ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

ดวงดาวที่กระพริบแบบริบหรี่
มองเห็นฉันคนนี้ชัดบ้างไหม
ดวงจันทร์ส่องสว่างกลางฟ้าไกล
มองเห็นคนร้องไห้บ้างไหมจันทร์
พระอาทิตที่สาดส่องยังท้องทุ่ง
แม่นางนวลที่ฝูงใหญ่ตรงนั้น
ต้นหญ้าพริ้วเอนไหวใต้เงาตะวัน
อีกปลานับร้อยพันแข่งกันชิง
ทั้งกบเขียดเบียดร้องทำนองกลบ
ประขันกันไม่รู้จบน่าเหนื่อยยิ่ง
มองไม่เห็นที่ให้ฉันได้แอบอิง
ได้พักกายเอนพิงสักนาที
อยากให้ธรณีแยกสูบหาย
มิอยากจะคิดหมายอยู่ตรงนี้
เพราะอับอายสรรพสิ่งที่มิ่งมี
ที่มันทนได้ทุกทีมิเห็นตาย
เราเป็นคนเกิดมาชาติหนึ่งแท้
แต่กลับยอมพ่ายแพ้ชะตาได้
น้ำตายังไหลมารดมิหมดกาย
จะอยู่ทนจนสุดท้ายให้สาใจ

ใครคนหนึ่ง สอนฉัน ให้รู้จัก
คำว่ารัก ลึกซึ้ง มีความหมาย
คนสองคน รวมกัน ทั้งใจกาย
มีจุดหมาย ท้ายสุด คู่เคียงกัน

ใครคนหนึ่ง สอนฉัน ให้คิดถึง
ใครคนหนึ่ง ตราตรึง ซึ่งใจฉัน
ใครคนหนึ่ง เกี่ยวกัอยว่า จะรักกัน
ใครคนหนึ่ง คนนั้น นั่นคือเธอ

และก็เธอ ที่สอน ให้รู้จัก
การอกหัก มันเจ็บปวด อยู่เสมอ
ความเปล่าเปลี่ยว เดียวดายเมื่อ ไม่มีเธอ
ทำฉันเพ้อ ระทม อย่างเดียวดาย

นี่เป็นหนึ่ ง ความทรงจำ ที่เจ็บปวด
ใจร้าวรวด ปวดร้าว แสนเสียหาย
ทรมาน แสนสาหัส ทั้งใจกาย
ต้องทุรน ทุราย เพราะรักเธอ

(http://i223.photobucket.com/albums/dd277/akapong/willpower/06030808.gif)

จมอยู่กับบ่อน้ำตาของความเจ็บช้ำ
ความทรงจำที่ปวดร้าวเกินรับไหว
ภาพที่เธอจากฉันไปแสนไกล
ไร้ทางใดจะฉุดรั้งเธอกลับมา

อ่อนล้า...เกินจะทนกับวันพรุ่งนี้
คงไม่มีวิธีใดจะรักษา
ดวงใจที่รวดร้าวเกินเยียวยา
ทรมาแสนสาหัสเมื่อขาดเธอ