ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

- + - @ - + - @ - + -

บ า ง เ ว ล า . . .
เหมือนความเหว่ว้า จะนำน้ำตาให้ไหลมาเงียบๆ
หัวใจที่เย็นเฉียบ..
เหมือนท่าร้าง ไร้เรือเทียบ มานานเนา..

*-*

บ า ง เ ว ล า . . .
น้ำตา - คือเพื่อน ปลอบความเหงา
ในหัวใจที่ ร้าง ไร้ ใครเป็นเงา
วันคืนเก่าๆ ก็เป็นดัง ...ภาพลวงตา

*-*

บ า ง คื น . . .
ไม่อาจฝืน ห้ามใจ ที่โหยหา
อยากได้รัก แม้เพียงหลอก เพื่อบอกลา
ก็คงดี - ค ง ดี ก ว่ า - วันเวลาที่ไม่เหลืออะไร

- + - @ - + - @ - + -

บางครั้ง บางค่ำคืน
เหมือนความขมขื่น เย้ายวนโหยหา
กลับมาเยี่ยมเยียนใจให้มีน้ำตา
ทำใจเหว่ว้า จนรู้สึกไร้ค่าอยู่ร่ำไป

บางครั้ง บางดวงดาว
แหงนมองแล้วเหงาไปถึงไหน
ช้ำใจอีกแล้วหนอใจ
เมื่อไหร่นะเมื่อไหร่ จะทนรับไหวกับ วัน เวลา ....

วันเวลา
ที่ไม่อาจย้อนกับมาหาฉันคนนี้
ฉันเฝ้ารอให้ความรักหวลกับมาอีกที
เเต่ก็ไม่มีเเม้เเต่เยื่ยใย

เธอจากไปพร้อมกับกาลเวลา
หยาดน้ำตาพรั่งพรูรินไหล
กาลเวลาทำไมพาเธอไปไกล
แล้วเมื่อไรฉันจะได้พบกับเธออีกที

  วันเวลา...หมุนเวียน           ไปลับ
วันเวลา..ย้อนกลับ                มิได้
วันเวลา...ไช่ปรับ                 หยุดนิ่ง  ได้ฤา
วันเวลา...เปรียบไซร้             สายน้ำหลั่งริน

  วันเวลา...ผ่านแล้ว              ลาจาก
วันเวลา...พลัดพราก             โหยไห้
วันเวลา...ทิ้งซาก                  ความหลัง     ฤาไว้
เปรียบดั่งสายธารใส            เหือดแห้งเหลือตม

วันเดือนเคลื่อนคล้อยลอยล่อง
จันทร์ผ่องแสงส่องสุกใส
ดาวเด่นดวงนั้นลองไกล
แล้วใยยังเพ้อถึงดาว

วันเดือนเคลื่อนคล้อยลอยเด่น
เฉียบเย็นน้ำค้างเหน็บหนาว
ดาวเด่นดวงเดิมแพรวพราว
แล้วใยปวดร้าวเพราะดาวเดือน

วันเดือนเคลื่อนคล้อยลอยผ่าน
วันคืนแว่วหวานไม่เหมือน
ดาวเด่นดวงร้างลางเลือน
ย้ำเตือนเหมือนรักลาไกล

มันนานมาแล้วเรื่องของเรา
เธอคงไม่ได้จดจำเรื่องเก่า ขนาดนั้น
ในวันนี้ที่หวนมาพบเจอกัน
เธอคงลืมทุกอย่างในคราวก่อนนั้น หมดไป

แต่คงไม่ใช่สำหรับฉัน
ความรู้สึกเก่าก่อนนั้น กลับมาใหม่
วั น เ ว ล า แห่งความปวดร้าวที่ผ่านไป
ฉันเองข้ามพ้นมาได้เพราะ ค ว า ม เ ค ย ชิ น

วันเวลา...พาหัวใจ...ให้พบเธอ
ดั่งละเมอ...เพ้อฝันถึง...ซึ้งใจรัก
แต่เวลา...ก็นำพา...ให้ช้ำหนัก
เปลี่ยนสถานะ..ว่าเคยรัก...อกหักไป

วันเวลา...พาน้ำตา...มาเอ่อนอง
ดั่งน้ำคลอง..กรองน้ำตา...พาอ่อนไหว
วันเวลา...นำพาใคร...ให้จากไป
นี่หรือไร...ที่ใครว่า...เวลาเยียวยาทุกสิ่ง?