ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

โอ้ใจเอย..ไฉนเลยจึงปวดร้าว
ใยดวงใจ...จึงว่างเปล่า...ราวดับหาย
คนมากหน้า...หลายตา...พามลาย
ศรัทธาหาย...ใจกลับกลาย...ร้ายเหลือเกิน

เคยเชื่อมั่น...ฉันท์ไมตรี...ที่มีเพื่อน
เชื่อใจภักดิ์...จักเสมือน...มิห่างเหิน
ฉันจริงใจ...ให้ด้วยจริง...พิษเผชิญ
ทางที่เดิน...ช้ำเหลือนเกิน...เมินน้ำใจ

สมัครแน่น...อย่างแน่นแฟ้น...ยิ่งกว่าแฟนเสียนี่
แต่หัวใจ...ก็ไร้ดี...ที่หมองไหม้
เฝ้าเหยียบย่ำ...กระหน่ำซ้ำ...สาแก่ใจ
ค่าตอบแทน..ค่าน้ำใจ...หรือไงกัน

เพราะเชื่อใจ...จึงให้ใจ...อย่างไร้เหตุ
ลืมสังเกต...ความเปลี่ยนแปลง...แฝงใจนั่น
เพราะศรัทธา...จึงคบหา...ว่าเพื่อนกัน
แต่เหตุใด...ใจเลือนกัน...มันปวดใจ

โอ้ใจเอย...เพราะไม่เคย...เฉลยพิษ
ใจจึงติด...เชื้อร้าย...หมายคร่าไหว
ใจฉันเจ็บ...รอหมอเย็บ...เก็บแผลใจ
ใจหนอใจ...ไฉนเลย...อาภัพมา

โอ้ใจเอย...ใยไม่เคย...เผยทางสุข
ใยใจทุกข์..ขมุกขมัว...สลัวมัวหม่น
โอ้ดวงใจ...ใยเจ้าไฝ...ในทุกข์ทน
ใยไม่หลีก..หลบให้พ้น...กลมายา

โอ้หัวใจ..ใจหนอใจ...มิอาจสั่ง
ใจตัวเอง..ยังเกรงพลั้ง...ยั้งห่วงหา
โอ้ใจนี้...ใยไม่มี...นาทีมีค่า
ใจหนอใจ...ทุกข์สิ่งใด...ไร้ทางเจอ

โอ้ใจเอย..ไฉนเลย....เคยได้รู้
สุขยังอยู่..แลเคียงคู่...อยู่เสมอ
ตื่นก็เพ้อ...หลับก็เจอ....เฝ้าคอยเผลอ
ใจหนอใจ...สุขในใจ...ไม่ย้อนมา

ใจดวงนี้..มีแผลร้าย...ยากหายขาด
เป็นโรคใจ..ไซร้ประหลาด...พลาดหนักหนา
ใจเอยใจ...ใจเจ้าเคย...พบปะน้ำตา
ใจจึงเก็บ...เจ็บใจล้า...มาเคียงไกล