงแว่วผ่านโชยให้โหยหวน
หาสิ่งใดไหนเล่ามิเย้ายวน
ดั่งว่าโลกแปรปรวนตอนด่วนลา

ต่อแต่นี้มีใครให้ใกล้ชิด
ก็ไม่แนบสนิทจนหรรษา
หวั่นหนทางกลางใจพาไกลตา
ประเดี๋ยวจะพบว่าต้องจากกัน

ไม่อาจชิดใครเหมือนคอยเตือนไว้
กลัวจะลาจากไปดั่งเช่นนั้น
ไม่กล้ารับใครใกล้หัวใจกัน
หวั่นเดี๋ยวลาจากฉันอย่างเยี่ยงเจอ

มาจำพรากจากไปไม่ได้เห็น
ทุกเช้า-เย็นยังเฝ้ากับเงานี้
กับเงาความวิปโยคโศกสิ้นดี
ทุกวันคืน-เดือนปีมิลืมเลย

กี่นานนับกับวันที่ผันเปลี่ยน
กี่เรื่องราวหมุนเวียนช่วยเฉลย
ว่าคงไม่ได้พบประสบเคย
เธอไปแล้วจากเลยมิกลับคืน