ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

หากว่าฟ้ามีคร่าที่เปลี่ยนผัน
ทุกทุกวันดูไร้ซึงความหมาย
แต่มีเธอผู้นี้ไม่เหนื่อยหน่าย
รักจนตายยอมถวายแม้ชีวา
พระอาทิตย์สาดส่องแสงอำพลัน
มีพระจันทร์ส่องแสงแลดูหวาน
มีดาวน้อยระยิบตาชื่นชีวาน
มีลมหวนชวนให้หวานในค่ำคืน
แต่พอดีคืนนี้กลับลาลับ
แสงพระจันทร์เดือนดับไร้ความหมาย
ไม่มีเธอคนนั้นแนบชิดกาย
ทุกทุกคืนไร้ความหายดังความฝัน
ปลุกให้ฉันต้องตื่นกลางลมหนาว
กับเรื่องราวผ่านไปไม่หวนกลับ
เพราะตอนนี้เธอไปแล้วไปลับ
ไม่หวนกลับมาหายามเศร้าใจ
ฉันขอให้เธอนั้นจงโชกดี
แล้วไม่มีคนอย่างฉันทำตกต่ำ
ไปเถอะเธอไปไกลไกลอย่าเจ็บช้ำ
เพราะสามคำเธอหลอกฉัน...ฉันไม่ลืม


-. - นานทีได้มาแต่ง(ยังจำกันได้ไหมน้อ) emo_54

ถึงจะลืมฉันก็ลืมไม่ห่วงหา
เมื่อเธอมาฉันจะไปก็ว่าได้
ตอนฉันไปเธอก็ไปคงเข้าใจ
เราจะได้ไม่มีวันเจอกันอีกเลย
เพราะว่าฉันก็จะได้ไปไกลไกล
คงเข้าใจแล้วนะคุณเมินเฉย
ใจฉันมิละเอยนะคุณเธอ
ฉันละเมอคิดถึงเธอไม่ว่ากัน

ถ้าคึดถึงคนนั้นฉันไม่ว่า
แต่อย่ามาหลอกกันฉันหวั่นไหว
ความรู้สึกว่ารักให้เธอไป
ความรูรักหัวใจฉันรักเธอ
แต่ว่าเธอก็ยังทำเป็นรัก
แกล้งกลอกกลับทำฉันนั้นต้องเพ้อ
ความจริงใจให้ใครไปแล้วเธอ
มาทำฉันนั้นเพ้อคิดว่าเธอ...นั้นรักกัน

เธอคนนั้นมันไม่ดีจริงใช่ไหม
มองด้วยใจก็รู้ไม่ต้องบอก
ตัวเรานั้นเหมือนส้มที่ถูกปลอก
และโดนลอกความรักให้ห่างกัน
ฉันจำไว้จะไม่ใกล้กับเธออีก
ไม่ใช่ฉีกความรักให้ห่างฉัน
เราทั้งสองมองดูอาจไม่ทัน
กันและกันจะไม่มีอีกต่อไป

กันและกันไม่มีฉันไม่สน
กับบางคนที่ทำให้ฉันบ้า
ไม่สนใจยิดติดกับเวลา
จนตอนนี้ติดตาแต่ภาพเธอ

รักใครรักมากฉันไม่รู้
รักเธอรักอยู่ฉันนั้นสน
รักเรารักแล้วเฝ้าอดทน
รักใครสักคนมันอยากจริง

มันไม่ยากที่จะรักใครสักคน
ต้องฝึกตนพากเพียรตั่งใจหา
แต่สุดท้ายเดี๋ยวก็มีคนมา
เธอเฝ้าหาตัวเราทุกทุกวัน