ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

ดวงดาวทอแสงระยับฟ้า
ดั่งม่านอารมณ์ อันหลากหลาย
ทอระยับระยิบเปล่งประกาย
ฉายแสงสีสว่างจ้าท้าทายแสงไฟจากในเมือง

โอ้ราตรีกาลเหมือนอยู่ยงคงคู่โลก
คู่แสงดาวจรัสระยิบฟ้า
ตลอดกาลตราบสิ้นปฐพี

แต่ยามนี้มนุษย์ท้าดารา
ประดิษฐ์หลอดไฟ
พุ่งขึ้นไป
ยังฟ้าเบื้องสูงส่ง
แสงดาวยามนี้ต้องลดลง
คงเพราะเป็นแสงไฟแห่งมนุษย์
ที่สาดส่องโต้ตอบเดือนดารา
ให้ค่อยๆคลาคลับเคลื่อนคล้อยลับหายจากม่านฟ้ายามราตรี

ฤาจะสิ้นแสงดาวอันสดใส
ฤามนุษย์จะบังเบียดบดล้างธรรมชาติ
ฤามนุษย์จะอยู่อีกไม่นาน
ถึงได้สร้างสรรค์สิ่งประดิษฐ์พัฒนาเรื่อยเรื่อยไป
ไม่หยุดหย่อน ไม่รู้จักหันมารักษาดำรงธรรมชาติ
ให้ยืนยงอยู่คู่กาลนาน
ตราบชั่วแหล่งหล้าจะบรรลัย

คิดเอาเถิดถ้าอยากจะยังอยู่
ถ้าอยากดำรงสายเลือดมนุษา
ถ้าอยากให้อยู่คู่ฟ้าดินจนสูญสิ้น
ก็ฉุกคิดรักษาธรรมชาติ
ให้อยู่ตลอดนานนับจะวายปราณ
ในแหล่งหล้า ดิน น้ำ ลม ไฟ ให้ยืนยง

? เป็นกวีแบบไหนหว่า