|
หัวข้อ: กำเหนิดดวงจันทร์ เริ่มหัวข้อโดย: vunpra ที่ 20 กันยายน 2008, 12:35:PM ร้อยหมื่นพันตัวอักษร เป็นกลอนเศร้า
บอกเรื่องราวจากต้น แต่หนหลัง เป็นกวีบทโศกที่โลกยัง ไม่รู้เรื่องความหลังครั้งเป็นมา ตัวอักษรตัวหนึ่ง ซึ่งคือรัก ได้เกิดจากใจหนึ่งใจ ที่ไคร่หลง เกิดจากใจหนึ่งใจ ที่หมั่นคง ยากจะโค้งคืนกลับ จนลับไป กล่าวถึงเรืองบางตอน แต่ก่อนหลัง เมื่อโลกยังมีจันทร ที่เฉิดฉาย อยู่สองดวงควงคู่ มิรู้คราย นานหลายล้านปีได้ ที่ผ่านมา ต่างมอบรักให้กัน เป็นหนักแน่น ผูกสัมพันธิ์แน่นแฝ้น คอยห่วงหา แต่จันทร์หญิงคิดนอกใจ ด้วยเอ่ยลา ผูกสมัครรักอาทา ดวงอาทร ด้วยหลงแสงสุริยา ว่าเฉิดฉาย หลงรูปกายโสพายิ่ง มิถอดถอน ทิ้งจันทร์รักดวงเก่า เฝ้าอาวรณ์ สุดทอดถอดหัวใจ ให้ลืมลา ด้วยแรงรักล้นใจ ที่ให้เจ้า จึงได้เฝ้าจันทร์รัก กลับมาหา ร้อยล้านปีผ่านพ้น จนล่วงมา มิอาจพาจันทร์สาว เจ้ากลับคืน จึงสุดแสนโศกใจ เป็นยิ่งหนัก เกิดจะหักหัวใจ ให้อยู่ฝื่น ขอละเบิดตัวตาย หากไม่คืน กลายเป็นดาวนับล้านหมื่น คอยเฝ้าจันทร์ อธิฐานที่ใด ไม่ไกลเจ้า จะขอเฝ้าอยู่ใกล้ๆไม่แปลผัน ตกกลางคืนเมื่อไร ไร้ตะวัน ขอมีจันทร์เคียงกาย ไว้ให้ชม ต่อนั้นมาจนถึง ทุกวันนี้ ดาวดวงเก่ายังพักดี แม้ขื่นขม คืนฟ้าแจ่มจึงมีจันทร์ ส่องฟื้นพรม พร้อมดาราดวงตรม สาดแสงมา หัวข้อ: Re: กำเหนิดดวงจันทร์ เริ่มหัวข้อโดย: tna ที่ 20 กันยายน 2008, 01:14:PM (http://img91.imageshack.us/img91/3474/6ebdb3976a2092a15b2b43bqx4.jpg) มีเพียงดาวเท่านั้นในใจจันทร์ ---------------------------- ฟังคำกล่าว เล่าขาน ตำนานรัก จันทร์กับดาว ฟูมฟัก หลายปีแสง สุริยัน โหยหา พาสำแดง ให้รักแล้ง เลือนหาย พรายนภา ดาวจึงหมาย แตกกระจาย พรายระยับ เป็นดาวหมื่น ร้อยนับ จับขอบฟ้า เฝ้าจันทร์อยู่ รัตติกาล ทุกยามมา เพราะโหยหา จันทร์นภา มาเคียงกาย เป็นบทกลอน อำไพ วิไลสวย ที่ร่ำรวย ทำนอง อักษรไหว เป็นรำพัน ฝันรัก อันวิไล ผ่องอำไพ บทกวี ศรีสำอาง อยากจะบอก ว่าบทกลอน สะท้อนใจ ว่าจันทร์ไซร้ ไร้ดารา ยามฟ้าสาง เพราะดาวหลีก หายไป ไกลทิศทาง หาใช้หมาง เพราะจันทร์ไร้ ใจสมปอง แต่เพราะดาว ต่างหาก ที่สาดแสง ด้วยฤทธิ์แรง แสงอำไพ ไม่หม่นหมอง มีดารา เกลื่อนกลาด สะอาดมอง เฝ้าสนอง ดาวของจันทร์ ทั้งวันคืน จันทร์แค่ดิน ก้อนน้อย ที่ลอยฟ้า หมื่นดารา ไหนจะกล้า เข้ามาขืน แค่แสงด้อย สะท้อนหมาย พรายกลางคืน ต้องกล่ำกลืน มองหมู่ดาว พราวนภา หากวันนี้ ดาวได้ยิน เสียงจันทร์เพ้อ ที่ละเมอ ถึงดาว พราวโหยหา โปรดจงรู้ ทั้งสี่ห้อง กล่องชีวา มีดารา ประดับไว้ เพียงใจเดียว เวลา...วารี...ชีวี...รำพัน หัวข้อ: Re: กำเหนิดดวงจันทร์ เริ่มหัวข้อโดย: ree ที่ 20 กันยายน 2008, 04:53:PM ดวงจันทร์ขอสำนักผิด
ที่คิดนอกใจจันทร์จ๋า ตอนนั้นลุ่มหลงสุริยา เป็นสาเหตุให้จันทร์จ๋าฆ่าตัวตาย ถึงตอนนี้ก็มีแค่ดาวรอบกาย หวังจะได้ใกล้สุริยะฉายก็หาไม่ สุริยาอยู่ไกลจันทร์เกินไป เอื้อมมือเท่าไรก็คว้าได้แค่เงา emo_06 |