ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

ในยามดวงอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้า สวยงามและวังเวงจริงๆ ฉันอยากให้หล่อนกลับไปนั่งในที่ของหล่อน ยามนี้การนั่งดูท้องฟ้าคนเดียวเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแต่หล่อนก็ไม่ไป

?จะไปไหน?

?กลับบ้าน? ฉันตอบ

?เหมือนกัน กลับบ้านเหมือนกัน แต่ไปเที่ยวเกาะเต่ากันก่อน เคยไปหม้าย? หล่อนยิ้มปากกว้างโชว์ฟันขาว ฉันส่ายหน้า

?พี่สาว...เป็นลูกบ้านไหน? หล่อนรุกและหัวเราะเสียงดังขึ้นอีกเมื่อฉันบอกชื่อจังหวะบ้านเกิด

?ลูกบ้านเดียวกัน ลูกบ้านเดียวกัน...ใตรไม่แหลงใต้ แหลงได้ม่าย? หล่อนรุกต่อเหมือนไม่ให้ฉันตั้งตัว

ฉันพยักหน้า รู้สึกตัวเล็กลีบติดขอบหน้าต่าง

?มาอยู่ไกลลิบ...แฟน?? หล่อนมองไปยังที่นั่งที่ว่างเปล่า

ฉันพยักหน้า พลางบอกหล่อนว่าเขาไปสูบบุหรี่

?มาหาแฟนไกลนะ?

ฉันยิ้มให้หล่อนอย่างไม่รู้จะว่าอย่างไร

?เหมือนกัน นี่กะพาเขากลับบ้านไปให้พ่อแม่รู้จัก? หล่อนหัวเราะก่อนเดินกลับไปที่นั่งของตัวเอง

?คนบ้านเดียวกัน? หล่อนพูดกับพระ ก่อนหันไปพูดกับฝรั่งว่า ชีฟอร์มมายโอม ชีมาเตอร์แอนด์มายมาเตอร์โอมเดียวกัน ชีแอนด์อัดแบนโกทูโอมมาเตอร์เซมไอเหมือนกัน

ฝรั่งหันมามองหน้าฉัน ฝรั่งยิ้มให้ ฉันพยายามทำหน้าเฉยให้มากที่สุด

?อาร์ ยู โอ.เค.? ฉันได้ยินหล่อนส่งเสียงกับฝรั่ง

ฉันหลบตาฝรั่ง รู้สึกร้อนผ่าวที่ขอบตาจนต้องหลับตาลง

?ร้องไห้ทำไม มีอะไรหรือเปล่า? เขาพูดเบาๆ มีกลิ่นบุหรี่มาฝาก ที่ข้อต่อตู้รถไฟคงมีคนสูบบุหรี่กันเยอะเขาเล่า

ฉันหันไปมองท้องฟ้าที่ใกล้จะมืด ฉันเป็นคนบ้านเดียวกับหล่อน ฉันรู้สึกเจ็บปวดขึ้นเรื่อยๆ มันเป็นความละอายที่ฉันมีต่อตัวเอง เพราะฉันคิดว่าหล่อนเป็นคนละชิ้นกับฉัน แต่การกระทำของหล่อนทำให้ฉันรู้สึกว่าหล่อนกับฉันอยู่ชั้นเดียวกัน และไม่ใช่แค่ภายในรถไฟขบวนนี้เท่านั้น...นอกขบวนรถไฟหรือที่ไหนก็เช่นเดียวกัน

แต่อย่างไรก็ตามฉันต้อง ขอบคุณที่ช่วยเปิดหน้าต่างให้