ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

ว่าง...ไม่มีใคร
มีแต่ฉันอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ
กลางวันไร้ดวงตะวันกลางคืนไร้เดือนดารา
มีแต่เมฆหม่นๆสีดำเทาทึบทึมและทะมึน
ผู้คนรอบกายต่างว้าวุ่นและเร่งรีบ
ไม่มีใครหันมามอง ไม่มีใครเอ่ยคำทักทาย
ทุกสิ่งรอบตัวล้วนแปรเปลี่ยนไปทุกวัน
ผิดกับฉันที่ย่ำต๊อกอยู่เหมือนเดิม
                   
โอ้นี่หรือความเหงา
ช่างปวดร้าวเปล่าเปลี่ยวสุดเข็ญใจ
แสนเจ็บปวดทรมาณลึกลงถึงทรวงใน

ภาพและเสียงของความสุขแห่งอดีตกาลลอยผ่านโสตประสาทอย่างช้าๆ
ช่างตอกย้ำจิตใจให้เปล่าเปลี่ยวและหนาวเหน็บ
ตอนนี้ ไม่มี... ไม่มีเสียงเสียงไม่มีแสงแห่งความสุขตอนอดีตอีกต่อไป
เหลือก็แต่ความหนาวเหน็บสุดแสนระทวยระทมในดวงกมล
เป็นความว่างเปล่าเปลี่ยวอ่อนเปลี้ยเพลียแรง ไม่มี...ไม่มีใครไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว
เหลือแต่ความทุกข์,ทุกข์และก็ทุกข์
เวลาผ่านไปอย่างโดดเดี่ยวและเดียวดาย
นี่แหละความเหงาในอินทรีย์ มโน และวิญญาณ