ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

         ย่ำเย็นเข้าราตรี      แสงรวีรังสีสูญ
      เคยแผ่ไปไพบูลย์         กูณฑ์ก่อเกื้อเหลือคณา
      ดุจใจผู้เอนเอียง         หาที่เที่ยงยากหนักหนา
      เคยชิดสนิทตา         ลาร้างไปให้รำพัน
      ครานั้นน้ำคำหวาน         พอเนิ่นนานใจยิ่งหวั่น
      จักจริงหรือคำนั้น         วันที่ใกล้ฤทัยเรา
      วารนี้สิแปรเปลี่ยน         เหลือบทเรียนเพียงความเศร้า
      คือฝันนั้นเพียงเงา         ที่เราเฝ้าติดตรึงตรา

ถ้าทุกสิ่งเป็นเพียงความฝัน พึงขอนิทรานิรันดร

นิทรานิรันดร์

      พระพายหวนครวญเพลงวังเวงจิต   เสียงสายลมแนบชิดสนิทขวัญ
   กล่อมฤทัยให้ซึ้งซึ่งชีวัน         ดุจอยู่บนกระยาหงันอันเกรียงไกร
   ได้สดับรับเสียงสำเนียงฟ้า         เทวดาร่ายเสียงเพียงอ่อนไหว
   ทั้งเนื้อเสียงเยี่ยงแก้วแพร้วอำไพ      ได้ยินเสียงเคียงใจทุกเพลา
   เสียงชาตรีมีเล่ห์เสน่ห์ลิ้น         พอสดับรับสิ้นถวิลหา
   หยอกเย้าเฝ้าเอ่ยเจรจา         คือหนึ่งมิตรชิดชีวาทุกคราครัน
   ยิ่งคะนึงตรึงอยู่ทุกเวลา         วาสนาจะสิ้นเอมเกษมสันต์
   อันความก่อนกาลอดีตเหมือนกีดกัน      ให้เป็นเพียงความฝันอันเลือนตา
   จะเฝ้าขอนิทราชั่วนิรันดร์         จะได้อยู่กระยาหงันชั้นฟ้า
   อยู่ฟังเสียงยอดรักปักชีวา         จะนิทราจวบชีพจะบรรลัย