|
หัวข้อ: โกรธคือไฟ เริ่มหัวข้อโดย: ป้ากันนา ที่ 12 มกราคม 2009, 08:01:PM (http://www.bloggang.com/data/yyswim/picture/1207740967.jpg) กริ้วโกรธใครใจร้อนเป็นฟอนไฟ เหตุเพราะไปยึดมั่นจนโมโห ตามใจตนข้องขัดอัตตาโต พาลพาโลก่อกวนชวนด่าตี จิตลุกลนทนไม่ไหวให้คลุ้มคลั่ง ทำตึงตังเอะอะว่าเสียดสี เกิดวิวาทบาดหมางพรางราวี สามัคคีแตกแล้วแก้วร้าวรอย เพราะมัวเมาเขลาขลาดจึงพลาดผิด เกิดวิกฤตพิษอารมณ์เกินข่มถอย ยิ่งมืดมนหนทางปิดจิตเลื่อนลอย เฝ้าแต่คอยตั้งแง่แพร่เชื้อไฟ โกรธมากมายคายพิษคิดมุ่งโทษ หฤโหดไร้เมตตาหาเรื่องใส่ เพิ่มขัดแย้งรุนแรงระแวงไว ร้อนรุ่มใจอาละวาดขาดปัญญา โกรธทำไมตรองดูรู้สาเหตุ ดับกิเลสต้นตอแห่งปัญหา โกรธคือโง่โธ่เอ๋ยเผยวาจา โกรธเหมือนบ้าสติขาดอาจทุกข์ทน ดับไฟร้อนแห่งโทสะจะสุขยิ่ง ได้เอื้ออิงเมตตาน่าฉงน ให้อภัยพลาดพลั้งยั้งกมล คงผ่านพ้นพิษภัยในโลกา หัวข้อ: Re: โกรธคือไฟ เริ่มหัวข้อโดย: น้องติ๋ว ที่ 10 กุมภาพันธ์ 2009, 10:28:AM ยิ่งหลง ยิ่งวิ่งเข้า กองไฟ ยิ่งรัก ยิ่งอาลัย ยิ่งกลุ้ม ยิ่งโกรธ ยิ่งร้อนใจ ทนทุกข์ ยิ่งโง่ ยิ่งห่อหุ้ม จิตให้มืดมัว หัวข้อ: Re: โกรธคือไฟ เริ่มหัวข้อโดย: ดวงไฟ ที่ 10 กุมภาพันธ์ 2009, 12:01:PM โกรธเป็นไฟเผามอดจนวอดวาย พังเสียสิ้นสลายมลายสูญ เหลือก็เพียงกองเผาเป็นเถ้ามูล ยิ่งโทษผิดทวีคูณให้กลับมา ไม่เห็นได้อะไรจากไฟโกรธ นอกจากโทษานุโทษอันหนักหนา เพลิงแห่งจิตพิษร้ายมาก่ายพา ให้ใจหม่นปนว่าจะบ้าบอ ใจเป็นไฟไหนเล่าจะกล่าวเห็น เหตุแห่งซึ่งประเด็นแม้ร้องขอ ให้เห็นเหตุแห่งทุกข์ที่ปลุกรอ ไฟก็โหมโลมก่อเป็นช่อแดง ยิ่งลุกลามตามอารมณ์ปมความคิด ยิ่งเห็นโทษความผิดเป็นสีแสง เห็นกองไฟลุกเร่าเผาร้อนแรง ท้ายที่สุดสิ้นแสงตอนวอดวาย หัวข้อ: Re: โกรธคือไฟ เริ่มหัวข้อโดย: bourana ที่ 11 กุมภาพันธ์ 2009, 11:00:PM ความโกรธเหมือนดั่งไฟสุมใจนี้
เหมือนไฟจี้ร้อนรนทนไม่ไหว ต้องลุกขึ้นหวีดร้องให้ก้องไป หันเห็นใครชี้หน้าด่าเรียงตัว ประทุกรุ่นอารมณ์ช่างเกรียวกราด สบประมาทว่าเขาช่างโฉดชั่ว แต่ลืมมองตนเองว่าน่ากลัว ตัวก็ชั่วเที่ยวด่าเขาไม่เข้าที เลิกขึงโกรธครองสติดำริก่อน ลองมองย้อมเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ แล้วทบทวนเหตุผลให้ถ้วนถี่ สติดีจะพาตนพ้นความทราม emo_40 เอ...มันแรงไปไหมนะ ถ้าแรงไปก็ขออภัยด้วย... emo_48 หัวข้อ: Re: โกรธคือไฟ เริ่มหัวข้อโดย: เปลวเทียนเปลี่ยนสี ที่ 12 กุมภาพันธ์ 2009, 10:30:AM ความโกรธเหมือนดั่งไฟสุมใจนี้ เหมือนไฟจี้ร้อนรนทนไม่ไหว ต้องลุกขึ้นหวีดร้องให้ก้องไป หันเห็นใครชี้หน้าด่าเรียงตัว ประทุกรุ่นอารมณ์ช่างเกรียวกราด สบประมาทว่าเขาช่างโฉดชั่ว แต่ลืมมองตนเองว่าน่ากลัว ตัวก็ชั่วเที่ยวด่าเขาไม่เข้าที เลิกขึงโกรธครองสติดำริก่อน ลองมองย้อมเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ แล้วทบทวนเหตุผลให้ถ้วนถี่ สติดีจะพาตนพ้นความทราม emo_40 เอ...มันแรงไปไหมนะ ถ้าแรงไปก็ขออภัยด้วย... emo_48 ไม่หรอกค่ะ...ชอบกลอนนี้จัง...เพราะชีวิตจริงมันยิ่งกว่านิยาย...เป๊ะ...บวกใจไปหนึ่งจ๊ะพี่น้อง หัวข้อ: Re: โกรธคือไฟ เริ่มหัวข้อโดย: anek ที่ 12 กุมภาพันธ์ 2009, 03:41:PM โกรธคือไฟ ใช่ใคร ใจเราดอก
เผารุมสุม เป็นระลอก เปลวเผาผลาญ ในยามสุข เป็นเปลวไฟ ค่อนเจือจาง ในยามทุกข์ หากใครขวาง บรรลัยกัน emo_28 emo_28 emo_28 emo_28 ก็ชีวิต เริ่มต้น มาจากใจ ควบคุมได้ เลือกสุข สนุกมหันต์ คุมใจได้ คุมกายได้ รู้ทันกัน คงจะดับ ไฟหมันต์ ไม่ยากเลย emo_57 emo_57 emo_57 หัวข้อ: Re: โกรธคือไฟ เริ่มหัวข้อโดย: bourana ที่ 12 กุมภาพันธ์ 2009, 08:16:PM ความโกรธเหมือนดั่งไฟสุมใจนี้ เหมือนไฟจี้ร้อนรนทนไม่ไหว ต้องลุกขึ้นหวีดร้องให้ก้องไป หันเห็นใครชี้หน้าด่าเรียงตัว ประทุกรุ่นอารมณ์ช่างเกรียวกราด สบประมาทว่าเขาช่างโฉดชั่ว แต่ลืมมองตนเองว่าน่ากลัว ตัวก็ชั่วเที่ยวด่าเขาไม่เข้าที เลิกขึงโกรธครองสติดำริก่อน ลองมองย้อมเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ แล้วทบทวนเหตุผลให้ถ้วนถี่ สติดีจะพาตนพ้นความทราม emo_40 เอ...มันแรงไปไหมนะ ถ้าแรงไปก็ขออภัยด้วย... emo_48 ไม่หรอกค่ะ...ชอบกลอนนี้จัง...เพราะชีวิตจริงมันยิ่งกว่านิยาย...เป๊ะ...บวกใจไปหนึ่งจ๊ะพี่น้อง ขอบคุณที่ชอบนะคะ ดีใจจัง หัวข้อ: Re: โกรธคือไฟ เริ่มหัวข้อโดย: รัศมีธรรมส่องทาง ที่ 17 กุมภาพันธ์ 2009, 09:20:AM โกรธทำไม...ในเมื่อใจเราเร่าร้อน
โกรธทำไม...เมื่อต้องนอนกอดทุกข์เข็ญ โกรธทำไม...ทำใจห่างความสุขเย็น โกรธทำไม...มิอาจเป็นเช่นต้องการ โกรธคือไฟ...เผาใจให้มืดบอด โกรธคือไฟ...เผาจนมอดป่นล้างผลาญ โกรธคือไฟ...ย่อมทำให้ใจแหลกราญ โกรธคือไฟ...ได้รุกรานแม้ใจตน โกรธคือโง่...เนื่องด้วยโทสะคุมใจ โกรธคือโง่...เพราะว่าไม่เคยฝึกฝน โกรธคือโง่...เนื่องเพราะเราไม่อดทน โกรธคือโง่...ย่อมเกิดผลคือทุกข์ใจ emo_12 emo_12 emo_12 emo_12 emo_12 น หิ สาธุ โกโธ ความโกรธไม่ดีเลย โกโธ สตฺถมลํ โลเก ความโกรธเป็นดังสนิมในโลก อนตฺถชนโน โกโธ ความโกรธก่อความพินาศ โกโธ จิตฺตปฺปโกปโน ความโกรธทำจิตให้กำเริบ อนฺธตมํ ตทา โหติ ยํ โกโธ สหเต นรํ ความโกรธครอบงำนรชนเมื่อใด ความมืดมนย่อมมีขึ้นเมื่อนั้น โกธํ ฆตฺวา สุขํ เสติ ฆ่าความโกรธได้ อยู่เป็นสุข โกธาภิภูโต กุสลํ ชหาติ ผู้ถูกความโกรธครอบงำ ย่อมละกุศลเสีย ทุกฺขํ สยติ โกธโน คนมักโกรธ ย่อมอยู่เป็นทุกข์ ญาติมิตฺตา สุหชฺชา จ ปริวชฺเชนฺติ โกธนํ ญาติมิตรและสหาย ย่อมหลีกเลี่ยงคนมักโกรธ กุทฺโธ ธมฺมํ น ปสฺสติ ผู้โกรธ ย่อมไม่เห็นธรรม ปจฺฉา โส วิคเต โกเธ อคฺคิทฑฺโฒว ตปฺปติ ภายหลังเมื่อความโกรธหายแล้ว เขาย่อมเดือดร้อนเหมือนถูกไฟไหม้ โกธํ ทเมน อุจฺฉินฺเท พึงตัดความโกรธด้วยความข่มใจ |