|
หัวข้อ: วิหคไพร เริ่มหัวข้อโดย: นักเดินทาง ที่ 08 กันยายน 2008, 09:49:PM ยามโลกล้า โรยแรง แสงอาทิตย์
วิหคน้อย ที่ลอยลิบ อยู่ขอบฟ้า เริ่มเหินต่ำ พำนักปีก ซีกใดของวนา พลบค่ำในป่า แห่งหนใด วิหคน้อย ดูเศร้าสร้อย ละห้อยปีก คู่ของเจ้า เขาหลบหลีก ไปหนไหน จับกิ่งไม้ เดี่ยวโดด กำสรดใจ เศร้าหรือวิหคไพร ใครทำร้ายเอา พลบค่ำอย่างนี้ มีไม่เพื่อน เจ้าเหงาหรือกลบเกลื่อน สิ่งใดเล่า ท้องฟ้ากว้างไกล ภายใต้จันทร์เงา ตะคุ้มมืด ในกิ้งเศร้า คละเคล้าเศร้าใจ คืนจันทร์ แลจันทร์ฉาย เดียวดายโดด แววตาจ้อง จันทร์ฉายโชติ โดดเดี่ยวไหม เงาพระจันทร์ สะท้อนแวว แล้วคลับไว ลืมตาตื่น อย่างฝืนใจ เดียวดายแล้วเรา ชะเง้อมอง กิ่งก่า ที่ค่าคบ อิจฉาจัง มันยังสบ ครบคู่เขา ชะแง้มอง แมลงน้อย ไต่ต้อยแผ่วเบา อมยิ้มแฟนของเขา จับเจ่าข้างหลังไป เสียงหวีดร้อง แมลงไพร ในป่ากว้าง หงี่ง, เหง่ง, เหง่าง, ทอดเสียง สำเนียงใส คงหมายว่า พี่จ๋าเป็นอย่างไร พี่จ๋า พี่อยู่ที่ไหน ฉันอยู่นี่ ยามโลกล้า โรงแรง แสงอาทิตย์ วิหคน้อย เจ้าช่างอิสโรยราศรี พรุ่งนี้เจ้า จักพักล้า ป่าใดดี หรือเจ้ายัง ไม่มี ที่จะไป อยากเป็นเสมือนดั่งที่พักพิงยามล้า แต่ฉันพึ่งเดินทางผ่านมา แล้วต้องผ่านไป... นักเดินทาง 8 /9 /51 หัวข้อ: Re: วิหคไพร เริ่มหัวข้อโดย: ree ที่ 10 กันยายน 2008, 04:48:PM วิหคไพรโบยบินอยู่บนฟ้า
ผ่านไพรพนาที่กว้างใหญ่ อิสระเสรีกว่าใคร ๆ โบยบินไปได้ดั่งใจที่ต้องการ มีความสุขอิสระไร้ขอบเขต บินไปถึงก้อนเมฆบนฟ้าใหญ่ บินไปถึงขอบฟ้าที่แสนไกล หากฉันบินได้เหมือนนกคงจะดี แต่ฉันบินไม่ได้ใจอดหู่ ไม่มีใครรู้ว่าฉันเหงาแค่ไหน หากเป็นนกก็จะโบยบินไป ไปให้สุดขอบฟ้าไกลให้เพลิดเพลิน emo_32 emo_32 emo_32 emo_32 emo_32 emo_32 หัวข้อ: Re: วิหคไพร เริ่มหัวข้อโดย: นกป่า ที่ 10 กันยายน 2008, 10:31:PM วิหคไพรโบยบินอยู่บนฟ้า ผ่านไพรพนาที่กว้างใหญ่ อิสระเสรีกว่าใคร ๆ โบยบินไปได้ดั่งใจที่ต้องการ มีความสุขอิสระไร้ขอบเขต บินไปถึงก้อนเมฆบนฟ้าใหญ่ บินไปถึงขอบฟ้าที่แสนไกล หากฉันบินได้เหมือนนกคงจะดี แต่ฉันบินไม่ได้ใจอดหู่ ไม่มีใครรู้ว่าฉันเหงาแค่ไหน หากเป็นนกก็จะโบยบินไป ไปให้สุดขอบฟ้าไกลให้เพลิดเพลิน emo_32 emo_32 emo_32 emo_32 emo_32 emo_32 อิสระเสรีนั้นจริงหรือ มันแค่คือภายนอกที่โลกเห็น เพราะในใจสุดหนาวยะเยียบเย็น เพราะต้องเป้นนกที่บินลำพัง บินตัวเดียวเปลี่ยวใจไร้คนปลอบ ใครจะชอบนกไพรผู้ไร้หวัง บินมาไกลจนอ่อนล้าหมดพลัง ช่างน่าชังยิ่งนักความเดียวดาย บินไกลได้ใช่ว่าจะเป็นสุข ใช่สนุกใช่ว่าจะหายเหงา บินยิ่งสูงยิ่งไกลยิ่งปวดร้าว โลกเงียบราวไม่เคยมีผู้ใด emo_48 emo_48 emo_48 หัวข้อ: Re: วิหคไพร เริ่มหัวข้อโดย: นักเดินทาง ที่ 13 กันยายน 2008, 10:34:AM บัดนี้เจ้าบินไป ถึงไหนแล้ว
วิหคเอ่ย เสียงเจื่อยแจ้วดังลับหาย บัดนี้ไม่เห็นแวว เจ้าจากไป จะจับกิ่ง คบค่าใด หนอคืนนี้ คงเหงาเศร้า กับเงาจันทร์ ที่พลันฉาย คงเหนื่อยหน่ายกับความรัก ที่หลบลี้ คงอ่อนล้าโรยแรง ดั่งแสงสุรี ที่ลาลับดับขัณฑ์นี้ เข้าสนไพร ในคืนจันทร์ ที่พลันฉาย ไร้เงาเพื่อน เจ้าคงเศร้าเคล้ากับเดือนที่เหมือนร้าย ฉายแสงส่อง ท้องนภา ราตรีไพร เหมือนเย้ยฉันที่ร่ำไห้ เพียงลำพัง ให้ฉันเห็นใครต่อใคร ได้ครองคู่ ให้ใครเห็นฉันอยู่ อย่างสิ้นหวัง ให้ฉันคิด ว่าฉันด้อย น้อยพลัง เพียงจะหา ใครเคียงข้าง ยังไม่มี... พระจันทร์ช่างร้ายนัก... |