พิมพ์หน้านี้ - เสียงร้องไห้ของคนเหงา

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

บทประพันธ์กลอนและบทกวีเพราะๆ => กลอนเหงา => ข้อความที่เริ่มโดย: >>ซาตาน..เดียวดาย<< ที่ 25 มกราคม 2009, 12:26:PM



หัวข้อ: เสียงร้องไห้ของคนเหงา
เริ่มหัวข้อโดย: >>ซาตาน..เดียวดาย<< ที่ 25 มกราคม 2009, 12:26:PM
ได้ยินไหมเสียงร้องไห้ของหัวใจ
ที่ไม่เคยออกจากประตูที่ปิดตายในความเหงา
ในห้องวังเวงที่มีเพียงตัวเองกับรอยเงา
กับเสียงกระซิบของความเหงา..ถึงน้ำตา

เสียงร้องไห้ในความเหงา..ของคนเหงา
เงียบเหมือนเสียงกระพริบของดวงดาวบนท้องฟ้า
เสียงร้องไห้ที่ไม่มีหยดน้ำใด-ใดในแววตา
แต่ถ้าลองนับดาวหนึ่งถึงล้านทั้งราวฟ้า
ยังน้อยกว่าทั้งหมดของหยดน้ำตา..ที่พล่าริน

นู๋ซาตานกลับมาแล้วน่ะค่ะ  ไม่รู้ว่าคนแถวนี้ลืมเค้าหมดแล้วหรือยัง


หัวข้อ: Re: เสียงร้องไห้ของคนเหงา
เริ่มหัวข้อโดย: webmaster ที่ 25 มกราคม 2009, 04:54:PM
หวัดดี สมาชิกรุ่นเดอะ แต่ตัวน่อย emo_45

ว่าแต่ ม.ปลายเดี๋ยวนี้เรียนหนักป่าวจ๊ะ   emo_20


หัวข้อ: Re: เสียงร้องไห้ของคนเหงา
เริ่มหัวข้อโดย: >>ซาตาน..เดียวดาย<< ที่ 31 มกราคม 2009, 01:32:PM
หนักค่ะ  หนักมากมากเลย

สายวิทย์ด้วย จาขาดใจแล้ว

แต่ก้อยังไม่ลืมบ้านกลอนของเราหรอกน่ะ


หัวข้อ: Re: เสียงร้องไห้ของคนเหงา
เริ่มหัวข้อโดย: มั่น แซลี้ ที่ 31 มกราคม 2009, 08:10:PM
จะขาดใจเหมือนกัน แต่คิดถึงจะขาดใจน่ะ



หัวข้อ: Re: เสียงร้องไห้ของคนเหงา
เริ่มหัวข้อโดย: เปลวเทียนเปลี่ยนสี ที่ 01 กุมภาพันธ์ 2009, 12:03:AM
ยิ่งเหงายิ่งร้องไห้....อะไรชีวิตมันจะร้ายย่ำแย่ขนาดนั้นเนี่ยพี่น้องง..เฮ้อ.... emo_23


หัวข้อ: Re: เสียงร้องไห้ของคนเหงา
เริ่มหัวข้อโดย: >>ซาตาน..เดียวดาย<< ที่ 03 กุมภาพันธ์ 2009, 02:55:PM
จะขาดใจเหมือนกัน แต่คิดถึงจะขาดใจน่ะ



แหม ถ้าขาดใจแล้ว จาเอาอะไรไว้ให้คิดถึงละคะ emo_12 emo_12


หัวข้อ: Re: เสียงร้องไห้ของคนเหงา
เริ่มหัวข้อโดย: >>ซาตาน..เดียวดาย<< ที่ 03 กุมภาพันธ์ 2009, 02:56:PM
ยิ่งเหงายิ่งร้องไห้....อะไรชีวิตมันจะร้ายย่ำแย่ขนาดนั้นเนี่ยพี่น้องง..เฮ้อ.... emo_23


นั่นสิค่ะ เหงาแล้วต้องร้องไห้ทุกที
ไม่รู้เมื่อไหร่จะยิ้มรับความเหงาได้ emo_27 emo_27


หัวข้อ: Re: เสียงร้องไห้ของคนเหงา
เริ่มหัวข้อโดย: เปลวเทียนเปลี่ยนสี ที่ 03 กุมภาพันธ์ 2009, 11:57:PM
เสียงร่ำไห้...จากใจเหงา...เศร้าหนักหนา
เอ่อนองใจ...ไหลเอ่อมา...น้ำตาคลอ
ถ้อยสำเนียง...เสียงใจช้ำ...ซ้ำเกินพอ
โอ้ดวงใจ...ใยนึกท้อ...รอผ่านผัน

เสียงร่ำไห้...ในความเงียบ...เหยียบย่ำใจ
ความมืดมิด...ปกปิดใจ...ให้เงียบงัน
เสียงของฉัน...มันคงเบา...เศร้ากว่านั้น
จึงเพียงฝัน...ที่สักวัน...ควันจะจาง