ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

      อกเอยโอ้อกเจ้า         รัศมี
   รักดั่งดวงฤดี            กลับร้าย
   รอรักอยู่ธานี            ใช่เปลี่ยน ใจไป
   ใจพี่ประหนึ่งคล้าย         เศษเสี้ยวศิลา
      แข็งกร้าวราวพี่นั้น      ชิงชัง
   เพียรใฝ่ตรึงความหลัง         ผ่านพ้น
   อดีตพี่นี้ยัง            มีซึ่ง เมตตา
   คราเมื่อนั้นสุขล้น         ไป่คล้ายบัดดล
      พันแผลแลหมื่นร้าย      แสนตรม
   ล้านเจ็บไป่ระทม            เท่าด้วย
   คำน้อยพี่โลมลม            คราก่อน
   ลมเล่ห์ราวมนต์ม้วย         ดับสิ้นมรณา
      พี่ยาพระน้องรัก         สุดใจ ควรฤๅ
   ที่จักบั่นหทัย            หมดสิ้น
   น้องรักพี่แล้วใย            ได้สิ่ง นี้นา
   รอพี่พี่กลอกลิ้น            ว่าร้ายตัวเรา
      แสนเศร้าเพราะพี่นั้น      เจรจา
   กาลก่อนพี่เมตตา            ดั่งแสร้ง
   พี่ด่าว่าแพศยา            แปรจิต ไปเอย
   น้องใช่มีกลแกล้ง         กลอกกลิ้งไปมา
      เวราเตือนเนตรน้อง      นารี
   ชาติก่อนเคยทำพี่            มากไว้
   ชาตินี้จึ่งทุกข์ทวี            ดั่งทาส ใจนา
   โอ้ว่ารักยากไร้            แต่พ้อเพียรรอ
      อกเอยโอ้หมองเศร้า      ตะละเจ้าแสงรวี
   รวิรัศมี               นี้ยังรักปักชีวา
      พระพี่ผู้แข็งกร้าว         น้องใจร้าวในยี่หวา
   อดีตพระพี่ยา            ก็ยังเห็นเป็นเอ็นดู
      พันแผลแลหมื่นร้าย      ก็มิคล้ายน่าอดสู
   เจ็บในใจดนู            ชูศรรักปักใจตาย
      สดับคำน้องรัก         ด้วยใจภักดิ์ไม่คลาดคลาย
   พระพี่พระทัยร้าย         ดุจสังหารขนิษฐา
      วาจาพาใจช้ำ         ด้วยถ้อยคำอันต่ำช้า
   ว่าเราแพศยา            มาแปรใจไม่ภักดี
      เวราเตือนตาน้อง         จึงหม่นหมองเฉกเช่นนี้
   ชาติก่อนทำร้ายพี่         ชาตินี้ช้ำระกำใจ


(ความตอนหนึ่งจากนิยายเรื่อง ตะวัน จันทรา แต่งโดย บุษบงกช กรไชย)