ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

.........เช้านี้ตื่นขึ้นมา...ลมหนาวยังแทรกตัวอยู่ทุกอณูของอากาศ..
..จนไม่อยากลุกจากที่นอน...ไปไหน
..ภาพความฝันเมื่อคืน...ยังแจ่มชัดในม่านตา..
..เห็นเธอยิ้มให้กับท้องฟ้า.......
..หัวเราะร่าจูงมือฉันก้าวไป...ในสายลม....
..ภายใต้สายหมอกบาง-บาง...
..ภาพความฝันอันงดงามก็จางหาย
..ไม่มีแล้วสิ่งที่เห็นอยู่เคียงข้างกาย...
..เลือนลางจางหายไป...ในที่เดิม..
..แต่ก็นึกปลอบใจตัวเองว่า...มันเป็นแค่ความฝัน..
..แต่นั้นก็ทำให้...หัวใจหล่นหายได้...
....................ทุกที...........................

..เ ธ อ จ า ก ไ ป . . .
..พาหัวใจไปเที่ยวท่อง
..ทิ้งไว้เพียงท่วงทำนอง
..กับรอยร่องของห่วงใย
......................................
..ด อ ก ห ญ้ า เ ริ ง ร ะ บำ
..เคยมีคำถามอ่อนไหว
..ถักร้อยฝันมาห่มใจ
..ล่องลอยไปในเวลา
..................................
..เ ค ย ว า ด ฝั น อั น พ ร า ว พ ร า ย
..วาดจุดหมายเป็นรูปร่าง
..คำสัญญามิลาร้าง
..ในเส้นทางแห่งศรัทธา
.....................................
..แ ต่ นั่ น . . .
..เพียงคืนวันอันแสวงหา
..ยังผูกพันต่อวันลา
..เหงาห่วงหามาทดแทน
.....................................
..ฤ ดู ก า ล อั น ห น า ว เ ห น็ บ
..ยังคงเก็บความร้าวราน
..หัวใจยากจะสาน
..กับวันวานที่ผ่านไป.
..........................................................".เหลือเพียงควมฝัน"..    emo_30 emo_30

ฉันยังยืนอยู่ในที่เดิม...
ที่อยู่ในห้วงเหวลึกของหัวใจเธอ
ฉันไม่รู้ว่า...ห้วงเหวของหัวใจเธอลึกขนาดไหน
เพราะฉันอยู่ที่นี้มานจนลืมเลือน
ว่าความทรงจำเสี้ยวหนึ่งของชีวิต
...ว่าครั้งหนึ่งเธอกลับมา..
เธอจากไปพร้อมกับคำสัญญาของการเดินทาง
ฉันสัญญากับเธอไว้ว่า...ฉันจะคอยดูแลเธอ
เธอร้องไห้พร้อมการจากไป..
...ทุกวัน...ในยามค่ำ
ร่างของฉันยืนพิงระเบียงมองออกไปนอกหน้าต่าง
..ด้วยสายตาแห่งความหวัง
บางครั้งน้ำตาฟ้าร่วงหล่นบนร่างฉัน
คอยกระซิบบอกฉันว่า...
ฉันควรพักผ่อนเสียบ้าง...ลืมบางอย่างเสีย
ฉันร้องตะโกนบอกฟ้าว่า...ฉันลืมไม่ได้
เพราะฉันสัญญาไว้กับใครคนหนึ่งว่าฉันจะคอยดูแลเธอ
แต่ตอนนี้การดูแลของฉันทำได้แค่...
ส่งความคิดถึงไปถึงเธอเท่านั้น
ฉันจะยืนอยู่ตรงที่เดิมในคืนนี้...แล้วหลับให้สนิทตลอดคืน
เผื่อว่าพรุ่งนี้...พอฉันตื่นขึ้นมา
จะมีใครผ่านมาที่ตรงนี้
ฉันจะถามข่าวคราวของเธอ
ฉันคงจะทำได้เพียงเท่านั้น...เท่านั้นเอง
เพียงคิดถึงเธอ...ตรงที่เดิม.

...............................................................................

ฉันนั่งอยู่ในห้องคนเดียว...
หยิบรูปถ่ายและจดหมายของเธอขึ้นมาอ่าน
ฉันและเธอเลิกติดต่อกันมานานแล้ว...แต่รู้สึกว่าเหมือนมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
คงไม่เหลือเยื้อใยระหว่าเราอีกแล้ว...ฉันคงไม่คิดถึงเธออีกต่อไป
ฉันยังจำทุกสิ่งทุกอย่าระหว่างเราได้เสมอ...ความทรงจำที่ดี
จดหมายเก่าและรูปถ่าย ทุกสิ่งที่เธอให้ฉันมา
เธอบอกว่าให้เผามันทิ้งซะ...แล้วให้ลืมมันไปกับเปลวไฟ
ฉันเก็บของ-ของเธอมาวางซ้อนกัน...ภาพถ่ายใบหนึ่งวางซ้อนอยู่ใต้กองจดหมาย
ก้านไม้ขีดถูกจุดขึ้น...ไฟลุกวาบ!
และพอไฟมอดลง...ฉันคงไม่คิดถึงเธออีกต่อไป
แต่...ไฟในก้านไม้ขีดก็ดับลง...ฉันเป็นคนดับมันลงเอง
ทำไม?...ในเมื่อเส้นทางระหว่างเราไม่สามารถเดินร่วมกันได้
ทำไม?...ฉันต้องลืมความทรงจำที่ผ่านมานี้ด้วย
เธอไม่มีสิทธิ์บังคับจิตใจฉัน...และฉันก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะบังคับจิตใจเธอ
เรามีวิธีหาทางออกกันคนละทาง...เพียงแต่เธอเลือกที่จะลืม
ส่วนฉันเลือกที่จะเก็บความรู้สึกนี้ไว้ในความทรงจำ
ฉันยังเก็บรูปถ่ายและจดหมายของเธอไว้อย่างถนุถนอม
และจะเก็บความรู้สึกที่ดีนี้ไว้จวบจนสิ้นลมหายใจ
เธอไม่ต้องห่วงหรอกว่าฉันจะทำให้เธอเดือดร้อน
แค่ความทรงจำมันไม่ทำให้ใครเดือดร้อนหรอก
ความทรงจำมันก็คือความทรงจำ...คือเรื่องจริงที่ผ่านมาและปัจจุบันที่จะผ่านไป
ฉันและเธอมีความทรงจำที่เหมือนกัน...จะต่างกันแค่เพียง
เธอเลือกที่จะทำลายมัน...ฉันเลือกที่จะรักษามัน
เธอเลือกที่จะลืมฉัน...แต่ฉันไม่คิดที่จะลืมเธอ
 emo_30...................เท่านั้นเอง....................... emo_30

ถึงเธอ...เพื่อนรัก..
ฉันไม่รู้จะบอกกับเธออย่างไรดี...กับความรู้สึกในตอนนี้ที่ฉันมี
ฉันอยากจะบอกเธอเสียจริง-จริง...แต่เกินจะเก็บความรู้สึกเอาไว้ได้
ทุกวันนี้อยู่อย่างเดียวดาย...อยากระบายออกมาให้เธอฟัง
ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดี-ดีที่เธอบอก...ที่เธอบอกชอบฉัน..ฉันสับสน
อาจเป็นเพราะความหลงมันเวียนวน...เธอสับสนในรักฉันเข้าใจ
อาจเป็นเพราะได้ใกล้ชิด ได้สนิท ได้รู้จัก ได้คุย ได้ทายทัก"คำว่ารัก"จึงเกิดขึ้น
ไม่มีใครหวงห้ามความรู้สึกในใจใคร...ที่มีให้ใครอีกคน
ไม่มีสิทธิ์ทวงถามหรือห้ามปราม...เพราะเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนไปทุกวัน
ความรู้สึกนั้นคงจะลบเลือนไปกับวันเวลา
ทุกวันนี้ฉันก็ยังคงเป็นฉันที่จมอยู่กับตัวเอง...ชาชิน..เฉยเมย
บางครั้งที่ความอ้างว้างในใจมีความอ่อนไหวว่างเปล่า...ต้องการบ้างคนเข้าใจ
บางครั้งที่ความอ่อนไหวฉุดดึงให้ดิ่งลงลึก...ไกล
เกินกว่าจะย้อนกลับ...นานจนกว่าจะนับ
กลัวว่ารักใครสักคนแล้วจะเป็นเหมือนเก่า
จึงขลาดกลัวที่จะรัก...และไม่เคยอาทรการมาถึงของใคร..สักคน
และไม่พร้อมที่จะยอมรับการเข้ามาแล้วจากไป ของใครต่อใคร..ในชีวิต
และที่สำคัญฉันอยากรักษาเธอไว้...ไม่อยากเห็นความแตกหักใด-ใด
เกิดแก่หัวใจเรา...เกิดแก่หัวใจใคร...ไม่อยากเห็นจริง-จริง
เราเติบโตมาคนละแบบ...บนถนนชีวิตหลากสาย..หลายท่วงทำนอง
เรามีความฝันกันคนละมุม...กับวังวนคนละทาง...ความอ้างว้างคนละจุด..และสะดุดกับอารมณ์คนละเรื่อง
ดังนั้น...สิ่งที่เรามองเห็นเลยต่างกัน...ฉันอาจเป็นความพลั้งเผลอที่ผ่านมา
เป็นความรู้สึกส่วนเกินของเธอ...ที่อยู่ในความห่วงหาที่ซ่อนเร้น
เธอต้องพบคนที่ผ่านมาอีกมาก...ถ้าเธอเลือกให้กับผู้รับที่เข้าใจ
จุดจบความพอดีย่อมมีขึ้นได้...และวันนั้นเธอคงพบรักที่..แท้จริง
ฉันรู้ว่า...ความสุขไม่ใช่เกิดจากการเป็นผู้รับ..แต่สุขสำหรับการเป็นผู้ให้มากกว่า
แต่ถ้าเธอเลือกให้ฉัน...เธออาจบาดเจ็บจนเหน็บชา..กับบาดแผลในแววตาของคนชาเฉย
เธออาจไม่พบความสุขเลย...และฉันคงป็นฉันที่ชาเฉยอยู่อย่างนี้
ตราบที่แววตาคู่นี้จะปิดตาย...และลมหายใจหมดหวังดับ
 emo_30...........................ลับลง....................................... emo_30  

ความห่วงหาที่มาเยือนเตือนให้คิด
อย่าเอาจิตไปผูกไว้กับใครเขา
จิตมั่นคงต้องอยู่ยงกับตัวเรา
ใครไม่รัก...ช่างเขา...รักตัวเอง

[/font]

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]