ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

กลับมาแล้ว กับความรัก ตำนานใหม่
กลับมาให้ พี่น้องได้ ร่วมเสกสรร
ผ่านไปแล้ว สองภาค ของความมันส์
มาแล้วนั่น ภาคสาม ที่ตั้งตา (คอย)

---

ขอกล่าวถึง แดนดิน ถิ่นมนุษย์
บริสุทธิ์ จากสิ่งชั่ว มานานแสน
ผ่านมาแล้ว ร้อยปี มิดูแคลน
โรมีโอ มิแม้น มีชีวี

ถึงลูกหลาน ของเจ้า เหล่านักรบ
มิสยบ เทพมาร ในแดนนี้
ลักน้องนาง ต่างหมาย จะลองดี
ปู่ข้านี้ โรมีโอ ไปรบมา

เป็นตำนาน บทเก่า พอเล่าเรื่อง
ยุครุ่งเรือง เรื่องความรัก ของเขาหนา
ถึงยุคหลาน แล้วเจ้า มาจากลา
อีกสักครา ตำนาน จะเริ่มใหม่

วังใต้น้ำ บาดาล มารวารี
จอมบงการ ศึกครั้งนี้ ต้องหมองไหม้
ข้านี้จะ ทำลายมนุษย์ ให้สิ้นไป
จะไม่ให้ มันมีรัก ตลอดไป

มารวารี สั่งบัญชา มารทั่วหล้า
จงไปฆ่า มนุษย์ ผู้สดใส
มาร้อยปี แล้วพวกมัน คงได้ใจ
จงไปให้ ขวัญของมัน จบเสียที

มารลูกน้อง รับคำสั่ง มารราชัน
ผู้สำคัญ พระเวท ในภพนี้
บุกขึ้นมา จากท้องน้ำ สู่ปฐพี
สงครามนี้ คงได้เริ่ม อีกสักครา

มารเหล่าน้อย ไล่ฆ่า หมู่มนุษย์
ระยำสุด เด็กน้อย มันยังฆ่า
ไม่เว้นแม้ คนแก่ ผู้ชรา
ช่างหยาบช้า เสียจริง มารวารี

มารวารี มีคำสั่ง เน้นให้หนัก
มนุษย์ใด ที่จัก ถือดาบนี้
ดาบแห่งฟ้า เทพศัตรา ดูดีๆ
จงฆ่ามัน ผู้ที่ ไม่เกรงใคร

มันนั้นเป็น ลูกหลาน โรมีโอ
ผู้อวดโอ่ ไม่เกรง ใครหน้าไหน
บุกสวรรค์ พังวังมาร ตามหาใจ
ภาคนี้ไง มารจะขอ เก่งสักที

จึงสั่งจับ หญิงสาว ทั้งหมู่บ้าน
ที่กบดาน มาขัง วังมารนี้
รอให้มัน ถือดาบ มาเสียที
พวกเราที่ รออยู่ คงเข้าใจ

ณ ภูเขา อันไม่ไกล จากหมู่บ้าน
มิพบพาน ผู้คน มาพักใหญ่
มีหนุ่มน้อย "เจ้าที" หลานผู้เกรียงไกร
มองลงไป เห็นสงสราม เหล่ามารา

เกิดเป็นห่วง สาวเจ้า ที่เฝ้าปอง
โอ้นวลน้อง เจ้าจะเป็น ไรไหมหนา
รีบคว้าปืน กับดาบ แห่งฟากฟ้า
ทะยานมา สูหมู่บ้าน จากเขาไกล

สายไปแล้ว หมู่บ้าน ไม่มีเหลือ
ตายเป็นเบือ ชาวบ้าน ช่างหมองไหม้
แล้วแฟนข้า ล่ะเจ้า อยู่หนใด
จะมีใคร เห็นนาง บอกข้าที

"นางถูกจับ อยู่วังมาร" เสียงแผ่วๆ
ชายไม่แคล้ว ต้องดับ ลับโลกนี้
อยู่วังมาร ตรงไหน บอกข้าที
แล้วข้านี้ จะหามัน ได้อย่างไร

เสียใจนัก คนรัก ถูกมารจับ
แล้วหายลับ จากดินแดน อันสดใส
แล้วตะโกน ก้องฟ้า ประกาศไป
อยู่ที่ไหน เจ้ามาร ตัวอัปรีย์

ฟ้าสะเทือน โลกสะท้าน อย่างหวั่นไหว
นี่หรือไร หลานโรมีโอ โอ้เจ้าที
มีฤทธิ์เดช มากล้น อย่างเต็มที่
สายเลือดมี ชาวสวรรค์ และพวกมาร

ฝ่ายเจ้าที ลืมตัว โดนมารครอบ
จิตดีรอบ เร้นหาย ไม่มีสาส์น
กลายเป็นมาร ผู้กระหาย อหังการ
อยากต้านทาน หน้าไหน ลองเข้ามา

ใช้จิตมาร หาหมู่มาร คงไม่ยาก
ไม่ลำบาก อย่างที่คิด ใช่ไหมหนา
เจอแล้วสิ เจ้ามาร อสุรา
อยู่นาคา วังบาดาล มารวารี

รอข้าก่อน นะสาวเจ้า รอพี่ยา
ในไม่ช้า พี่จะพา กลับแดนนี้
มาครองรัก ร่วมเรียง เคียงปฐพี
มารวารี หาญกล้า จับเจ้าไป

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

ขอร่วมทัพไปด้วยจะได้ไหม                     
เพราะดวงใจแตกดับกับสองหน
ครั้งเริ่มแรกแตกสวรรค์ชั้นบันดล             
ครั้งที่สองก็สุดทนอเวจี

มันไม่มีเหลือแล้วซึ่งความหวัง                 
หมดพลังจะเดินต่อท้อโลกนี้
ขอร่วมทัพบุกไปยังวังวารี                       
โรมิโอเจ้านี้..จะว่าไง
..
..
ไปด้วยเน้อ.....
.
งานเยอะมากมาย....
..จะพยามมาต่อ.... emo_97

เชิญเลยครับ พี่ฟร้อง ที่หายหน้า
เชิญกลับมา ร่วมทัพ กับทีนี้
โรมีโอ ภาคนี้ คงไม่มี
เปลี่ยนเป็น"ที" แล้วกัน นะพี่ชาย

โรมีโอ มาแล้ว ตั้งสองภาค
คงลำบาก ถ้ามา ต้องให้หาย
บุกบาดาล ฆ่ามาร วารีร้าย
มารภูตพราย ใต้ท้องน้ำ สะท้อนเงาฟ้า



[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

ทรงสุบรรณ หันเหิร มาโฉบเฉี่ยว
ไล่เลาะเลี้ยว เที่ยวเล่น เป็นหรรษา
ถือกําเนิด เกิดจาก เทพเพลงผ้า
บุตรธิดา เบื้องบน ยังแดนสรวง

ธิดาน้อย ลอยลม สมอุรา
ถึงมหา สมุทร จุดแสนหวง
นึกสงสัย เหตุใด ห้ามลํ้าล่วง
แต่ก็ห่วง มาดแม้น ต้องโดนตี

ให้สองจิต สองใจ ใคร่อยากรู้
สุบรรณขู่  ไม่เชื่อ จะเหาะหนี
จึงต้องยอม น้อมรับ ไม่สู้ดี
กุมารี หันกลับ สุบรรจร

เหาะมาเล่นเฉยๆจ้า
 emo_26 emo_26 emo_26

เจ้าทีชาย ลูกครึ่ง มารเทวา
ทั่วทั้งฟ้า มีเพียงหนึ่ง จำไว้หนา
มาพร้อมกับ ดาบฟ้า พลิกเมฆา
ข้าตามหา มาพบ มารวารี

อยู่ที่ไหน ออกมา สิเจ้ามาร
เจ้าอาจหาญ เกินไป แล้วมารนี้
บังอาจฆ่า ชาวบ้าน ที่อยู่ดี
มาร้อยปี ให้มลาย ในพริบตา

แถมยังจับ คนรัก ที่หมายปอง
หวังได้ครอง หัวใจ เจ้ากัณหา
เผลอแป๊บเดียว เจ้ามารสั่ง ลูกน้องมา
ถึงเวลา ต้องรบ อีกสักครา

จึงฉวยดาบ มุ่งหน้า สู่สมุทร
มิสิ้นสุด เลยเจ้า มารตัณหา
แต่รุ่นปู โรมีโอ ทรงฤทธา
คงถึงครา หลานอย่างข้า นามว่า"ที"

ตัวข้านี้ มีทั้งมาร และเทวา
ในกายา ชายหนุ่ม น้อยคนนี้
มีทั้งชั่ว ดีงาม อย่าลองดี
แต่ว่าที่ เจ้าทำ มันเกินไป

มาถึงแล้ว วังมาร ในสายธาร
ที่บันดาล อย่างสวรรค์ บนฟ้าใหญ่
ด้วยฤทธิ์มาร วารี ผู้เกรียงไกร
ผู้ยุให้ มารดินหญ้า สิ้นชีวี

แล้วครองวัง แห่งมาร มาเนิ่นนบ
มาบรรจบ ร้อยปี ถึงตอนนี้
เจ้ากำแหง ด้วยฤทธิ์ ในอินทรีย์
เพราะเจ้ามี ฤทธิ์เดช ที่เกรียงไกร

ดาบของข้า เทพศัตรา แต่รุ่นปู่
ดูสิดู มิเสื่อมคม เหมือนดาบใหม่
พร้อมด้วยฤทธิ์ เทพมาร อันทรงชัย
จะรบให้ ยิ่งใหญ่ แต่ก่อนมา

แล้วประกาศ ให้สามภพ สนั่นไหว
ข้านี้ไง ครึ่งเทพมาร อยู่ตรงหน้า
ออกมาสิ มารวารี จงออกมา
เผชิญหน้า กับข้า นามว่า"ที"

แล้วใช้ดาบ ตัดสมุทร เป็นเส้นทาง
อย่ามาขวาง เพียงน้ำ เพียงแค่นี้
เปิดสมุทร เป็นเส้นทาง นำวิถี
สูธานี วังมาร อันเกรียงไกร

รอพี่ก่อน น้องนาง ที่ถูกจับ
พี่มารับ เจ้ากลับ อย่าร้องไห้
รอพี่หน่อย น้องเจ้า จะรีบไป
เพราะเจ้าไซร้ คือหัวใจ มารเทวา

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

แค่ลูกคลื่น ลูกนิดเดียว คิดทำร้าย
เจ้าอย่าหมาย ลองดี กับข้านี้
ข้านี่แหล่ะ ครึ่งเทพมาร นามว่าที
จะต่อมี มารสมุทร ให้สิ้นไป

แล้วตวัด ด้วยดาบ เทพศัตรา
ฤทธิ์ดาบผ่า แนวคลื่น ให้แยกได้
แค่ลูกคลื่น เท่านั้น อย่าได้ใจ
กลัวหรือไง มารสมุทร ที่ข้ามา

แล้วชูดาบ ขึ้นฟ้า ด้วยฤทธิ์เดช
ร่ายพระเวท อันทรงฤทธิ์ สักครั้งหนา
สร้างมังกร วารี ขึ้นทันตา
หมายจะฆ่า มารสมุทร ผู้ลองดี

จงออกไป มังกรน้ำ ที่แข็งแกร่ง
พุ่งสุดแรง ไปหา เจ้ามารนี้
แล้วก็กัด ขย้ำ มันสักที
มังกรน้ำ วารี ที่เกรียงไกร



[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

แค่คำสาป ของนางเงือก หรือมีผล
ข้ามันคน ครึ่งมาร เจ้ารู้ไหม
มีครึ่งหนึ่ง เป็นมาร ไม่รู้หรือไง
เจ้ายังได้ กล้าสาปข้า เป็นหมาป่า

ค่าคำสาป ก็เหมือน ผลของมาร
มิอาจหาญ ทำร้าย ข้าหรอกหนา
ข้ามิได้ ทำร้าย ด้วยเจตนา
เพียงแต่ว่า ข้าผ่า ธารวารี

ข้าขอรับ คำสาป ที่เจ้าแช่ง
ให้สำแดง ฤทธา วาจานี้
ข้าจะรอ เจ้าอีก สักสิบปี
เพื่อเงือกนี้ มาถอน คำสาปไป

ต้องทนทุกข์ เหมือนหมา ที่เฝ้าหอน
ทุกข์ตัดรอน ทุกคืนเพ็ญ จันทร์สดใส
เป็นเทพมาร พร้อมหมาป่า ชักยังไง
จะมีใคร มาถอน คำสาปนาง

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

ไม่ได้เตรียม...ไพล่พล...คนมาสู้                     
รู้ทั้งรู้...สู้อย่างไร...ก็ไม่ไหว
ศึกครั้งนี้...มีแต่ตัว...กับหัวใจ                       
ก็ยากไร้...ตัวตน...คนพึ่งพา

ศึกสองครั้ง...เสียทหาร...ไปนับแสน             
เพราะความแค้น...ของคน...จึงเข่นฆ่า
แต่ที่ได้...กลับเป็น...หยาดน้ำตา                     
ที่ไหลบ่า...อาบแก้ม...ชายชาตรี

ไม่ได้นึก...ถึงไพล่พล...ที่ร่วมรบ                     
ครั้นจุดจบ...ถึงได้...เป็นเช่นนี้
เพราะความรัก...ในใจ...นั้นมากมี                   
เพียงพอที่...จะสั่ง...คนไปตาย

มัวแต่นึก...ว่าความรัก...เราเลิอเลิศ                 
แถมประเสริฐ...เลิศล้ำ...ซ้ำความหมาย
สั่งทหาร...ลุกขึ้นสู้...จึงแพ้พ่าย                       
จนต้องตาย...เสียชีวิต...ดีบชีวา

แม้นแต่สัตว์...ถ้าขาดคู่...ยังหมองเศร้า           
เช่นคนเรา...น้ำตา...ก็นองหน้า
อันความรัก...เกิดกับใคร...ย่อมมีค่า                 
แม้นหมูหมา...มันยังรัก...ชีวิตตน

จะขอสู้...แด่ผู้...ที่จากไป                               
จะขอสู้...ด้วยหัวใจ...ลองสักหน
จะขอสู้...ด้วยชีวิต...จิตของตน                       
จะขอสู้...แด่คน...ด้วยหัวใจ....

...
.....งานเยอะมากมาย...
.
...ไม่ว่ากันเน้อมาดึกๆๆๆ
.
.
.
                                (ไม่เป็นเทพ...ไม่เป็นยักษ์...ไม่เป็นมาร...เป็นคนธรรมดาเน้อ)......
.
..อยู่ข้างไหนบอกด้วย........

 emo_97
   


     
       

ด้วยสงคราม สองครั้ง สะท้านฟ้า
ทหารกล้า ของเรา เสียหายใหญ่
ตายนับแสน นับล้าน ที่หายไป
คงไม่ให้ พี่น้อง มาร่วมพลี

ศึกครั้งนี้ ขอร่วมรบ ผู้อาจหาญ
น้องขอวาน พี่น้อง แต่ก่อนที่
มีใจหาญ อาสา มาต่อตี
ผู้ที่มี ความรัก ในดวงใจ

มารสมุทร ชะงัก ลงกลางครัน
เป็นไรนั่น เจ้ามาร ลูกน้องใหญ่
จิตพะวง ถึงนาง วิหคไพร
เจ้าใช่ไหม เทพดินหญ้า แต่ก่อนมา

จึงคว้าดาบ เข้าหมาย มุ่งหมายฆ่า
เอาล่ะหวา จันทร์เพ็ญ ขึ้นแล้วหนา
ต้องกลับร่าง กลายเป็น สุนัขป่า
อิทธิฤทธิ์ ของข้า พลันสิ้นไป

จึงคาบดาบ พลิกฟ้า คาบขึ้นมา
เอาสิหนา ปากคาบดาบ อย่าหวั่นไหว
กลายเป็นหมา คงต้องหลบ ไปไกลๆ
แสนเจ็บใจ มารสมุทธ คงจะตาย

หนีออกไป ออกห่าง จากการรบ
ไม่ให้ใคร มาพบ ต้องหลบหาย
ข้าจะปล่อย มารสมุทร ไม่ให้ตาย
ข้าคงย้าย ไปสักวัน เดี๋ยวกลับมา

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

ณ.มุมหนึ่งที่อยู่บนท้องฟ้า
ได้มีชายจับตาดูศึกยิ่งใหญ่
เขาเฝ้ามองด้วยความหดหู่ใจ
ที่ผู้คนล้มตายด้วยความรัก

จากความรักที่เคยดูสดใส
กับมีพวกจัญไรใช้หาญหัก
เขาจึงลุกต่อสู้เพื่อคนรัก
และพิทักษ์ความดีที่งดงาม

อันชื่อเสียงเรียงนามนั้นไร้ค่า
จะเอ่ยมาอย่างไรไร้ความหมาย
เพราะเขาคือความเป็นและความตาย
จะเป็นเทพหรือมารร้ยต้องคอยดู

ในอดีตเขาก็เคยผิดหวัง
เพราะไปรักนางสวรรค์ที่สุดหรู
จึงหมดสิทธ์ได้นางมาเคียงคู่
จึงขออยู่อย่างมารที่ไร้รัก

จนเวลาล่วงเลยมาพันปี
ที่บำเพ็ญบารมีหนีความรัก
จนเป็นเทพที่มีทั้งยศศักดิ์
ยากที่ใครจะหักเขาลงได้

อนิจจาชะตาช่างล้อเล่น
ทั้งที่เเป็นบุรุษเทพที่ยิ่งใหญ่
แต่ก็ยากที่จะตัดเรื่องหัวใจ
จึงลักลอบเขาไปหาตัวนาง

โอ้ดอกฟ้าที่รักของตัวฟี่
มาบัดนี้พี่ได้เป็นเทพยิ่งใหญ่
อันตัวนางอยากจะได้อะไร
อันพี่ชายจะบันดาลขึ้นให้ทัน

ไม่ว่าเป็นดาวเดือนบนฟากฟ้า
หรือสิ่งใดที่มัค่าบนโลกันต์
ตัวพี่ชายก็บันดาลให้ฉับพลัน
เพียงน้องนั้นเอ่ยมาพี่พร้อมทำ
                                      ยังมีต่อนะ

กลายเป็นหมา คาบดาบ คอยหลบหลีก
หมาไร้ปีก ต้องตาย หรือนั้นหนา
คงต้องแอบ ไปให้หมด กาลเวลา
ยามจันทรา หมดวันเพ็ญ จะกลับมา

เพราะผลกรรม จากเผลอผ่า ฆ่านางเงือก
นางจึงเลือก สาปข้า ให้เป็นหมา
ต้องเห่าหอน ยามคืนเพ็ญ อีกนานหนา
อีกนานกว่า นางเงือก จะอภัย

คงต้องเป็น หมาป่า ทุกคืนเพ็ญ
แสนลำเค็ญ ใจนัก ต้องทนไว้
เราครึ่งเทพ ครึ่งมาร ร้องไห้
คำสาปไซร้ พาเสีย คนเทพมาร

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

มีสิ่งของอยู่หนึ่งอย่างแก้คำสาป
ถ้าอยากทราบมานี้ข้าบอกให้
เมื่อไรเจ้ากลายหมาขึ้นใด
เจ้าจงไปเวียงวังจันทรา

จะมีเทพเงาจันทร์คอยปกปัก
จะพิทักษ์น้ำตารุ้งที่ล้ำค่า
น้ำตารุ้งจัดเป็นสุดยอดยา
ที่รักษาและช่วยแก้คำสาปได้ฉับพลัน

เมื่อได้ยิน วาจา เทพมากล่าว
หมาสิ้นหาว ตาลุก ดุจลูกไฟ
ข้าจะมุ่ง วังจันทรา จะรีบไป
ข้าจะได้ กลับคืนร่าง มาต่อตี

เพื่อความรัก อันใหญ่ยิ่ง จงรีบมา
แต่กรรมหนา กลับนำพา เป็นเช่นนี้
เมื่อได้ยิน วาจาเทพ พายินดี
ตัวข้านี้ จะรีบไป วังจันทรา

เพื่อขอน้ำ ศักดิ์สิทธิ์ ของเทพจันทร์
เพื่อให้ท่าน ได้คืนร่าง จากร่างหมา
กลับเป็นคน คืนพลัง และฤทธา
เพื่อกลับมา ช่วยนาง ที่จับไป



[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

จึงวิ่งไป วังจันทรา เพื่อรักษา
ท่านฯเจ้าขา ช่วยข้าหน่อย จะได้ไหม
เพียงความผิด ที่มิทำ อย่างตั้งใจ
ข้าจึงได้ ถูกคำสาป เป็นหมาป่า

ต้องทนทุกข์ ยากแสน ให้ปวดร้าว
เมื่อถึงคราว วันเพ็ญ ต้องเป็นหมา
ตัวข้านี้ อยู่กลางศึก ของมารา
เพื่อตามหา น้องยา ที่จับไป

ขอท่านเทพ จงโปรด เมตตาข้า
น้ำตาฟ้า สายรุ้ง โอสถไซร้
ขอให้ข้า ได้ดื่ม จะได้ไหม
ข้าจะได้ คืนร่าง มารเทวา

ข้าเป็นบุตร เลือดผสม ทั้งสามเผ่า
แต่ข้าเฝ้า ดูแล และรักษา
ปกป้องพื้น แดนดิน ตลอดมา
เริ่มเวลา จากปู่ สู่ข้าที

ปูของข้า องอาจ บุกสวรรค์
เข้าโรมรัน กับกองทัพ เทพไพรี
กลับต้องแพ้ ย่อยยับ มิสู้ดี
ปู่ข้านี้ นามว่า โรมีโอ

อีกทั้งยัง ไปช่วย บรรดาแม่
ที่ย่ำแย่ โดนมารจับ ไปอวดโอ้
บุกวังมาร ฆ่ามารดิน รบใหญ่โต
ปู่ข้าโห่ ร้องก้อง ได้รับชัย

มาวันนี้ ถึงคราว หลานอย่างข้า
ที่ต้องมา รับหน้าที่ อันยิ่งใหญ่
ปราบเหล่ามาร ฆ่ามนุษย์ ให้บรรลัย
แถมมารได้ จับคนรัก ของข้ามา

ขอวิงวอน เทพเงาจันทร์ ผู้สูงส่ง
ท่านไม่คง นิ่งดูดาย นักหรอกหนา
ขอเพียงท่าน ช่วยข้า พ้นวาจา
ของมัจฉา นางเงือก กล่าวสาปไว้

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

เทพจันทรา ท่านอยู่ไหม ขอช่วยตอบ
ขอท่านมอบ น้ำตารุ้ง ได้หรือไม่
หากกลับร่าง คืนเดิม จะชดใช้
จะให้ข้า เป็นอะไร ข้าก็ยอม

ข้าอยู่นี่ โดนคำสาป เขาสาปไว้
ถ้าไม่ได้ คืนร่าง คงผ่ายผอม
คนรักข้า ถูกจับ ใจช้ำตรอม
ถ้าท่านยอม ช่วยเหลือ จะคืนมา

ข้ามนุษย์ เทพมาร คนสามเผ่า
โลหิดเล่า ผสม ในกายข้า
มีทั้งเทพ มนุษย์มาร ในกายา
เพื่อรอท่า กลับไป ช่วยกัลยา

ท่านเจ้าขา ถ้าได้ยิน จงบอกกล่าว
ถึงเรื่องราว ความช่วยเหลือ ในตัวข้า
ท่านจะช่วย ไม่ช่วย จงตอบมา
อย่าให้ข้า ต้องทุกข์ใจ ต่อไปเลย

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

ข้าขอรับ คำท้า มหาเทพ
จะได้เสพ หัวใจ จอมมารนี้
ขอคืนร่าง เป็นเทพมาร ผลาญชีวี
มารวารี จะได้กลาย เป็นเศษดิน

เมื่อคืนร่าง กลับกลาย เป็นมนุษย์
จะไปหยุด ลมหายใจ มารให้สิ้น
จะฆ่ามาร วารี สิ้นชีวิน
จะคืนถิ่น ย้อนมา ถวายใจ

แล้วชูดาบ แห่งฟ้า เทพศัตรา
บุกทะยาน จากมา ที่ทิ้งไว้
ถึงสมุทร หยุดยั้ง แต่ไกลๆ
หวังจะได้ แหวกน้ำ ให้เปิดทาง

ตวัดดาบ ตัดน้ำ แยกวิถี
เปิดทางนี้ แก่ข้า อย่ามาขวาง
มารสมุทร สุดยั่ง ผู้ปิดทาง
ข้าจะถาง ให้สิ้น ดิ้นชีวี

แล้วบุกไป กลางทาง แห่งน้ำตัด
ผจญสัตว์ ภูติพราย ของมารนี้
จะฆ่าฟัน ให้เป็นทาง ที่มารมี
ตัวข้าที คนผสม สามเผ่าพันธุ์

อยู่ที่ไหน เหล่ามาร ที่อาจหาญ
จะพบพาน ความตาย ให้อาสัญ
นี่แหล่ะหนา คือโทษ เป็นโทษทัน
ที่เจ้านั้น ลักพานาง ของข้ามา

ออกมาสิ เหล่ามาร อย่าหดหัว
หรือเจ้ากลัว อาญา แห่งฟากฟ้า
ข้านายที ลูกผสม เทพมารา
จะมาฆ่า มารวารี ให้บรรลัย

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

แล้วส่งสาส์น ถึงมาร นามวารี
อันชั่วดี ท่านรู้ อยู่ใช่ไหม
เมื่อสร้างบาป บาปตาม ทุกชาติไป
แล้วเหตุใด ท่านจึง มิวางมือ

ด้วยบุญญา บารมี ท่านก็มาก
ครั้นถ้าหาก สร้างบุญ ไม่ดีหรือ
หมั่นบําเพ็ญ ภาวนา มาฝึกปรือ
แล้วยึดถือ ธรรมมะ ละมนต์ดํา

ปล่อยหญิงสาว คืนไป ให้หนุ่ม " ที "
ก่อกรรมดี สักครา อย่าถลํา
ทุกชะตา ที่ท่าน จับจองจํา
หาได้ทํา การใด ให้เรรวน

ชีวิตใคร ใครก็ จักต้องรัก
อย่าหาญหัก หัวอก เพียงแย้มสวรล
ทั้งดินนํ้า ลมไฟ ให้ปั่นป่วน
อีกไปกวน เกษียสมุทร ทะเลนม

เราจักต้อง ลาแล้ว พยามาร
ทบทวนการ ตรึกตรอง มิขื่นขม
อย่าก่อกรรม ทําเข็ญ เพื่อเชยชม
หวังเพียงสม ในหทัย สะใจมาร
 emo_47

หนุ่มผสม คำฟังเทพ บุตรเพลงผ้า
ฟังวาจา ย้ำเตือนมาร อย่าถลำ
แต่เจ้ามาร นามวารี ไม่ฟังคำ
อย่ามัวพร่ำ สอนมัน เปลืองน้ำลาย

ศึกครั้งนี้ คงจะเหมือน เป็นชะตา
ที่พาข้า ให้มาพบ เหล่ามารไว้
เจ้ามันรอด จากยุคปู่ ของข้าไง
ข้าจะได้ ฝังเจ้า เป็นธุลี

ดาบเล่มนี้ ที่ข้าถือ ไม่เคยหวั่น
สิ่งใดกั้น จะทำลาย ตายเป็นผี
ไม่ว่ามาร เล็กใหญ่ สมุนวารี
ข้าโจมตี มันทั้งหมด ชดใช้กรรม

จงตายเสีย มารสมุทร วารีเวทย์
ทั้งฤทธิ์เดช ก็มาก อย่าถลำ
คงจะฆ่า มันยาก ดั่งน้ำคำ
ด้วยมนต์ดำ มันมาก ก็พอตัว

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

เห็นสงคราม เทพมาร จะบังเกิด
คงเลยเถิด ไปแล้ว สงครามข้า
ข้าคงไม่ ยอมเสีย เวลาช้า
เปลี่ยนกายา เป็นเทพมาร ในบัดดล

เร่งพลัง ทั้งสองฝั่ง มารและเทพ
ที่ได้เสพ พลัง สองฝั่งหน
ด้วยซึมซับ ทั้งเทพมาร ในแดนคน
จึงได้ยล กลับร่าง เทพมารา

มีพลัง ที่ยิ่งใหญ่ ในสามภพ
เข้าสยบ มหาเทพ ก็ได้หนา
หรือจอมมาร หาญฤทธิ์ ไม่คะนา
เพราะว่าข้า ยิ่งใหญ่ กว่าผู้ใด

ร่างสีทอง รัศมี เป็นสีดำ
คอยตอกย้ำ ว่าข้านี้ ยิ่งใหญ่ไซร้
บอกว่าเป็น เทพมาร จงจำไว้
แต่หัวใจ ก็ยังเป็น เช่นมนุษย์

คงต้องห้าม ขวางศึก ในครานี้
เพลงผ้าพี่ ก็ยกทัพ มายื้อหยุด
ฝ่ายวารี จอมมาร ส่งมาฉุด
ข้าจะหยุด ทัพนี้ ในเร็วพลัน

แล้วกระโจน เข้าขวาง กลางสงคราม
ข้าอยากถาม มารใด ที่หุนหัน
รับคำสั่ง มารร้าย มาโรมรัน
หรือเจ้านั้น มารสมุทร เทพดินหญ้า

ข้าจะส่ง เจ้ากลับ เทวาลัย
ชีวิตไซร้ ได้อยู่คู่ เทพนกป่า
ด้วยดาบนี้ ดาบเทพมาร สะท้านฟ้า
ข้าจะฆ่า เจ้าให้ตาย ในทันที

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

ข้าเทพมาร มาแล้ว สำแดงเดช
อีกทั้งเวทย์ ยิ่งใหญ่ หาใครเหมือน
นั่นก็มาร นี่ก็เทพ ไม่แชเชือน
จะเชือดเฉือน สงคราม กลางนที

แล้วตะโกน ออกไป ให้หวั่นไหว
จงหยุดไว้ เทพเพลงผ้า มารวารี
ขอท่านเทพ อย่ามากลั้ว กับศึกนี้
ข้าจะพลี พลัง เอากลับมา

เจ้าสมุน มารวารี ที่มานั้น
ใครอาจหาญ มากั้นจง เสนอหน้า
จะเอาดาบ เทพมาร เข้าไปผ่า
ให้กายา เจ้าแยก เป็นผงไป

ด้วยดวงตา สีแดงเพลิง อำนาจมาร
เข้าเผาผลาญ หัวใจ ให้หวั่นไหว
รัศมี แห่งเทพ สีทองไซร้
ยังมีใคร หาญกล้า มาต่อตี

อีกทั้งเกราะ สีดำนิล มืดสนิท
ดูมืดมิด เหมือนก้นเหว นรกนี้
พร้อมกับดาบ เทพมาร หาใครมี
เพราะข้า"ที" คือสุดยอด กว่าเทพมาร

ต่อให้มาร หน้าไหน มาบังอาจ
ข้าจะฟาด ให้หาย อย่างกล้าหาญ
ข้าจะช่วย คนรักข้า วังบาดาล
ข้าจะผลาญ พวกเจ้า เป็นธุลี

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

ตอนนี้ข้ามาเข้าไกล้
สงครามใหญ่ที่เกิดกำเหนิดอยู่
ด้วยเดชาศาสตราวุธสะดุดดู
ผมจึงอยู่แอบข้างที่ทางตัน

ด้วยอำนาจของศักดิสิทธ์ในตัวข้า
เริ่งแปล่งแสงศาสตราเข้าหาสวรรค์
ปรากฏเป็นดาบใหญ่ในทันควัน
มือถือมั่น  คงใน   วารี

จากที่มืดมิดอยู่กลับสว่างจ้า
เพราะแสงจากศาสตราที่มานี่
ทั้งมารทั้งเทพต่างมากมี
ผมไม่กลัวแล้วทีนี่เข้ามาเลย

ไหนโฉมหน้าจอมมารอยู่ที่ไหน
ตัวผมมาตามหาใจแล้วไม่นิ่งเฉย
ออกมาซิออกมาหาผมเลย
อะโด่เอ้ยจะมัวหลบอยู่ทำไม

ข้าครึ่งเทพ ครึ่งมาร ครึ่งมนุษย์
ข้าก็สุด จะกลั้น ความโกรธได้
เข้ามาสิ เจ้าเหล่ามาร จะบรรลัย
ข้าจะให้ เจ้ากลายเป็น ผงธุลี

แล้วหยิบดาบ มุ่งหน้า ฝูงอสูร
ช่างอาดูร มันแท้ เจ้ามารนี้
มารสมุทร หรือจะสู้ กับข้านี่
กลับไปที่ เจ้าเคยมา จงกลับไป

ข้าจะควัก หัวใจ ของเจ้าออก
ข้าเคยบอก เทพเงาจันทร์ แต่ก่อนไว้
เอาไปแลก กับน้ำตา รุ้งสดใส
เพื่อจะได้ กลับร่าง อย่างถาวร

เร่งพลัง พระเวทย์ ถึงขีดสุด
ปล่อยอาวุธ เป็นพลัง ดั่งสิงขร
ฤทธิ์ดาบพุ่ง ออกไป ไร้อาวร
อย่ามาอ้อน ขอชีวิต เจ้าไพรี

เจ้าจงตาย ด้วยดาบ ของข้าเถิด
จงไปเกิด ภพที่ดี กว่ามารนี้
ข้าจะปลด จะปล่อยเจ้า ให้ได้ดี
จบชีวี ของเจ้า ให้สิ้นไป

ด้วยอำนาจ แห่งข้า จอมราชัน
เทพสวรรค์ จงฟัง คำยิ่งใหญ่
จงออกมา จากดาบ แล้วเร่งไป
พิชิตชัย ศัตรู ที่เร่งมา

เหล่าเทวา ดาบฟ้า รับคำสั่ง
ที่ดุจดัง พญา แห่งเทวา
ยิ่งใหญ่กว่า ใครๆ ในชั้นฟ้า
เพราะว่าข้า คือจอม องค์ราชัน

เหล่าเทวา ออกมา จากดาบนี้
เจ้าต่อตี เหล่ามาร ให้เสียขวัญ
อย่าได้หยุด ฆ่าให้สิ้น ดับชีวัน
เพราะมันนั้น ทำความชั่ว มานานปี

ส่วนตัวข้า จะแหวก ฝ่าวงล้อม
ไม่อ้อมค้อม ไปหาเจ้า มารบัดสี
จงคืนมา คืนข้า น้องคนดี
แล้วข้านี้ จะปล่อยเจ้า ให้พ้นภัย

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

ได้เลยท่านมารีโอผู้กล้าหาญ
ผู้เชี้ยวชาณเรียกมารสวรรค์
ตัวข้าจะร่วมสู้ด้วยแล้วกัน
เราจะล้มจอมมารด้วยกัน

แต่ระหว่างเดินทาง
ให้ระวังนางมารตนี้ไว้
เขาคงไม่ปล่อยให้เราเดินเข้าบาดาลอย่างง่ายดาย
ตกมีกับดับร้ายๆรอดู

เดี๋ยวข้าจะเป็นคนล้อ
ใช้ดาบใหญ่ที่พ่อได้หลอมให้
ร้องเรียกจอมมารที่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ได
ต้องออกมาเพราะดาบร้ายร้องอัญเชิญ

เดี๋ยวข้าจะร่ำหาพญานาคา
ที่สิงสถิตอยูใต้บาดาลช่างห่างเหิน
เรียกมาเป็นพาหนะในการเดิน
ย่างเข้าสู่การเผชิญกะจอมมาร

งานนี้สนุกแน่
เราจะร่วมกันแก้ทุกสถาน
บุคไปเอาหัวใจกะจอมมาร
จะสู้ให้ซะท้านทะเทือน

เห็นนางฟ้า ถูกจับเหวี่ยง แล้วตกใจ
ช่างทำได้ มารวารี ช่างชั่วช้า
จึงผละออก จากสงคราม กลางอสุรา
แล้วมุ่งมา เพื่อรับ จอมเทวี

สองมือโอบ กอดเอว เจ้านางฟ้า
ขอได้อย่า กลัวเกรง ตัวข้านี้
คนครึ่งมาร ครึ่งเทพ นามว่า"ที"
เจ้าคนดี อย่ากลัว จะป้องภัย

แล้วรับนาง วางลง บนก้อนเมฆ
แล้วร่ายเสก ลบรอยช้ำ ให้หายได้
จงนั่งรอ ตรงนี้ เจ้าทรามวัย
อย่ามาใกล้ สงคราม มารวารี

แล้วกระโจน เข้าสู่ การรบอีก
จะเด็ดปีก เหล่ามาร ในครั้งนี้
จะฆ่าฟัน เหล่ามาร เป็นธุลี
เข้าโจมตี ฝูงมาร ให้บรรลัย

บาดแผลหรอ คิดว่าเจ้า มาสะกิด
มารกระจิ๊ด ช่างไม่เจียม ทำไปได้
ฟันแรงๆ ข้าจะได้ หายคันไง
รับเอาไป เพลงดาบ ผ่าวารี



[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

ตัวข้าล้มลงกองกับพื้น
จอมมารขืนแผลงฤทธิ์สถิตสาร
ข้าลุกยืนทนฝื่นทรมาร
เร่งแช่งจอมมารทันที

เสกสร้างเทวานางฟ้า
เร่งรีบเข้ามาที่นี่
จอมมารเก่งกล้ามารวารี
เหล่าน้องพี่จงมาช่วยปราบมาร

มารตนนี้ที่เอาใจเราใว้
มาค้นคว้าหาใจกันที่นี่
แม้ทับเราจะน้อยไม่ค่อยมี
แต่จะร่วมกับทัพอื่นที่ได้เข้ามา

มารวารีอยู่หนไดมาอีกครั้ง
ตอนนี้เรารวมพลังกันได้ใหม่
กวัดเกว่งศาสตรวุธรอบกาย
มุ่งทำลางวังบาดาลมารวารี

ฟังข้าก่อน สหาย ผู้หวังดี
อาวุธนี้ ธรรมดา หาร้ายไม่
ถ้าจะฆ่า มารวารี นี้ให้ตาย
ก็ต้องใช้ ยอดศาตรา มาฆ่ามัน

อย่างดาบข้า ดาบฟ้า เทพศาตรา
ที่ได้มา จากรุ่นปู่ บุกสวรรค์
ข้าเลยใช้ มันมา เข้าโรมรัน
ขุนศึกนั้น ต้องมี อาวุธดี

เจ้าจงไป หาเทพ ศัตราได้
แล้วขอให้ ท่านมอบ แก่ท่านนี้
ท่านจะได้ รับอาวุธ มาต่อตี
มารวารี จะได้รู้ ความเก่งไง

บอกสหาย แล้วเทพมาร ก็ลอยล่อง
รอก่อนน้อง ที่ถูกขัง วังมารไว้
รอพี่ก่อน พี่จะช่วย เจ้าทรามวัย
จะฝ่าไป กลางทัพมาร ไม่ครนา

สู้กันไป หลายวัน มารไม่หมด
มันไม่ลด ลงเลย เหล่ามารา
มีเท่าไหร่ กันหนา อสุรา
บอกข้ามา ใครมี วิธีฆ่า

ข้าชักเหนื่อย เริ่มหมดแรง หมดทั้งฤทธิ์
หรือชะตา ฟ้าลิขิต ชีวิตข้า
ต้องมาตาย ใต้กองทัพ อสุรา
หรือต้องมา สังเวย ด้วยชีวี

พลังหมด ชุดเกราะหาย มลายสิ้น
ร่างหล่นดิน หมดแรง แล้วตอนนี้
ดาบร่วงหล่น จากมือข้า ที่ต่อตี
หรือไม่มี วิธีใด เข้าฆ่ามัน

มองเห็นเหล่า มารมุ่ง พุ่งเข้ามา
และสายตา ข้าเริ่มมืด ไม่เห็นสวรรค์
หรือนี่คือ ข้อกำหนด อย่างไรกัน
หรือข้านั้น ต้องมาตาย ด้วยไพรี

พลันฟ้ามืด สนิท มองไม่เห็น
เลือดกระเซ็น จากร่างข้า แล้วหรือนี่
คงถึงคราว ข้าต้องตาย แล้วทีนี้
โอ้คนดี พี่ขอโทษ หมดปัญญา



[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

ขนาดตัวพี่ชายเก่งขนาดนี้
ยังเจ็บหนักถึงชีวีของพี่ได้
ไม่เป็นไรนะคับพี่ชาย
เดี๋ยวสหายจะคืนชีพรีบเร่งพลัน

ตัวข้านี้มีของวิเศษ
ที่อาจารเสกให้ได้สุขสันต์
ถึงไม่มีศาสตราวุธทรงพลัง
ถึงเรื่องของขลั่งนั้นมากมี

ผมจะเป็นกองหนุนให้
รอดูพี่ชายอยู่ตรงนี้
แล้วจะเพิ่มพลังศาสตราวุธที่พี่มี
ให้พลังสูสีกับจอมมาร

ตอนนี้พี่ดีขึ้นแล้ว
ผมได้เพิ่มวี่แววความกล้าหาร
อาวุธพี่ก็มั่งมีพลังงาน
เปี่ยมไปด้วยความกล้าหาญที่ทรงพลัง

ไปบุกจอมมารอีกสักที
เดี๋ยวน้องคนนี้จะเสกให้
เอาเทวานาคาจากแดนไกล
คอยคุ้มกันพี่ไว้รอบกาย

ขอบคุณมาก สหายน้อย คอยช่วยพี่
ต่อแต่นี้ คงไม่แพ้ ครั้งที่สอง
พี่จะลุก ขึ้นสู้ คอยปกป้อง
จะคุ้มครอง คนคอยช่วย ให้ปลอดภัย

แล้วสำแดง เร่งพลัง ขึ้นอีกครั้ง
เพราะใจหวัง จะไปช่วย เจ้าให้ได้
รอพี่หน่อย น้องนาง กำลังไป
ด้วยหัวใจ เปี่ยมรักเจ้า ด้วยศรัทธา

บุกเข้าไป กลางฝูง เหล่าหมู่มาร
ที่อาจหาญ ขวางทาง ทางรักข้า
จงหลบไป เจ้าผู้ร้าย อย่าได้ช้า
หรือจะให้ ข้าต้องฆ่า ให้วายปราน

แล้วเรียกดาบ แห่งสวรรค์ ให้กลับคืน
เจ้าเพื่อนเอ๋ย จงฟื้น เช่นก่อนนั้น
มาสิมา เราจะรบ เคียงคู่กัน
ดาบสวรรค์ เทพศัตรา จงกลับมา

แล้วก้อเรียก แม็กนั่ม ปืนเคียงคู่
ที่ต่อสู้ มานาน กับปู่ข้า
ตื่นขึ้นเถิด เพื่อนเอ๋ย อย่าได้ช้า
จงมาหา ข้าสักครั้ง สู้อีกครา

แล้วก็สาด กราดกระสุน พุ่งเข้าใส่
ลูกปืนไซร้ เจาะกระโหลก เหล่ามารหนา
มารล้มตาย ใช่น้อย เจ้าเพื่อนข้า
เจ้ากลับมา อีกครั้ง ข้าอุ่นใจ



[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

แสงจันเพ็ญ เย็นย่าง สู่ฟากฟ้า
พลันฤทธา สูญสิ้น จากข้านี้
ร่างลอยหล่น จากฟากฟ้า นภาที
ล่วงลงที่ พื้นดิน เป็นร่างหมา

พลังหมด อิทธิสิ้น เมื่อคืนร่าง
เหมือนเคว้งคว้าง อีกครั้ง แล้วตัวข้า
รีบคาบดาบ อาวุธ เทพศัตรา
แล้วก็หา ที่แอบ ให้ดิบดี

หมดอำนาจ ยามคืนเพ็ญ ในร่างหมา
เอาล่ะว้า ตัวข้า ในคืนนี้
คงต้องหา ทางหลบ เพื่อหลีกหนี
เดี๋ยวมารนี้ จะฆ่า ให้บรรลัย

คงต้องหา ที่แอบ เร้นสักพัก
ใจเย็นนัก เจ้าหมา หากลัวไม่
พ้นคืนนี้ จันทร์หลุดเพ็ญ จะออกไป
จงรอไว้ มารดินหญ้า ข้าจะมา

แต่ตอนนี้ ขอหลบหน้า หาที่แอบ
จะเพียงแนบ คาบดาบ แห่งท้องฟ้า
โอ้เพื่อนเอ๋ย เจ้าเป็นดาบ เทพศัตรา
แต่ต้องมา ทนเหม็น ในปากนี้

ทนเอาหน่อย เพื่อนยาก ทนสักหน่อย
รอให้คอย คืนร่าง จากหมานี้
จะเอาเจ้า ไปล้าง ให้ดิบดี
แล้วโจมตี หมู่มาร ให้วอดวาย

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

รับคำสั่ง มารดินหญ้า ให้ตามหา
เจ้าทีน้อย ลูกหมา แสนอาภัพ
จันทร์เต็มดวง กลับกลาย บุญหายดับ
ยากกลายกลับ คืนเรือนร่าง ในเดือนเพ็ญ

ร่ายมนต์ตรา สั่งสัตว์ป่า ทั้งน้อยใหญ่
จงหาให้ พบเร็วไว แจ้งรู้เห็น
ทั้งบนบก ในน้ำ ไม่ยากเย็น
หากเจ้าเห็น หมาตัวน้อย แจ้งเร็วไว

มีเวลา ตามหา ไม่นานนัก
หากช้าชัก มักเสีย ที่การใหญ่
สมุนเอ๋ย จงรีบ เร่งให้ไว
ไม่นานนัก ข้าคงได้ พบหมาที

ได้ยินเสียง มารยอดชาย สั่งสัตว์ป่า
ให้ตามหา หมาอย่างข้า ให้เร็วรี่
คงจะกลัว ข้าคืนกลับ ได้ฤทธี
แต่ตอนนี้ เป็นหมา หมดปัญญา

สำรวมจิต คิดถึง เจ้าเพื่อนยาก
อยู่ในปาก คาบดาบ ในปากข้า
โอ้เพื่อนเอ๋ย ข้าคงตาย ในไม่ช้า
จงอย่าช้า สำแดงเดช ในเร็วพลัน

ฝ่ายดาบฟ้า จิตรู้ ถึงสหาย
ที่จะตาย ในร่างหมา น่าขบขัน
สำแดงเดช บังร่างหมา ในคืนจันทร์
แล้วก็พลัน บังตา หาเจอไม่

เจ้าเพื่อนยาก ข้านี้ ติดหนี้เจ้า
ไม่งั้นเขา คงจะฆ่า ให้หมองไหม้
รออีกหน่อย ให้ผ่าน คืนนี้ไป
เราจะใช้ พลัง ฆ่าไพรี

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

สัตว์น้อยใหญ่ หาไม่พบ ทีลูกหมา
จึงกลับมา รายงาน ให้ข้ารู้
จึงใช้จิต เพ่งมอง ถึงที่อยู่
จึงได้รู้ มีดาบ คอยบดบัง

จึงสั่งให้ พรายน้ำ ไปควานหา
ทำลายมนต์ ศาตรา ที่คุมขัง
เปิดเผยถิ่น ที่อยู่ ที่กำบัง
ข้าจะได้ พบดั่ง ที่ตั้งใจ

เจ้าทีน้อย คืนนี้ ข้าต้องพบ
จะได้จบ จับเจ้า แถลงไข
ให้เจ้ามา พบนายข้า รวดเร็วไว
มารดินหญ้า คงพอใจ ในผลงาน
-----------------------------------

ข้อขออีก แค่ชั่วโมง เจ้าเพื่อนยาก
ทนลำบาก อีกสักนิด นะเพื่อนจ๋า
รออีกนิด อีกสักครู่ เถิดเวลา
อย่าได้หา ตัวข้าพบ ก่อนยอดชาย

มันส่งมา พรายน้ำ คงคิดหา
จะทำลาย มนตรา ของเจ้าได้
เพียงพรายน้ำ หรือจะเจอ แม้ร่างกาย
ข้าจะให้ ความตาย พรายไพรี

วิ่งสิวิ่ง เจ้าทีน้อย ในร่างหมา
มารจะฆ่า เพื่อนเจ้าแล้ว ในบัดนี้
ดาบเพื่อนเอ๋ย จงสำแดง ฤทธิ์อีกที
รับดาบนี้ ปราณดาบ พิฆาตไป

พลังดาบ ฟาดฟัน ฝ่าอากาศ
พรายหัวขาด หลุดวิ่น สิ้นอสงไขย
แล้วแฝงร่าง ใต้เงามืด ของพงไพร
จะออกไป ยามสิ้น คืนวันเพ็ญ

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

โชคเข้าข้าง ข้าแล้ว ล่ะเจ้าที
คือร่างนี้ จากร่าง ที่เป็นหมา
กลับคืนสู่ อิทธิฤทธิ์ คืนอีกครา
แล้วจะฆ่า เจ้ายอดชาย ให้สิ้นไป

เก่งเหลือเกิน ซินะ เจ้ายอดชาย
ที่จะหมาย ตัดหัว ตัวข้าไซร้
ส่งพรายน้ำ กับฝูงสัตว์ หาทั่วไพร
ก็ไม่ได้ แม้จะเห็น แม้กายา

มือถือดาบ แห่งฟ้า มาอีกครั้ง
นิ้วมือรั้ง ด้ามดาบ ให้แน่นหนา
แล้วก็เร่ง กระโจน สู่ฟากฟ้า
หมายจะฆ่า มารร้าย เป็นธุลี

แต่เจ้ามาร ก็พลัน วับตัวหาย
เพราะกลัวตาย สินะ จากข้านี้
ถือว่านี่ คงเป็น เช่นโชคดี
ที่เจ้ามี ก่อนสิ้น และสิ้นใจ

แล้วก็เร่ง ฆ่าเหล่ามาร ตัวน้อยๆ
ที่เฝ้าคอย ขวางทาง กันขวางไว้
ตวัดแกว่ง ฟาดดาบ มารขาดใจ
ไม่เท่าไหร่ คงหมด สู่บาดาล

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

เห็นแสงแก้ว แวววาว ยามสาดแสง
อิทธิฤทธิ์ สำแดง แรงเหลือที่
มารน้อยใหญ่ พลันดับสูญ ด้วยอิทธี
ของเทพนี้ ช่างน่า อัศจรรย์ใจ

เห็นมารใหญ่ มารน้อย คอยถูกเผา
เป็นไงเล่า อิทธิฤทธิ์ ปลิดชีพได้
ไม่ว่าเจ้า จะหลบอยู่ ที่หนใด
แสงนี้ไซร้ สาดส่องถึง จึงมรณา

เทพเพลงผ้า ครานั้น เคยทำศึก
อึกกะทึก คึกโครม ทั่วชั้นฟ้า
วีรกรรม สตรีเทพ แดนเทวา
มันช่างน่า นับถือ จอมเทวี

เอ๊ะๆๆ รู้สึก เหมือนไรไหม้
มองลงไป ที่แขน ของข้านี้
เอาแล้วซี โดนแสง แรงฤทธี
แขนผมมี รอยไหม้ เพราะครึ่งมาร

แล้วจึงสร้าง กำแพง หลับสีสัน
สร้างโล่กัน รัศมี ปาฏิหาริย์
เหล่าอสูร เหล่าน้อย ที่พบพาน
โดนประหาร แดดิ้น สิ้นชีวา

แล้วจึงเร่ง เดินหน้า เร่งเต็มที่
ดาบฟ้ามี ความกระหาย ใคร่เข่นฆ่า
จึงร่วมรบ คู่สตรี จอมเทวา
หมายมุ่งหน้า สู่บาดาล ช่วยกัลยา

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

นพเก้า แก้วมณี สาดแสงส่อง
มารร่ำร้อง โอดโอย ไปทุกที่
สูญสลาย ไปมาก ด้วยฤทธิ์ธี
แก้วมณี ส่องแสง อัศจรรย์

วังบาดาล มีกำแพง น้ำล้อมรอบ
คล้ายเป็นกรอบ กันแสง ให้เหหัน
แสงมณี มิอาจส่อง เร้าโรมรัน
มารที่อยู่ ในนั้น ไม่เป็นไร

มารยอดชาย ยังคง เก็บตัวอยู่
ยังซุ่มดู เก็บงำ ความเคลื่อนไหว
รอเวลา จะก้าว จากวังไป
เพื่อเอาชัย ชนะกลับ คืนสู่วัง

อีกไม่นาน พวกมนุษย์ จงเตรียมตัว
ความหมองมัว ล่มจม และสิ้นหวัง
จะถาโถม สู่โลก ด้วยพลัง
ยากหยุดยั้ง จากพลัง เจ้าจอมมาร

ร้อนเหลือเกิน โอ้ยๆ ร้อนเหลือที่
แก้วมณี นพเก้า ช่างแสบสัน
เกราะจะไหม้ หมดแล้ว ที่ป้องกัน
คงจะวาย ชีวัน ก่อนมารา

มองลงไป ที่บาดาล มารธานี
แสงแก้วนี้ มิอาจผ่าน น้ำกันท่า
แสงหักเห เปลี่ยนมุม เมื่อถึงครา
กระทบผ้า ผืนน้ำ เปลี่ยนทิศไป

คงต้องช่วย แล้วสิเรา เจ้าลูกครึ่ง
ฟันเพียงหนึ่ง ให้น้ำแยก แหกทางได้
แม้ว่าวัง ของเหล่ามาร จะห่างไกล
เพียงเปิดทาง แสงให้ ส่องธานี

ว่าแล้วพลาง หยิบดาบ ตวัดแกว่ง
จงสำแดง ปาฏิหาริย์ กาญกล้านี้
ตวัดดาบ ส่งพลัง ผ่านที
ให้วารี เปิดทาง แสงส่องมาร

แล้วก็มุ่ง พุ่งตรง กับแสงแก้ว
ไหม้หมดแล้ว โล่ห์ข้า ที่อาจหาญ
ต้องรีบไป ก่อนจะม้วย เมื่อถึงกาล
เพื่อพบพาน หน้าเจ้า นะแก้วตา

อยู่กลางแสง นำทาง เป็นวิถี
ให้ข้านี้ มาถึง วังตรงหน้า
มาแล้วนะ มารยอดชาย ผู้บัญชา
ข้ามาฆ่า เจ้าให้ม้วย แล้วรีบไป

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

มาถึงวัง บาดาน สะท้านจิต
อิทธิฤทธิ์ กว่าครึ่ง พึงลดหาย
รัศมี แสนร้อน ทอนร่างกาย
เราต้องคลาย ร่างไหม้ๆ ให้สิ้นไป

แล้วกำหนด จิตหมาย กายดำๆ
ที่ถลำ โดนแสง มณีไว้
แล้วเพิ่งจิต พินิจ พิษสิ้นไป
ก็คืนได้ เหมือนก่อนเก่า เรารู้ดี

จึงลืมตา มองดู อู้...วังมาร
อลังการ งานสร้าง เหมือนกันนี่
คงจะสร้าง มานาน หลายร้อยปี
ก็ดูซี ขี้ตะไคร่ เกาะแล้วนา

แล้วทำไม เมืองบาดาล พานเงียบเหงา
หรือว่าเรา มาผิดทาง หรือไงหว่า
เดินสำรวจ ตั้งนาน วังมารา
ไม่เห็นมี แม้ว่าหมา สักตัวเดียว

เดินสำรวจ ต่อไป ให้เรื่อยๆ
เดินเฉื่อยๆ ช้าๆ เหมือนเดินเที่ยว
เพราะต้องคอย ระวัง มารปราดเปรียว
เดี๋ยวโดนเคี้ยว เป็นภักษา ในธานี

อยู่ในหนอ ยอดรัก เจ้าอยู่ไหน
อยู่หนใด กันเล่า รักของพี่
ซ่อนไว้ไหน กันนะ มารวารี
วังเจ้านี้ โคตรใหญ่ หาไม่เจอ

หมดกำลัง เดินร่วม จะตามหา
มารดินหญ้า ก็โผล่มา ตอนที่เผลอ
อีกทั้งมาร ยอดชาย ด้วยนะเออ
มาด้วยเหรอ ทั้งสองคน คิดถึงจัง

แล้วคว้าดาบ จอมฟ้า พุ่งเต็มที่
หมายว่ามี บาดแผล ด้วยความคลั่ง
โจนทะยาน พุ่งเข้า เต็มพลัง
เจ้าอย่าหวัง จะได้พ้น การฆ่าฟัน

ตวัดดาบ โดนร่าง มารทั้งสอง
มารไม่ร้อง แปลกแท้ มือข้าสั่น
มารสองกลาย เป็นน้ำ ช่างงงงัน
น้ำไรกัน แข็งโคตร โอ๊ยปวดมือ

แล้วจึงใช้ พลัง แห่งเผ่ามาร
ที่เผาผลาญ อัคคี ไม่ให้เหลือ
ไฟไหม้ไฟ มารฆ่ามาร ข่าวระบือ
เพราะข้าคือ คนสามเผ่า มารเทวา

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

เห็นนางฟ้า เพลงผ้า เก็บแสงรัตน์
ครุฑากัด นาคา สิ้นแล้วนี่
และตอนนี้ ข้าก็อยู่ วังมารวารี
แต่ไม่เห็น แม้ผี มาสักครา

บริเวณ อาเขต วังแสนใหญ่
อยู่ตรงไหน หนอยอดรัก ใจของข้า
ส่งเสียงหน่อย ได้ไหม ดวงชีวา
พี่จะหา เจ้าจนพบ จึงกลับไป

วังแสนใหญ่ ห้องก็มาก ประกาศศักดิ์
โอ้ที่รัก พี่มาหา เจ้ารู้ไหม
เจ้าอยู่นี่ หรือว่า อยู่หนใด
พี่จะได้ ไปช่วย นวลอนงค์

ประกาศก้อง ร้องดัง ทั่วธานี
ออกมาซี เหล่ามาร ข้ามาตามประสงค์
ข้าหรือเจ้า ที่จะอยู่ คู่ยืนยง
พวกเจ้าจง ออกมา ซะดีๆ

ตวัดดาบ ฝ่าเสียง อันเงียบขรึม
ลมกระหึ่ม พัดผ่า ฝ่าข้านี้
เป็นวังร้าง หรือว่ามาร นั้นยังมี
ดาบข้าที่ เทพศัตรา จะฆ่าฟัน

ทันใดนั้น เหล่าอสูร ที่อารักษ์
คอยปกปัก วังมาร มานานนั้น
ก็ปรากฏ รูปกาย ออกมาพลัน
เพื่อจะดับ ชีวัน เจ้าหนุ่มที

จอมอสูร มีฤทธิ์ สุดหยั่งลึก
ข้าไม่นึก จะได้เจอ เจ้าวันนี้
คงจะเหงา สินะ หลายร้อยปี
เพิ่งจะมี อิสระ เพราะข้ามา

เข้ามาเลย สี่อสูร วังบาดาล
ถ้าอาจหาญ ก็เร่งเข้า อย่ามัวช้า
มีอะไร แค่ไหน ก็ใส่มา
เพราะว่าข้า ไม่เคยกลัว ไม่ว่าใคร

แล้วก็เร่ง พลัง ขึ้นอีกครั้ง
จะไม่ยั้ง ไมตรี ให้เจ้าได้
เพราะข้านี้ มีธุระ จะรีบไป
คงจะใช้ พลัง หมดที่มี

เกราะสีดำ แกมทอง ส่องสะกาว
วับแวววาว แสงทอง รัศมี
พร้อมทั้งดาบ เทพมาร ประหารชีวี
และข้านี้ ก็พร้อมรบ จงเร่งมา

นัยย์ตาแดง ดั่งเพลิง คอยแผดเผา
หมายจะเอา ชีวิต ทั่วทิศา
แม้จะเป็น เจ้าอสูร วังนาคา
อย่าหมายว่า เจ้าจะรอด จากฝ่ามือ

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

เจ้าหนุ่มน้อย หน้ามน คนชื่อที
บังอาจมา ท้าต่อยตี ข้าเชียวหรือ
คงคิดว่า ข้านั้น ไร้ฝีมือ
จึงได้เที่ยว ค้นรื้อ ทั้งบาดาล

มาฆ่าฟัน พวกข้า ทั้งน้อยใหญ่
ตวัดดาบ แกว่งไกว มหาศาล
ลำพองใจ ดาบนี้ เมื่อก่อนกาล
ตวัดสิ้น อันธพาล มลายไป

มารยอดชาย อยู่ระหว่าง เข้าพิธี
เรียกวารี ทั่วสมุทร คลื่นลูกใหญ่
ให้ถ่าโถม เข้าสู่ โลกกว้างไกล
หวังเพียงให้ มนุษย์ ต้องดับกัน

เจ้าทีเอ๋ย ไม่นาน เจ้าจะรู้
คนที่เจ้า เคียงคู่ จะดับขันธ์
จะม้วยมอด มรณา สิ้นชีวัน
หากเจ้านั้น ไม่ยอม ก้าวออกมา

ข้าจะให้ เวลา หนึ่งราตรี
ให้เจ้านี้ คืนกลับสู่ เวหา
จงก้าวออก จากวัง บาดาลมา
ถ้าชักช้า นางของเจ้า จะสิ้นใจ

 

หันขึ้นมอง จึงพบ เห็นนางฟ้า
นามเพลงผ้า อารักขา เจ้าหนุ่มน้อย
อยู่บนหลัง มยุเรศ ที่ล่องลอย
จึงค่อยค่อย ง้างธนู เพื่อยิงไป

บันดาลให้ น้ำในมือ เป็นน้ำแข็ง
บารมี ส่งแรง อันยิ่งใหญ่
หากผู้ใด ถูกธนู ที่ยิงไป
เทพมารนั้น ต้องสิ้นใจ วายชีวา

จึงได้เล็ง คันธนู ไปเบื้องบน
หมายปี้ป่น นางฟ้า นามเพลงผ้า
เพลงผ้านั้น ไม่ทัน จะหันมา
ถูกธนู กลางอุรา ตกลงไป

นภานั้น มยุเรศ ยังลอยอยู่
แต่ไม่รู้ นางฟ้า อยู่หนไหน
ทำได้เพียง ล่องลอย เวียนวนไป
ทำอย่างไร นางฟ้า ไม่หวนคืน

อยู่วังมาร มิได้รู้ ถึงเหตุการณ์
เรื่องใดผ่าน หารับรู้ ถึงข้าไม่
ได้ยินคำ มารยอดชาย ประกาศไป
ถ้าอยากให้ คนรักตาย ก็เข้ามา

เสียงประกาศ ดังก้อง ป้องธานี
เจ้ามารนี้ กล้าเอาสาว ข้าบังหน้า
จะให้ข้า หนีออกไป ก่อนสักครา
บินขึ้นฟ้า ทันใด และทันที

ระหว่างเหาะ อะไร มากระทบ
มาประสบ บนหน้า ของข้านี้
มองขึ้นไป นั่นโลหิต เทพเทวี
เหตุไรนี่ มันเกิด แล้วผ่านไป

เห็นยูงทอง ของเทวี นามเพลงผ้า
บินกลับฟ้า น้ำตา เจ้าร่ำไห้
มีอะไร เกิดขึ้น ช่างหนักใจ
มีเหตุไร เกิดกับ จอมเทวี

แล้วประกาศ บอกยอดชาย ให้รู้รับ
อย่าคืนกลับ วาจา ประกาศนี้
ถ้าข้าออก จากบาดาล มารธานี้
เจ้าโสภี เจ้าจะ ไว้ชีวา

งั้นข้าจะ ออกมา จากบาดาล
รอถึงกาล ก่อนเถอะ มารชั่วช้า
รอข้าก่อน เดี๋ยวข้า จะกลับมา
ขอขึ้นไป แดนเทวา ฟ้าแสนไกล

แล้วทะยาน สู่สรวง แดนสวรรค์
เมืองฟ้านั้น แสนงาม น่าหลงไหล
นี่น่ะหรือ ที่เคยมี สงครามใจ
ครั้งก่อนไง ครั้งรุ่นปู่ หลายร้อยปี

ข้ามาถึง ประตู ทางสวรรค์
เทพอารักษ์ คอยกั้น ทางข้านี้
"เจ้าเป็นใคร กันนะ บอกข้าที
ก่อนเจ้าที่ จะเข้าไป สู่แดนใน"

เทพสวรรค์ กล่าวขาน ส่งภาษา
ด้วยวาจา อ่อนโน้ม น่าหลงไหล
ข้าชื่อที เป็นมนุษย์ จากแดนไกล
แต่คงไว้ อีกสายเลือด เทพและมาร

เทพทหาร ได้ยิน ยังสะดุ้ง
ก็หมายมุ่ง คิดฆ่า เข้าประหาร
มันเป็นลูก เจ้าโรมีโอ จอมอหังการ
อย่าให้ผ่าน ประตูสู่ แดนเทวา

จงหยุดก่อน ท่านเทพ อย่าระแวง
ข้ามานี่ มิได้แฝง ความชั่วช้า
ถึงจะสู้ ท่านคงไม่ มีเวลา
ดาบของข้า คงผ่าร่าง อย่างว่องไว

งั้นขอถาม อะไร สักวจี
ยูงทองนี้ ที่ผ่าน จะไปไหน
แล้วเทวี เพลงผ้า เป็นอะไร
เหตุไฉน จึงรีบ กลับวิมาน

เทพอารักษ์ บอกข่าว น่าใจหาย
เทพเพลงผ้า เกือบตาย สิ้นสังขาร
ที่แท้เลือด ของนาง ที่พบพาน
งั้นขอผ่าน ไปเยี่ยมนาง ขอสักครา

ข้าจะไป สู่วิมาน องค์อัมรินทร์
อยู่ในถิ่น ดาวดึงส์ จอมทัพฟ้า
ข้าจะไป เยี่ยมนาง ก่อนเวลา
จอมเทวา ย้อนกลับ คืนสู่แดน

เอาไว้อ่านกันต่อว่าเทพทหารจะให้ผ่านเข้าไปสู่วิมานของอัมรินทร์หรือไม่ จะเกิดเหตุไรขึ้นโปรดติดตามต่อนะคร้าบ

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

ฝ่ายสองเทพ รักษา เฝ้าทวาร
ยังยืนกราน ไม่ให้ผ่าน อยู่อย่างนี้
เริ่มโมโห แล้วนะ อย่าให้มี
อย่าขวางที ดีกว่า จงเปิดทาง

ฝ่ายเจ้าเทพ จอมหยิ่ง ยิ่งทรนง
หมายว่าคง ชนะ ที่เข้าขวาง
ไม่คิดยอม ลดละ และปล่อยวาง
ยังมากาง ดาบอ้า คร่าชีวี

ชักจะทน ไม่ไหว แล้วนะโว้ย
เทพกวนโอ้ย วอนตาย อยู่ที่นี่
งั้นเข้ามา เลยดีกว่า อย่ารอรี
มาต่อตี ให้รู้แพ้ ชนะไป

เพราะข้ายอม เจ้าหรอก จึงไม่กล้า
ไม่คิดหา เรื่องราว ให้มันใหญ่
แต่เจ้าเทพ สองนี้ ปากกล้าไว
คิดจะใช้ กำลัง เข้าเข่นฆ่า

เจ้าหนุ่มที เร่งพลัง สุดประมาณ
ความอาจหาญ สะเทือน ทั่วแดนฟ้า
วิมานน้อย วิมานใหญ่ สั่นระอา
ประหนึ่งว่า จะพัง ครรลาลัยย์

แสงระยิบ ระยับ จากเกราะมาร
รัศมี มิปาน เทพมีได้
ตาดั่งเพลิง เผาผลาญ ให้สิ้นไป
แล้วหมายให้ สองเทพสิ้น ดิ้นชีวี

ตวัดดาบ ทีเดียว ดาบเทพหัก
ถีบกระอัก ที่ยอดอก ลงตรงที่
เงื้อดาบเทพ กะจะฆ่า ในทันที
แต่วจี ดังก้อง ร้องห้ามมา

"จงหยุดซะ อย่าให้เป็น เช่นปู่เจ้า
ที่มัวเมา กิเลส เสน่หา
บุกสวรรค์ มาตามรัก จอมกัลยา
แล้วนี่ข้า จะเปิดศึก อีกทำไม"

เสียงดังก้อง กังวาน เจ้าองค์อินทร์
ดังทั่วถิ่น แดนฟ้า อันกว้างใหญ่
ข้าจะหยุด การประหาร ปล่อยเจ้าไป
แล้วทีหลัง อย่ามาใหญ่ ต่อหน้าที

คารวะ จอมเทวา ผู้องอาจ
ผู้เก่งกาจ เป็นจอมทัพ ในแดนนี้
ขอให้ข้า ไปหานาง จอมเทวี
นางเป็นพี่ ที่คอยช่วย ทำสงคราม

นางถูกศร มารยอดชาย แทบอาสัญ
รีบเร็วพลัน องค์อินทร์ ผู้เกรงขาม
จงล่วงหน้า ไปก่อน ข้าเร่งตาม
อย่าคอยถาม ว่ามันเกิด ด้วยเหตุไร

อัมรินทร์ ฟังวาจา มารเทวา
เจ้าเพลงผ้า จอมเทวี เป็นไฉน
แล้วตอนนี้ เล่านาง เป็นอย่างไร
จงเร่งไป สารถี อย่ารอรี

ถึงวิมาน แสนงาม กลางสวนโมกข์
พฤกษ์อโศก สูงงาม ในแดนนี้
เหล่าทวยเทพ นางสวรรค์ ล้วนมากมี
ล้อมวิมาน จอมเทวี ที่ต้องภัย

ฝ่ายองค์อินทร์ ตรวจอาการ ต้องส่ายหัว
ล้วนมืดมัว ทางความคิด ช่วยได้ไม่
ฤทธิ์แห่งศร ช่างร้ายแรง ต้องทำใจ
คงต้องให้ จอมเทวี นี้วายปราน

หยุดซะเถอะ จอมเทวา อย่าเพิ่งกล่าว
ไม่ถึงคราว หรอกหนา อย่ากล่าวขาน
ข้าจะช่วย นางเอง ก่อนถึงกาล
อย่าประมาณ ว่าจะช่วย นางไม่ได้

ข้าจะใช้ พลัง มารเทวา
ช่วยรักษา ยื้อชีวิต นางเอาไว้
แล้วจะเร่ง ไปหา สมุนไพร
จะไม่ให้ นางดับดิ้น สิ้นชีวี

ข้าจะไป สู่แดนทิพย์ สุดสวรรค์
เทพเทวัญ ที่นั่น ล้วนราศี
มีได้มี มลทิน เป็นราคี
พวกเขามี สมุนไพร ผลทันตา

แล้วจึงเหาะ มุ่งไป ในแดนทิพย์
แม้ไกลลิบ ยากมี แก่การหา
เราจะต้อง ช่วยนาง ก่อนเวลา
เทพเพลงผ้า จอมเทวี  เจ้าองค์อินทร์

ฝ่ายเจ้ามาร ยอดชาย บูชาเวทย์
ให้อาเพศ ครั้งใหญ่ ให้เกิดสิ้น
เข้าทำลาย หมู่มนุษย์ ในแดนดิน
ล้างชีวิน หมู่มนุษย์ สุดเวทนา

แล้วมาอ่านต่อว่าหนุ่มน้อยมารเทวา จะไปหายาสมุนไพรได้หรือไม่ มารยอดชายจะทำอย่างไรต่อไป ตอนหน้า

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

มารยอดชาย ทำพิธี บูชาน้ำ
เช้าจนค่ำ พิธีกรรม ได้เสร็จสิ้น
คลื่นก่อเกิด จะถ่าโถม สู่ผืนดิน
มนุษย์นั้น คงดับสิ้น ดิ้นชีวา

อมรินทร์ มิอาจ จะช่วยได้
คงทำได้ เห็นเคราห์กรรม ที่เบื้องหน้า
มนุษย์นั้น มีกรรม แต่ก่อนมา
ยากจะหา วิธี แก้บาปกรรม

อมรินทร์ ทรงตรัส ให้โลกรู้
มวลมนุษย์ จะอยู่ได้ หรือไม่นั้น
ก็สุดแท้ แล้วแต่ ซึ่งบุญกรรม
มนุษย์นั้น ต้องทำ ใจเอาเอง

ณ บัดนี้น แสงอาทิตย์ ได้ดับลง
จันทร์กระจ่าง อัสดง ได้ส่องแสง
เป็นจันทร์เพ็ญ เต็มดวง ที่ร้อนแรง
คล้ายแสดง ให้โลกรู้ ความมืดมน

กลางวันหาย มีแต่ เพียงราตรี
ทั่วไพรี มนุษย์นั้น ช่างสับสน
หมู่เหล่ามาร วารีเคลื่อน กำลังคน
หมายปี้ป่น โลกมนุษย์ ให้แหลกลาญ

เจ้ากึ่งมาร กึ่งเทพ นั้นไม่อยู่
แล้วใครละ จะมาสู้ คิดอาจหาญ
หากมันมา เจอจันทร์เพ็ญ จากหมู่มาร
คงพบพาล กลับกลาย เป็นหมาไป

หากจะดับ คืนเพ็ญ ที่เป็นอยู่
ต้องต่อสู้ ประหาร ข้าให้ได้
มารยอดชาย หัวเราะ ก้องออกไป
ต่อนี้ไป มารวารี จะครองเมือง ฮ่าฮ่าฮ่า

มาถึงแดน สุดทาง ห่างสวรรค์
ช่างเงียบงัน ไร้เทพ หรือหมู่ผี
มีใครอยู่ แถวนี้ หรือไม่มี
บอกข้าที ข้ามาหา เทพสมุนไพร

แล้วก็พลัน จากที่โล่ง เปลี่ยนเป็นแดน
ช่างงามแสน งามเลิศ กว่าแห่งไหน
หอมอบอวล ด้วยหมู่ยา มากเกินไป
แล้วเป็นใคร กันหนอ บอกข้าที

"เจ้าสินะ มารเทวา ที่เขากล่าว
สืบเรื่องราว ครั้งปู่เจ้า มาตอนนี้
สามสายเลือด หมุนเวียน เปลี่ยนท่าที
เจ้าอยู่นี่ จงเป็นเทพ จะดีกว่า

เพื่อที่ว่า ยาของข้า จะดูดซับ
มันจะรับ กลิ่นไอเทพ จากตัวข้า
หากมีมาร มันจะหาย ไปลับตา
และฤทธิ์ยา จะสลาย ในบัดดล"

ได้ยินเสียง สำเนียง เทพโอสถ
ทีจึงลด เหลือแค่เทพ แห่งสิงหล
เหลือเป็นร่าง หนุ่มน้อย ชายหน้ามน
ที่ยินยล เพียงร่างเทพ สุดสง่า

แล้วบัดนั้น เทพโอสถ จึงปรากฎ
ช่างงามงด อาภรณ์ ขาวเกสา
เป็นชายแก่ สูงอายุ ดูชรา
เพียงแต่ว่า ท่านแข็งแรง กว่าผู้ใด

"ข้ารู้ว่า เจ้ามา เพราะมีเหตุ
มีอาเพศ เกิดขึ้น เจ้ารู้ไหม
หมู่มนุษย์ โดนพระเวทย์ ล้มตายไป
ยอดชายไซร้ บดบัง แสงสุริยา

หากว่าเจ้า กลับไป ในตอนนี้
ร่างเจ้าที่ ทรงพลัง กลับเป็นหมา
เจ้าเอานี่ เม็ดโอสถ หลบจันทรา
เพียงแต่ว่า มันจำกัด ใช้ไม่นาน

แล้วก้อนี่ ยาช่วย เทพเทวี
ยาตัวนี้ จะช่วย ต่อสังขาร
นางจะอยู่ คู่องค์อินทร์ ตลอดกาล
จะพบพาน ความสุข ตลอดไป

เพียงแต่ว่า เมื่อนาง ออกแดนเทพ
เมื่อได้เสพ กลิ่นมนุษย์ ที่อยู่ใกล้
ฤทธิ์ของนาง จะหมด และหายไป
เหมือนนางไซร้ เป็นมนุษย์ อาจสิ้นชีวี"

ได้ยินคำ บอกเล่า แถลงไข
ไม่เป็นไร เพียงนางรอด พอแล้วนี่
เรื่องที่เหลือ ข้าจะบอก เทพสามี
ของนางนี้ ให้ได้รู้ ดูแลกัน

แล้วจึงลา เทพโอสถ กลับวิมาน
เพียงแค่ผ่าน พ้นทวาร อย่างกับฝัน
ข้ามาถึง ถิ่นองค์อินทร์ เมื่อไหร่กัน
เอ้านี่ท่าน ป้อนยา จอมเทวี

แล้วก็บอก นางว่า อย่าไปไหน
จงอยู่ใน วิมาน สวรรค์นี้
หากนางออก จากแดน หมดฤทธี
ตัวนางมี ชีวิต อาจสิ้นไป

ข้าจะไป แล้วนะ ท่านจอมเทพ
เจ้ามารเสพ สังเวย ด้วยภัยใหญ่
มีมนุษย์ มากมาย ต้องตายไป
ข้าจะให้ มันได้ตาย ลงสักที

ก่อนจะไป เหลือบเห็น ธิดาน้อย
ที่เฝ้าคอย มองดู ตัวข้านี้
เจ้าเป็นใคร กันนะ เทพโสภี
หรือว่านี่ คือธิดา องค์อัมรา

เพราะตอนนี้ ข้าเป็น เทพบุตร
บริสุทธิ์ อาภรณ์ ชวนเสน่หา
งามกว่าใคร ในภพ ของเทวา
ขอดูหน้า เจ้าหน่อย นะคนดี

นี่น่ะหรือ ธิดา จอมเทวี
ช่างโสภี งามนัก กว่าใครนี้
จำพี่ได้ ไหมเหล่า ชื่อว่า"ที"
โอกาสมี เราคง ได้พบเจอ

พี่ขอลา ไปก่อน นะธิดา
หากวันหน้า พี่มาหา เพราะใจเพ้อ
คงได้เป็น ลูกเขย หรือเพ้อเจ้อ
องค์ท้าวเธอ อัมรินทร์ เข้าสักที

แล้วทะยาน มั่นมุ่ง พุ่งลงโลก
ช่างเศร้าโศก เสียจริง นะที่นี่
เกิดเพศภัย จากเจ้า มารวารี
ด้วยมือนี้ ของยอดชาย ที่ทำไว้

เมื่อมาถึง แดนโลก ฤทธิ์ก็หมด
ร่างก็หด เป็นหมา เป็นไปได้
แล้วทำไม จันทร์เพ็ญ ส่องอำไพ
ใครทำไว้ ช่างช้ำนัก หนักอุรา

เป็นหมาน้อย ตัวกระจ้อย ให้น้อยฤทธิ์
ไม่มีสิทธิ์ ตั้งตัว รู้ก่อนหน้า
ดาบก็หล่น ยาก็ตก ร่วงหล่นมา
เหลือเพียงข้า ตัวเปล่า สู่นที

เจ้าเพื่อนรัก อยู่ไหน กลับมาหา
จงย้อนมา หาข้า ที่อยู่นี่
ได้ยินไหม เจ้าเพื่อนยาก อย่ารอรี
ก่อนมารนี้ จะเห็น ข้ากลับมา

ดาบสวรรค์ ได้รู้ กระแสจิต
จึงตามติด ย้อนกลับ เข้ามาหา
หมาทีน้อย คาบไว้ อีกสักครา
เจ้าอย่าว่า ข้านะ สหายใจ

ขอให้เจ้า กำบัง ร่างข้าหน่อย
เพราะมารคอย จ้องเล่นงาน อย่าสงสัย
และต้องเร่ง หายา สมุนไพร
เพื่อจะให้ ข้ากลับร่าง มารเทวา

ได้แสงจันทร์ อันมืดมิด สนิทแสง
ดาบสำแดง อิทธิ ปิดกายข้า
อยู่ไหนหนอ เจ้าโอสถ ที่เป็นยา
ข้าจะหา เจ้าเจอ ที่ไหนกัน

ข้าเห็นแล้ว เพื่อนยาก อยู่ตรงหน้า
ติดสาขา ต้นไม้ อยู่ตรงนั้น
จงรีบไป อย่าได้ช้า มารรู้ทัน
จะอาสัญ ก่อนจะช่วย เจ้าน้องนาง

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

ว่ายค่อยๆ เดี๋ยวยอดชาย มันจะรู้
ถ้าเพ่งดู ลายน้ำ คงได้เห็น
สิ่งสำคัญ ตรงนี้ ก็จำเป็น
ถ้ามารเห็น คงจะจบ สิ้นชีวี

ใกล้ถึงแล้ว ล่ะหนา ต้นไม้นั้น
กิ่งอนันต์ สูงยิ่ง ในแดนนี้
ปักโคนแน่น สูงสง่า บนปฐพี
แม้วารี ทับถม ทั่วโลกา

อีกนิดหนึ่ง นะเพื่อนเอ๋ย อีกสักนิด
อิทธิฤทธิ์ มากล้น เจ้าเพื่อนข้า
เดี๋ยวถ้าได้ กินดื่ม ในตัวยา
เปลี่ยนจากหมา เป็นคน ด้วยฤทธี

อีกนิดน่ะ อีกนิด อึ๊บอีกนิด
ใกล้จะชิด แล้วนั่น ต้นพฤกษี
ใกล้จะได้ ตัวยา ที่ข้ามี
แล้วข้านี้ จะกลับร่าง คืนฉับพลัน


[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

ฉับพลันนั้น กระแสธาร กลับเวียนเชี่ยว
อีกนิดเดียว แล้วข้า ยาสวรรค์
เป็นอย่างนี้ ไปได้ อย่างไรกัน
ตัวยานั้น พลันลอยไป ไกลกว่าเคย

เหตุอันไร หรือเป็นกรรม เข้าตามซ้ำ
อกระกำ ช้ำนัก ยากจะเอ่ย
แค่เอื้อมมือ กลับห่าง ไร้กิ่งเกย
โธ่ยาเอ๋ย ลอยไปไกล หนีข้ามา

ต้องลอยคอ ตามน้ำ ที่ไหลวน
ช่างสับสัน ช้ำนัก เจ้าทีหมา
ยาที่ได้ กลับห่างไป ให้ไกลตา
ชีวิตข้า ต้องมาจบ หรืออย่างไร

ลอยคอไป อีกนิด ผ่านฝูงพราย
ที่จะหมาย จับข้า ให้จงได้
ค่อยๆผ่าน ค่อยๆว่าย เรื่อยๆไป
ระวังไว้ อย่าให้มัน ได้รู้ตัว

ลูกสมุน จอมมาร มากันเกลื่อน
สัญญาณเตือน อันตราย อยู่ไปทั่ว
ต้องว่ายน้ำ ผ่านไป เห็นแค่หัว
ที่มืดมัว ด้วยอำนาจ ดาบศัตรา

ข้าเห็นแล้ว นั่นไง ถุงยานั้น
ติดอยู่นั่น บนร่าง ของใครหว่า
ตายกันเกลื่อน เลยมนุษย์ อนิจจา
เจ้ามารบ้า ยอดชาย ใช้วารี

กระแสคลื่น พัดพา ฆ่ามนุษย์
โหดสุดๆ มารร้าย ตรงหน้านี้
ขอให้ข้า มีเวลา แม้น้อยนาที
ปลิดชีวี เจ้าด้วยดาบ ฆ่าอสุรา

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

ว่ายๆๆ นั่นไง ถุงโอสถ
จากบรรพต เขตฟ้า สุขาวดี
ท่านโอสถ ท่านให้ แก่ข้าที
แต่ตอนนี้ มันลอยล่อง ตามธารา

อีกนิดน่ะ อย่าเพิ่งเห็น นะฝูงพราย
ว่าข้าว่าย ตามกระแส ด้วยร่างหมา
อีกนิดนะ ขออีกนิด เทพศัตรา
ร่างกายา จะคืนกลับ เป็นดั่งเดิม

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

แต่เสมือน เคราะห์กรรม ไม่หมดสิ้น
เพราะพรายน้ำ ได้ยิน เสียงเห่าหอน
เสียงรำพึง ภาวนา แกมอ้อนวอน
จึงลอยล่อง ตะลอน ตามเสียงมา

จึงได้เห็น หมาน้อย อยู่ในน้ำ
คอยว่ายจ้ำ ตามถุง ที่ฝันหา
โอสถดี รสเลิศ คลายกายา
หากได้มา หมาน้อย กลายร่างคืน

พรายน้ำนั้น จึงล่องลอย เข้าไปหา
คว้าถุงยา โอสถ ไม่ขัดขืน
แล้วกลับกลาย หายร่าง ก่อนค่ำคืน
ทิ้งหมาน้อย สะอื้น ถึงถุงยา

แม้ร่างกาย มารยอดชาย ได้สูญสิ้น
แต่วิญญาณ ใช่แดดิ้น รือดับหาย
เพราะดวงใจ กักเก็บ ที่วังร้าย
ห้องด้านซ้าย ที่สอง ที่เก็บใจ

วิญญาณมาร ลอยหา มารดินหญ้า
โปรดเมตตา เสกร่าง ให้ได้ไหม
ศึกครั้งนี้ เกินกว่า จะต้านไว้
ขออภัย มารดินหญ้า ขอแก้ตัว

อะไรว้า พรายน้ำ เอาไปเฉย
อย่าคิดเลย ว่าจะหลุด หนีไปไหน
เจ้าเพื่อนเอ๋ย จงไปฆ่า ซัดออกไป
เอากลับมา ให้ได้ ทิพย์โอสถ

ยาตรงหน้า ข้าคง ไม่ยอมเลิก
ข้าจะเบิก ทางสว่าง พรายกบฏ
แม้ว่าเจ้า บินว่อน ร่อนเลี้ยวลด
ดาบสะกด กลางใจ เป็นธุลี

ทิพย์โอสถ ร่วงหล่น จากมือพราย
ดาบพุ่งหมาย เข้าแย่ง ล่ะทีนี้
โอ้เพื่อนเอ๋ย ทำดีมาก ลำบากที
เอายาดี มาให้ข้า หมาปลอดภัย

เสียงอะไร กันวะ ดังสนั่น
คลื่นก็ดัน พัดข้า อีกแล้วไหม
เสียงทะเลาะ ของเทพมาร มาแต่ไกล
เห็นยอดชาย ร่างสลาย ในบัดดล

หมาน้อยๆ ว่ายตามน้ำ ไปติดเกาะ
ต้องลัดเลาะ หาที่ ดีสักหน
แต่นี่มัน เกาะมนุษย์ ด้วยร่างคน
ที่ปี้ป่น ด้วยน้ำมือ อสุรา

หมาน้อยที กินยา ที่เพิ่งได้
ร่างหมาไซร้ คืนร่าง ที่ใฝ่หา
อิทธิฤทธิ์ คืนดั่ง มารเทวา
เอาล่ะหนา ศัตรู จะหายไป

แล้วก้อมุ่ง พุ่งตรง สงครามศึก
ไม่เคยนึก ถึงเวลา ที่เขาให้
ต้องรีบจบ ศึกนี้ ให้ไวๆ
เพื่อจะได้ ไปรับ เจ้าคนงาม

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

คืนร่างแล้ว สู่สงคราม อันโหดร้าย
แสงจันทร์คล้าย จะไม่ลด สะกดนี้
ต้องกำจัด หมายมุ่ง เอาชีวี
ยอดชายพลี วิญญาณ คงคลายพลัน

เห็นวารี เบิกทาง เป็นวิถี
โอกาสนี้ หนเดียว ใช่ไหมนั่น
ถ้าไม่ฆ่า ครานี้ คงหมดกัน
ร่างหมานั้น คงจะย้อน แลหวนมา

เร่งพลัง หมายมุ่ง เข้าวังมาร
เพื่อประหาร มารยอดชาย ให้สิ้นท่า
เจ้าจงตาย ซะเถอะ อย่ารีรา
มาให้ข้า ได้ฟันเจ้า ขอสักที

เห็นร่างมัน นอนตาย มิคลายสะกด
เดชไม่ลด เลยนั่น จอมมารนี้
ทำไมเป็น เช่นนั้นเล่า เอ่ยวจี
หรือวิญญี มันไม่สิ้น แลดับไป

พุ่งเข้าไป ในวังมาร ที่คราคร่ำ
เข้าไปยำ เหล่าอสูร ให้จงได้
ฆ่าและฆ่า ฆ่าให้สิ้น ให้สิ้นใจ
เหล้ามารร้าย คงจะหมด ตัวขวางทาง

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

อันกลอนนี้เพราะมากขอยอมรับ
เราขอจับจังหวะกลอนได้ไหม
เหมือนกลอนนี้มันเต้นในหัวใจ
เป็นจังหวะเรื่อยไปไม่หยุดเลย emo_12

เห็นครุฑา ทรงฤทธา เข้าห้ำหั่น
เข้าฆ่าฟัน มารสมุน ให้สิ้นที่
มองนภา เอ้าเพลงผ้า จอมเทวี
อย่างไรนี่ หายบาดเจ็บ แล้วหรือไร

ร้องตะโกน บอกนางฟ้า ให้ระวัง
หากพลาดพลั้ง อาจบาดเจ็บ ถึงตายได้
อิทธิฤทธิ์ ที่มี มากหรือไง
แดนโลกไซร้ พาลดเดช ให้อ่อนแอ

แล้วกระโจน ขวางกลางศึก อันดุเดือด
ตาดั่งเลือด อัคคี มองมารแพ้
ข้าจะบุก จะฆ่า ถึงดวงแด
ถ้าใครแน่ เข้ามา อย่ารีรอ

ดาบฟาดฟัน มารสิ้น เป็นมดปลวก
ทั้งกระชวก เข้าหัวใจ เป็นไงหนอ
เจอแค่นี้ พวกเจ้า คงไม่พอ
ข้าจะขอ หัวของเจ้า มารยอดชาย

ออกมาสิ เจ้ามารร้าย ทำลายมนุษย์
ให้สิ้นสุด น้ำท่วมแดน กลับจมหาย
พาเชื้อชาติ บริสุทธิ์ ให้วอดวาย
เจ้าอย่าหมาย มีชีวิต อยู่ต่อไป

ดาบเทวา ศัตราเทพ
คงได้เสพ เลือดมาร นี้หมดได้
แม้จุดหมาย ยังอยู่ ที่แสนไกล
ข้าจะไป หาเจ้า จอมกัลยา

เพลงดาบนี้ เพื่อนาง ที่รออยู่
เจ้าไม่รู้ ความเจ็บปวด ของตัวข้า
จงรีบเอา สุดดวงใจ ของข้ามา
ตัดนภา สิ้นรัก สะบัดลง

รัศมี เพลงดาบ พุ่งเข้าใส่
มารน้อยใหญ่ ขวางทาง อย่าสัยสง
ฤทธิ์เพลงดาบ รัศมี มันพุ่งตรง
ใครขวางคง สิ้นใจ ตายทันที

ตัดธานี มารวารี สิ้นไปส่วน
เหล่ามารล้วน ตะลึง ในดาบนี้
นี่แค่ฤทธิ์ ดาบข้า ครั้งแรกมี
ยังเหลือที่ ไม่ได้ใช้ อีกมากมาย

ดาบที่สอง สิ้นศึก แล้วพบรัก
จงประจักษ์ ด้วยดาบ ที่มุ่งหมาย
ตวัดดาบ รายล้อม ให้รอบกาย
รัศมี ดาบคล้าย บินเวียนวน

มารรายรอบ ร่างขาด เป็นเสี่ยง
ไม่อาจเลี่ยง ดาบนี้ ต้องปี้ป่น
รัศมี รายรอบ ยากที่ทน
มารน้อยจน มารใหญ่ ไร้กายา

ดาบที่สาม จุดประกาย ดาบสวรรค์
เข้าฟาดฟัน มารขวาง ทางตรงหน้า
เพียงหนึ่งดาบ มารสิ้น ทั่วทิศา
ประหนึ่งว่า ทัพสวรรค์ มาต่อตี

ดาบที่สี่ นาคา สำแดงเดช
เหมือนมนต์เสก เวทย์มนต์ ของนาคี
นาคมากมาย ออกมา จากดาบนี้
มุ่งไปที่ มารสมุน ที่มากมาย

แค่สี่ดาบ มารตาย ไปใช่น้อย
ยอดชายคอย ข้าก่อน อย่าหนีหาย
เดี๋ยวก็ถึง เวลา ที่เจ้าตาย
เจ้าอย่าหมาย จะหนีรอด ความโกรธา

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

ตายไปเยอะ ใช่ไหม เหล่ามารร้าย
มีอีกไหม ไม่กลัวตาย ก็เรียงหน้า
มีเท่าไหร่ ก็รีบออก บอกรีบมา
อย่าได้ช้า ตัวข้า จะฆ่าฟัน

มีอีกไหม ใครกล้า จงดาหน้า
อย่าชักช้า เสียเวลา รู้ไหมนั่น
มารยอดชาย ซุกหัวไหน ออกมาพลัน
ช่างน่าขัน มารร้าย ไม่กล้ามา

เมืองของเจ้า ก็หาย ไปครึ่งซีก
เหมือนเด็ดปีก นกแร้ง น่าหรรษา
เดี๋ยวจะเด็ด อีกปีก หากไม่มา
เอาแล้วหนา อีกดาบ จะฟาดไป

ดาบที่ห้า พญาครุฑ ทรงสุบรรณ
ดาบที่ฟัน รุนแรง ยากรับได้
เมืองอีกซีก ถูกผ่า ให้หายไป
อย่าร้องไห้ กันเลย เจ้าพวกมาร

แล้วพลันพุ่ง มุ่งไป สู่ธานี
ที่มารนี้ มุดหัว กลัวประหาร
จะตัวหัว จากตัว มาประจาน
เจ้ามารพาล ฆ่ามนุษย์ เป็นผักปลา

ด้วยอำนาจ ความโกรธ ลืมสติ
ให้อิทธิ ฝ่ายเทพ หายเกินหา
กลายเป็นมาร เต็มตัว เกินเยียวยา
หนุ่มทีข้า เป็นมาร หมดหัวใจ

รัศมี ดำมืด มาแทนที่
รัศมี สีทอง หายไปไหน
ดวงตาแดง เป็นอัคคี แดงฉานไป
ไม่ว่าใคร อย่าขวาง ทางจอมอสุรา

เทพศัตรา ที่มือ พลันแปรเปลี่ยน
ดั่งเล่มเทียน ถูกหลอม เจ้าดาบฟ้า
กลายเป็นดาบ แห่งมาร มากอิทธา
เพื่อเข่นฆ่า ผู้เข้าขวาง ทางวิถี

ไม่ว่ามิตร หรือศัตรู ที่ขวางทาง
ที่เข้าขวาง จะต้องสิ้น ด้วยดาบนี้
ถ้ากลัวตาย จงไป รีบหลีกหนี
ออกมาซี ยอดชาย เจ้าจอมมาร

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

มารดินหญ้า ให้โอกาส ครั้งสุดท้าย
หากแพ้พ่าย จงตาย ให้พ้นหน้า
แล้วตั้งจิต เสกคาถา ด้วยมนต์ตรา
คืนกายา ยอดชาย ด้วยวารี

มารยอดชาย สำนึก ในบุญคุณ
ที่เกื้อหนุน เสกร่าง สายน้ำนี้
หากพ่ายแพ้ จะขอตาย ถวายชีวี
จะยอมพลี เพื่อวังมาร ด้วยชีวา

แล้วดำดิ่ง สู่ห้วง วังบาดาล
เห็นวังมาร แหลกลาญ ในเบื้องหน้า
อมุษย์ ชื่อที บังอาจมา
ใช้วิชา ดาบฟัน เข้าโจมตี

จึงรวมตัว กับธารา อันยิ่งใหญ่
ล้อมวังไว้ ไม่ให้ ใครหลบหนี
เพ่งกระแส สู่วัง มารวารี
หาเจ้าที อมุษย์ ผู้อหังการ

เห็นร่างมาร ยอดชาย หาไรหว่า
อยู่บนฟ้า มันหา ไปที่ไหน
เฮ้ย..อยู่นี่ มองมา บนฟ้าไกล
เห็นข้าไหม ยอดชาย ร่างวารี

มีร่างน้ำ คิดว่า ชนะหรือ
มันก็คือ น้ำนั่นแหล่ะ ที่เห็นนี้
แม้รวมตัว กับสาย ธารวารี
คิดหรือนี่ ว่าข้ากลัว เจ้าเรื่อยมา

ในสำนึก แห่งมาร ในตอนนี้
จะผิดชอบ ชั่วดี ไม่ได้อยู่ตรงหน้า
ถ้าเจ้าเก่ง ทำไม ไปมองหา
เพราะว่าข้า อยู่บนฟ้า ใช่วังมาร

พิฆาตดาบ แห่งมาร สลายศึก
มารทีคึก กระหาย ใคร่ประหาร
แล้วจะตัว หัวเจ้า มาประจาน
ให้กล่าวขาน ว่ามาร เข้าฆ่ากัน

ลองสักดาบ เป็นไง มารยอดชาย
เจ้าอย่าหมาย หลบพ้น ให้หุนหัน
ใหญ่อย่างงั้น ใครฟัน ก็โดนกัน
เพราะเจ้านั้น เสกร่างเจ้า ให้ใหญ่โต



[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

มารยอดชาย ม้วนร่าง สู่นภา
สายธารา ม้วนฉุด ร่างทีไว้
ดึงลงมา สู่นที ในทันใด
กระชากดาบ ออกไป ไกลเกินตา

มารยอดชาย ให้ธารา เข้าโจมตี
เป็นวิถี ม้วนรัด ที่แขนขา
มารยอดชาย เก็บดาบ แห่งศาสตรา
แล้วปะปน สายธารา หายตัวไป

มุ่งหน้าไป สู่เบื้องลึก แห่งสมุทร
จุดสิ้นสุด ผนึกดาบ มันเอาไว้
ถึงแม้ดาบ จะได้ยิน เสียงผู้ใด
ก็มิอาจ กลับไป หานายมัน

หากผู้ใด คิดจะ เอาดาบคืน
คงต้องยื่น หนึ่งชีวิต ให้ดาบนั้น
เป็นชีวิต สตรี ผู้สำคัญ
มิฉะนั้น จะมิได้ ดาบกลับไป

ฝ่ายเจ้าที จมสู่ ห้วงธารา
อันแขนขา ก็ถูก มัดเอาไว้
แม้ว่ามัน จะมีฤทธิ์ สักเท่าไร
ก็มิอาจ ต้านไหว ซึ่งนที

ดาบคู่ใจ ของมัน ถูกสะกด
คงต้องหมด น้ำยา เพียงเท่านี้
สายน้ำเอ๋ย สายน้ำ แห่งวารี
จงพุ่งไป ปลิดชีวี ให้สิ้นใจ

ดาบสะดุด หลุดมือ แล้วจมหาย
เหมือนกับคล้าย เพื่อนตาย หาไม่เห็น
ใครมะมา เคียงสู้ เหมือนเจ้าเป็น
เป็นประเด็น สำคัญ ที่ใจมี

ร่างถูกตรึง กลางสายน้ำ ร่างจอมมาร
ที่กำลัง จ้องประหาร ข้าแล้วนี่
ร้องเท่าไหร่ เจ้าเพื่อนยาก ไม่ตอบมาสักที
หรือข้านี้ ต้องตาย สมวาจา

แรงจะดิ้น ก็หมด หมดไปสิ้น
คิดจะดิ้น แต่กาย กลับไม่กล้า
เพราะถูกตรึง แขนขา รอเวลา
มารมาฆ่า ให้สิ้น ให้สิ้นใจ

วาจามาร กล่าวไว้ เพียงเลือดสาว
เป็นกลิ่นคาว ล้างคำสาป ของมารได้
ต้องเป็นหญิง ที่รักข้า หมดหัวใจ
แม้ชีวิต ก็ให้ได้ เป็นรักพลี

ขอประกาศ ต่อโลกา ทั่วสามภพ
ใครประสบ วาจา ของข้านี้
หากสาวใด ที่ยังรัก ตัวข้ามี
อย่าได้พลี ชีวี ด้วยวาจา

ด้วยความโกรธ ครั้งสุดท้าย ที่ก่อเกิด
จึงกำเนิด เป็นพลัง ความชั่วช้า
แล้วหันมอง ขึ้นไป ในนภา
นั่นใครหว่า ลอยมา หลังไวๆ

ด้วยฤทธิ์มาร ยอดชาย ทำให้หลง
ไม่ซื่อตรง ต่อความจริง ที่เป็นได้
หากใครขวาง ทางข้า มันต้องตาย
เจ้าอย่าหมาย จะรอด มีชีวี

ด้วยมายา ที่มาร ได้สร้างขึ้น
สมองมึน เห็นเทพ เป็นมารแทนที่
จึงพุ่งไป คิดหมาย ปลิดชีวี
ให้มารนี้ ต้องตาย แทบบาทา

เหล่าฝูงครุฑ ผู้ขวางทาง ของมารไว้
ต้องสิ้นใจ ด้วยฤทธิ์ ความโกรธข้า
เห็นเป็นมาร ด้วยฤทธิ์ แห่งมายา
จึงมุ่งฆ่า ทำลาย ให้สิ้นไป

เพียงไม่นาน ฝูงครุฑา พาตายสิ้น
ร่วงลงดิน แปดเปื้อน เลือดท่วมได้
ด้วยสองมือ แม้ไร้ดาบ ที่หายไป
ก็ฆ่าได้ ด้วยมือเปล่า อำนาจมาร

เลือดเปื้อนกาย เพราะทำลาย ครุฑเทวา
เห็นเพลงผ้า เป็นมาร อยากประหาร
จะข้าเจ้า มารชั่วช้า มารอันธพาล
แล้วจะผ่าน เจ้าไป มารธานี

ขี่ปีศาจ นกยักษ์ น่าขำยิ่ง
อยู่นิ่งๆ นะเจ้านก อยู่ตรงนี้
เดี๋ยวจะจับ เจ้าเผา ด้วยอัคคี
เป็นกลิ่นที่ น่าชม สมวาจา

แล้วพุ่งไป หาเทวี หลังมยุเรศ
กะให้เสร็จ ศึกพลัน ไม่ให้ช้า
ต่อยนกเทพ ให้ตก จากนภา
แล้วคว้าคอ เทพเพลงผ้า ให้ฉับไว

เจ้ามารร้าย จงตาย ไปเสียเถิด
จงไปเกิด เป็นคนดี ในชาติใหม่
เดี๋ยวตัวข้า จะส่ง ให้เจ้าไป
สู่ภพใหม่ ศิวิไลย กว่าผ่านมา

ด้วยมายา ที่เห็น จึงกำหมัด
หมายจะซัด เทวี นามเพลงผ้า
ด้วยตัวนาง ยังอ่อน ด้วยฤทธา
ใครจะมา ช่วยนาง ให้รอดภัย

เพราะบาดแผล ด้วยลูกศร ตอนถูกยิง
มันเป็นสิ่ง ฤทธิ์เดช เจ้าให้หาย
ถึงวันนี้ คงเป็น วันเจ้าตาย
เจ้าอย่าหมาย หนีรอด จากเงื้อมมือ

มารยอดชาย หัวเราะ สิ่งที่เห็น
เจ้าทีเป็น ดั่งลูกหมา ที่ข้าถือ
เห็นมายา หลวงหลอก ที่จริงคือ
มันเป็นสื่อ ให้เข่นข้า พวกเดียวัน

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

ร่างตกลง สู่เบื้องล่าง กระทบพื้น
เหมือนว่าตื่น จากฝัน อันโหดร้าย
แล้วเจ้ามาร นั่นล่ะ เป็นหรือตาย
แล้วเทพหาย ไปไหน สิ้นสายตา

เห็นฝูงครุฑ ตายดับ อนาถดิ้น
ชีวิตสิ้น ไปแล้ว อนาถน่า
บ้างปีกขาด หัวหลุด โอ้ครุฑา
แล้วใครฆ่า เจ้าให้สิ้น ดับชีวี

ฝ่ายยอดชาย ฟังวาจา เจ้ามารน้อย
มันค่อยๆ หัวเราะ อย่างเต็มที่
นี่หรือวะ เลือดผสม มากอิทธี
ครุฑป่นปี้ ด้วยมือเจ้า เข้าฆ่าฟัน

แล้วเพลงผ้า เทวี ท้าวองค์อินทร์
ก็คืนถิ่น แดนฟ้า ไม่หวนหัน
เพราะบุตรี เธอมารับ แม่ไว้ทัน
ไม่อย่างนั้น คงจะตาย อย่างแน่นอน

มองนั่นสิ เจ้าที อหังการ์
เทพเพลงผ้า เทวี ที่สั่งสอน
เขาได้กลับ พร้อมบุตรี สู่ฟ้าอมร
ไม่สัญจร ย้อนคืน สู่แดนคน

แล้วอีกอย่าง วาจา บุตรีเอ่ย
ว่าอย่าเลย ความสัมพันธ์ นางไม่สน
นางตัดเยื่อ สิ้นใย ไร้ตัวตน
น้ำตาหล่น เพราะเจ้า จะฆ่ามารดา

เจ้าหนุ่มที ครั้นได้ คืนสติ
มารนี่สิ คงบงการ ให้เข่นฆ่า
หรือเมื่อกี้ คงเป็น มารมายา
ปิดบังตา มองถูกผิด คิดกลับกัน

ครั้นสติ กลับคืน ก็คืนร่าง
เป็นอีกอย่าง ครึ่งมาร ดั่งสิ่งฝัน
มารเทวา บินขึ้น สู่สุบรรณ
ไปสวรรค์ เพื่อพบหน้า เจ้าบุตรี

แต่ยอดชาย หาเป็น เช่นนั้นไม่
ใช้วารี จับไว้ ไม่ให้หนี
จับกระแทก กับน้ำ ท้องวารี
ทำข้านี้ แสนเจ็บ ทั้งกายา

เหมือนกระดูก ทั่วร่าง หักปี้ป่น
เจ็บเหลือทน เกินกว่า จะรักษา
หรือนี่เป็น สวรรค์ ชี้ชะตา
ให้ตัวข้า ต้องตาย จบชีวี

ก่อนข้าตาย ขอประกาศ ทั้งสามภพ
ขอหยิบยก ป่าวร้อง ด้วยเสียงนี้
ข้าไม่เคย คิดทำร้าย เทพเทวี
เพราะมารที่ บงการ ด้วยมายา

จึงกระทำ ความอุกอาจ เข้าทำร้าย
กะให้ตาย ด้วยสองมือ ของตัวข้า
ถ้าข้าผิด ขอให้ฟ้า โปรดเมตตา
ฝากวาจา ถึงนาง ฟ้าอมร




[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

เป็นเพราะเจ้า คนเดียว เจ้ามารร้าย
เจ้าอย่าหมาย จะยื้อ ชีวิตได้
แม้ร่างข้า จะสลาย สูญสิ้นไป
แต่หัวใจ ข้าจะคง อยู่วนเวียน

แม้ชีพนี้ ข้าจะสิ้น ไม่สมรัก
ก็ไม่หัก ใจหมาย หรือแปรเปลี่ยน
แม้ชีพข้า จะดับ ดั่งเปลวเทียน
ก็จะเป็น ดั่งเสี้ยน ทิ่มแทงใจ

บอกนงคราญ ที่ถูกขัง วังธานี
ว่าพี่นี้ คงจะช่วย เจ้าไม่ได้
บอกนางฟ้า ที่อยู่ บนฟ้าไกล
เจ้าอย่าให้ ความหลงผิด คิดครอบงำ

ต่อไปนี้ คงจะเจอ กันชาติหน้า
โอ้เพื่อนข้า ถูกผนึก ต้องชอกช้ำ
อย่าได้คิด ว่าข้านี้ นั้นใจดำ
แต่ข้าทำ ไรไม่ได้ เจ้าเพื่อนยา

ขอลาก่อน เพื่อนพ้อง เมืองมนุษย์
เพราะที่สุด ข้าก็โดน เจ้ามารฆ่า
ต่อไปนี้ ข้าคงหมด ซึ่งเวลา
ขอชาติหน้า ข้าจะใช้ หนี้ทดแทน


[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

มายอดชาย หัวเราะ สมน้ำหน้า
ที่เจ้ากล้า ประกาศ ถึงสวรรค์
ให้เพลงผ้า รับทราบ ข้อโรมรัน
ที่หุนหัน บุกฆ่าฟัน เหล่าครุฑา

ที่ทำไป ใช่ว่า ข้าบังคับ
จิตเจ้าดับ ใจมาร สิงสู่หา
เพราะตัวเจ้า ขาดสติ ด้วยโกรธา
ใยจึงมา ป้ายความผิด สู่หมู่มาร

ลูกผู้ชาย กล้าทำ ต้องกล้ารับ
ใยระงับ ด้วยวาจา ภาษาสาร
ใช้มุสา เป็นเครื่อง พยาบาล
หรือตอนนี้ เจ้าเป็นมาร อย่างเต็มตัว

พลันกล่าวจบ มารยอดชาย หมายขีวิต
คิดจะปลิด ชีวี กึ่งมารนี้
จึงเสกสรรค์ คันศร ด้วยวารี
ใช้นที เป็นศร ทลวงใจ

เทพเพลงผ้า ต้องศรข้า ยังเกือบสิ้น
เจ้านั้นคง เคยได้ยิน ใช่หรือไม่
ว่าแล้วพลัน เล็งคันศร ที่กลางใจ
ศรเจ้าเอ๋ย ทยานไป ปักใจมัน

ใครก็ตาม ต้องศร ต้องสูญสิ้น
ยากคืนถิ่น สู่นรก หรือสวรรค์
ศรนที พุ่งไป ปักใจมัน
มิช้าพลัน กึ่งมารเทพ ก็สิ้นใจ

อันคนดี...ฟ้าผืนนี้...ปราณีเจ้า
กายเป็นเถ้า...แต่เจ้าจง...อย่าดับสูญ
ส่งผีภูต...ขุดกระดูก...ปลุกวิญญูณ
กองเถ้าพูน...ใส่พานตั้ง...นั่งพิธี

ทั่วท้องฟ้า...ปฐพี...ราตรีหมอก
ท่านจงออกมารวมตัวกันที่นี่
ปล่อยพลัง...ปลุกผีร้าย...พรายธรณี
ชุบชีวี...เทพบุตรคนดี...ให้กลับคืน

 emo_25 emo_25 emo_25


(หนูแต่งครั้งแรก....วอนพี่ ๆ ท่านให้ช่วยสอน)
(แล้วน้องนี้..จะไม่ลืมบุญคุณตราบชั่วชีวิต)
(หากชาติหน้าพี่จริง...ข้าจะมาตอบแทนพระคุณ)

เสียงอันใด นั่นเล่า เจ้าร้องเรียก
หรือเสียงเพรียก แห่งความตาย รออยู่หน้า
นี่ข้าอยู่ หนใด ที่ข้ามา
หรือนี่ข้า ได้ตาย สิ้นชีวี

แสงสว่าง ข้างหน้า แสงไรเล่า
หรือทางเข้า สู่นรก มืดมิดนี้
หรือจะเป็น สวรรค์ ก็ตามที
คงจะมี คงได้พบ สิ่งอะไร

แล้วเดินทาง ย่ำเข้า สู่รัศมี
แสงขาวนี้ นี่หรือ คือถิ่นไหน
พอหลับตา แล้วตื่น เอ๊ะยังไง
หรือข้าไม่ ยังมิดับ มรณา

แล้วพลัง เลือดมาร ก็หดหาย
มันมลาย ตอนข้าสิ้น หมดสิท่า
ข้าเลยตื่น ฟื้นเป็น เทวดา
เทพศัตรา แห่งกองทัพ ฟ้าศิวิไล

แล้วใครล่ะ มาชุบ ชีวิตข้า
ให้กลับมา จากความตาย ที่เคยได้
แต่อย่างนั้น ข้าขอ ขอบคุณไป
ท่านผู้ใด ที่ชุบข้า ให้ฟื้นคืน

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

อันตัวข้า...เทวดา...แห่งชีวิต
ผู้ลิขิต...ดวงชะตา...แผ่นดินได้
ข้ามีฤทธิ์...สิทธิ์จะสั่ง...ฝังคนตาย
ฤาจะชุบ...ชีวิตให้...ไม่มรณา

ตัวเจ้าเป็น...คนดี...ผีพรายแจ้ง
ฤทธิ์สำแดง...เกิดอาเพศ...แจ้งเหตุมา
ไฟลุกท่วม...ธรณี...ท่วมกายา
ทั่วท้องฟ้า...สั่นสะเทือน...เจ้าเหนือคน

จึงรวบรวม...พลังลมปราณ...ให้ก่อเกิด
ก่อนวิณญาณ...เจ้าเตลิด...ลับล่องหน
ชุบชีวิต...เจ้าอีกครั้ง...กลับคืนตน
สิ้นจากคน...เป็นเทวา...ศรัตราเทพ

เทพศัตรา นามว่า ที นี้คืนล่วง
เจ้าอย่าห่วง เจ้าเทวี แห่งชีวิต
ต่อแต่นี้ ชะตาข้า ฟ้าลิขิต
อิทธิฤทธิ์ เผ่าเทพ เต็มกายา

แล้วพลันเร่ง พลัง แห่งเทวา
ทั่วทั้งฟ้า สนอง พลังข้า
เกราะสีทอง อำไพ เปล่งออกมา
รัศมี แทงตา พุ่งออกไป

เจ้ายอดชาย ข้านี้ กลับมาแล้ว
เจ้าไม่แคล้ว ต้องตาย จงจำไว้
เทพศัตรา จะฆ่า ให้สิ้นไป
เตรียมรับได้ ข้าจะไป เด็ดชีวี

แล้วหมายมุ่ง พุ่งไป สู่วังมาร
ยอดชายหาญ คุ้มครอง เมืองแห่งนี้
แม้ว่ามัน จะมีร่าง แห่งวารี
แต่ข้ามี เทพศัตรา เข้าฆ่าฟัน

จึงฉวยหยิบ ดาบเทพ จากอากาศ
แล้วก็ฟาด ออกไป ดั่งใจฝัน
รัศมี สีทอง ออกพร้อมกัน
เจ้าประหวั่น หัวใจ ทั้งกายา

รัศมี โดนน้ำ ตกผลึก
คงไม่นึก สิว่า แล้วสิหนา
เจ้าเป็นน้ำ ถ้ามันแข็ง ก็ไร้ฤทธา
ข้าจะฆ่า เจ้ามุ่ง เด็ดชีวี

แล้วมือซ้าย ฉวยหยิบ จับคันศร
เทพร้าวรอน เปลี่ยนดาบ มือขวานี้
พลันแปรเป็น ลูกธนู เจ้านาคี
แล้วน้าวที่ โก่งคันศร สุดกำลัง

เป็นนาคา เจ้าสมุทร สุดเลิศล้ำ
เข้าขย้ำ มารร้าย ที่สิ้นหวัง
ร่างข้าแข็ง เป็นผลึก น่าชิงชัง
แล้วนี่ยัง เจอนาคา จ้าววารี

ศรนาคา หมายมุ่ง เด็ดชีวิต
ที่ลิขิต โดยเจ้า แห่งมารนี้
เพียงแค่โดน จังๆ เพียงหนึ่งที
เจ้าจะมี ความตาย เป็นที่ไป

เปลี่ยนคันศร เป็นจักรแก้ว อันแรงฤทธิ์
หวังพิชิต ศัตรู ลงจนได้
แล้วขว้างจักร อันทรงฤทธิ์ ที่เกรียงไกร
ควบคู่ไว้ กับศรนาค อันอาจอง

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

มากล่าวถึง ดาบฟ้า แห่งศาตรา
ที่จมสู่ สายธารา นทีนี้
เมื่อเพื่อนเจ้า กึ่งมาร กึ่งเทพพลี
ถูกทำร้าย จบชีวี แล้วจากไป

ดาบแห่งฟ้า รับรู้ ถึงการนั้น
โอ้เพื่อนเอ๋ย วายชีวัน จากไปไหน
ต่อแต่นี้ ไม่มีเพื่อน ที่รู้ใจ
คงต้องรอ ใครใหม่ มาครอบครอง

ดาบแห่งฟ้า จึงคลาย ซึ่งอำนาจ
ดาบพิฆาต รอนายใหม่ เป็นเจ้าของ
เทพมารใด จะได้ ตีตราจอง
คงต้องลอง สัมผัส ถึงเข้าใจ

มารยอดชาย รับรู้ ถึงกาลนี้
จึงเร่งรุด ไปที่ ผนึกไว้
ดาบฟ้าเอ๋ย จงมาเป็น ดาบคู่ใจ
ข้านายใหม่ ขอสั่งเจ้า อย่ารอรี

พลันดาบฟ้า พวยพุ่ง แสงสีดำ
เวทย์มนต์ดำ อำมหิต แห่งแสงนี้
กลายดาบฟ้า เป็นดาบมาร แห่งวารี
มียอดชาย ตนนี้ เข้าครอบครอง

เห็นยอดชาย หมายดาบ ที่ผนึก
ในใจนึก จะทำได้ หรือไหมหนา
แต่ดาบข้า ที่ผลึก ด้วยมนตรา
รับรู้ว่า ข้าตาย สิ้นชีพไป

มันจึงเศร้า เมื่อนายเก่า ลาลับโลก
ดาบมันโศก ร่ำครวญ หานายใหม่
เจ้ายอดชาย จึงเร่งรุด มุ่งหน้าไป
และก็ได้ เทพศัตรา มาครอบครอง

ดาบคู่กาย กลายเป็น ดาบแห่งมาร
น่าสงสาร เสียจริง ดาบเพื่อนผอง
ข้าจะส่ง เจ้ากลับ ให้สมปอง
วิญญาณเจ้า จะลอยล่อง สู่นภา

เทพศัตรา เห็นดาบเพื่อน ในมือมาร
ช่างอาจหาญ เสียจริง อหิงสา
ไปปลดดาบ ข้าออก จากมนตรา
แล้วเอามา ครอบครอง เป็นดาบตัว

แล้วจึงเรียก ดาบเทพ อันเกรียงไกร
เขาสร้างไว้ คู่กับ ดาบเพื่อนชั่ว
รออีกหน่อย เถอะนะ ไม่ต้องกลัว
เจ้าอย่ามัว อยู่กับมาร ไร้ความดี

แล้วเร่งพุ่ง มุ่งไป หายอดชาย
เพื่อจะหมาย ทำลาย ดาบเล่มนี้
น้ำตาหลั่ง เมื่อเห็นดาบ ที่เคยมี
แต่ตอนนี้ มารร้าย มันได้มา

ตวัดดาบ เข้ารบ สยบมาร
แต่มารหาญ ให้ดาบ รับซ้ายขวา
เสียงกึกก้อง กังวาน ทั่วนภา
รับรู้ว่า เทพศัตรา เข้าโรมรัน

เทพศัตรา ร่ำไห้ น้ำตาหลั่ง
ถึงหนหลัง เคยได้รบ เคียงคู่ฝัน
แต่ตอนนี้ กับดาบเพื่อน ต้องฆ่าฟัน
น้ำตานั้น ไหลริน เป็นธารา

เจ้าเพื่อนเอ๋ย เจ้าช้ำ เหมือนข้าไหม
ข้าร่ำไห้ ไหลหลั่ง น้ำตาฟ้า
แม้แต่เจ้า ก็คงมี หยดน้ำตา
แต่ไม่ช้า ข้าจะปลด ปล่อยเจ้าไป

ฟันไม่ยั้ง รัวดาบ เข้าโจมตี
ยอดชายนี้ ก็ใช่ย่อย มันรับได้
ฟันดาบที เจ็บปวดที เจ้าหัวใจ
ทำอะไร ไม่ได้ ต่างรู้ดี

เทพศัตรา หมายมุ่ง ลองเพลงดาบ
แสงจันทร์อาบ ความคม ของดาบนี้
รับนี่ไป เพลงดาบฟ้า อสุนี
ปฐพี เลื่อนลั่น สะท้านทรวง

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

มารยอดชาย หัวเราะ เทพศัตรา
คิดหรือว่า จะทำ ร้ายข้าได้
เจ้านั้นหยิ่ง ผยอง จนเกินไป
จึงคิดใช้ นาคา ปลิดชีวี

นาคานั้น เป็นส่วนหนึ่ง ของสายน้ำ
อันน้ำแข็ง ก็คืนน้ำ ในวิถี
ข้าเป็นข้า เป็นส่วนหนึ่ง ของวารี
คิดหรือว่า แค่นี้ จะพอกัน

มารยอดชาย คลายร่าง จากผลึก
จิตสำนึก เสกคันศร ทั่วเขตขันธ์
บันดาลให้ ศรวารี เล็งใจมัน
ศรเป็นร้อย เป็นพัน ทยานไป

อันขอบเขต เทวดา แห่งชีวิต
จะลิขิต ช่วยเจ้าได้ สักแค่ไหน
ฟื้นคนตาย ได้ครั้งเดียว จงจำใจ
ถ้าเจ้าโดน ศรที่ใจ ยากหวนคืน

เห็นจักรแก้ว พุ่งผ่าน ม่านอากาศ
กัมปนาท ดังก้อง กระแสสินธุ์
ทั้งมนุษย์ เทพมาร ต่างได้ยิน
โอ้ยุพิน เจ้าจะฆ่า พี่หรือไร

ทั้งยอดชาย โก่งศร กระแสน้ำ
หมายขย้ำ เข้าหัวใจ ของข้าได้
อีกทั้งจักร ที่ทรงฤทธิ์ อิทธิไกร
ตรงมาไซร้ หมายชีวิต เทพศัตรา

จึงเบี่ยงหลบ จักรแก้ว นภัสสร
ที่งามงอน หมายพุ่ง ที่หัวข้า
ให้ยอดชาย รับมือ ดูสักครา
ข้าจะหา หัวใจ ในธานี

แล้วกลับมุ่ง หมายตรง วารีวัง
ที่ขุมขัง ดวงใจ ยอดชายนี้
ที่โดนผ่า มันสามส่วน ในวารี
อยู่ไหนนี่ หัวใจ ของจอมมาร

แล้วพินิจ จิตวิเคราะห์ หาที่ตั้ง
ด้วยใจหวัง เพียงเจอ จะเผาผลาญ
ถ้ายังช้า ขืนสู้ต่อ มิทันกาล
คงจะปาน ตัวข้า สิ้นชีวี

จิตตั้งมั่น ผ่านม่าน แห่งมนตรา
เข้าค้นหา หัวใจมาร ในวังนี้
ต้องมีแน่ สักแห่ง มันต้องมี
เพราะวิธี ฆ่ามัน มีทางเดียว

เจอแล้วนั่น ใจมาร อยู่ห้องซ้าย
ที่ขยาย ปกคลุม ด้วยธารเชี่ยว
อีกทั้งสอง องครักษ์ ยังเฝ้าเทียว
คงต้องเกี่ยว กับใจมาร วังวารี

หันไปดู กุมารี เทพองค์อินทร์
ที่คืนถิ่น แดนสงคราม มาครานี้
พร้อมจักรแก้ว ทรงฤทธิ์ และอิทธี
หมายขยี้ มารให้สิ้น หมดโลกา

แล้วพลันมุ่ง พุ่งตรง สู่ซีกซ้าย
เพื่อจะหมาย หัวใจ ดวงนั้นหนา
ฝ่าอสูร ที่เฝ้า ทวารา
ด้วยดาบข้า ปั่นศรีษะ สิ้นชีวี

ถึงประตู อันทรงฤทธิ์ ปกปิดแน่น
มีทั้งแผ่น อาคม ตรงหน้านี้
คงจะไม่ มีปัญญา ขวางข้ามี
ฟันอีกที ประตูพัง แล้วเข้าไป

เห็นหัวใจ ใส่กล่อง ผลึกแก้ว
วับวาวแวว แสงสีดำ คุ้มครองให้
ใช้ดาบฟัน กลางกล่อง แห่งหัวใจ
มารก็ได้ สิ้นชีพ หมดน้ำยา

ฝ่ายยอดชาย สู้อยู่ กับบุตรี
องค์เทวี ท้าวองค์อินทร์ นามเพลงผ้า
ต้องปวดใจ ใจแหลก บนนภา
ทั้งจักรา ปั่นเศียร จนสิ้นใจ



[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

กุมารี เห็นยอดชาย ตายต่อหน้า
อสุรา ตายดิ้น อยู่ตรงที่
จึงมองหา มารเทวา ชื่อว่าที
ออกมาซี เจ้ามารร้าย จงออกมา

เทพศัตรา ได้ฟัง น้ำคำเจ้า
ช่างปวดร้าว หัวใจ เป็นหนักหนา
ได้รอก่อน พี่จะออก หาขวัญตา
เพราะปัญหา ก่อนหน้า ยังคงมี

จึงบินขึ้น สู่ท้องฟ้า นภากาศ
ด้วยสามารถ มิเกรง จักรแก้วนี้
มีอะไร หรือเจ้า น้องคนดี
บอกพี่ที ว่าจะฆ่า พี่เรื่องไร

กุมารี ได้ฟัง น้ำคำมาร
ช่างอาจหาญ เสียจริง ลืมเสียได้
เจ้าเกือบฆ่า มารดา ให้สิ้นใจ
แล้วยังให้ ข้าลืม เรื่องผ่านมา

กุมารี ไม่รอช้า ขว้างกงจักร
ด้วยหาญหัก น้ำใจ ชายตรงหน้า
คิดจะหมาย มุ่งตรง เทพศัตรา
ให้รู้ว่า ช้ำนัก ที่ทำไป

เทพศัตรา เห็นจักรแก้ว ช่างแววตา
ทั้งอิทธา มากล้น ก็ว่าได้
เห็นเจ้าทำ พี่แสน เจ็บหัวใจ
คงหลบไป เลี่ยงหลบ เทพบุตรี

ฟังพี่ก่อน นะทรามวัย อย่าใจร้อน
พี่อ้อนวอน เจ้าสักครั้ง ฟังพี่นี้
พี่ถูกมาร ควบคุม ไม่รู้ชั่วดี
จึงโจมตี มารดาเจ้า เกือบสิ้นใจ

ฝ่ายบุตรี หาได้ฟัง เพียงวจี
ยังโจมี อย่าหนัก ลดละไม่
หมายเพียงแค่ ชายตรงหน้า ให้หายไป
แต่ฤทัย แสนเจ็บ ช้ำอุรา

เทพศัตรา หยุดหลบ เจ้าจักรี
ใช้นิ้วชี้ เรียกจักร ให้มาหา
ให้ลอยวน บนนิ้ว ด้วยฤทธา
ให้รู้ว่า จักรเจ้า พี่ควบคุม

อาวุธใด ในสามภพ ที่ทรงฤทธิ์
เพียงพี่คิด ก็สยบ ตรงหน้าคุ้ม
ให้พี่จับ พี่ใช้ และควบคุม
สองมือกุม ด้วยเดช เทพศัตรา

เทพบุตรี ยืนงงงวย ชายผู้นั้น
อะไรกัน เรื่องที่ อยู่ตรงหน้า
นั่นมันจักร อันทรงฤทธิ์ ของบิดา
ทำไมหนา เขาจับได้ ไม่เป็นไร

เทพศัตรา เอ่ยภาษา สำเนียงบอก
ทุกคำออก จากใจ โกหกไม่
ที่ขอโทษ นะเจ้า แก้วตาใจ
โอ้ทรามวัย โปรดเชื่อพี่ เถอะสักครา



[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

เห็นน้ำตา นางฟ้า ต้องหลั่งริน
กระแสสินธุ์ ธารน้ำตา นางร้องไห้
แล้วขี่หลัง ยูงทอง คืนฟ้าไกล
ด้วยหัวใจ ที่เจ็บช้ำ ด้วยน้ำตา

เห็นน้ำตา ของเจ้า พี่ก็ช้ำ
แสนระกำ รักเฝ้า เจ้านางฟ้า
ไยตัวเจ้า ไม่เห็น ในอุรา
แล้วใยพา หัวใจพี่ คืนถิ่นไกล

หมายคิดมุ่ง พุ่งตาม สู่สวรรค์
ทหารเทพ ครบครัน ขวางทางไว้
บอกให้หยุด ความคิด ติดตามไป
แล้วก็ให้ คืนถิ่น มารธานี

อย่ามาขวาง ข้าเลย เทพองครักษ์
เจ้าอย่าจัก ประลอง กับข้านี้
ถ้าเจ้าขวาง ก็จะตาย ไร้ที่ดี
จะโจมตี เจ้าด้วย เหล่าเทวา

แล้วเรียกจักร อันทรงฤทธิ์ องค์อัมรินทร์
ให้คืนถิ่น สู่มือ ด้วยฤทธิ์ข้า
ใครจะสู้ กับจักรแก้ว ก็เข้ามา
หรือไม่อย่า จงหลีกทาง เสียโดยดี

เทพอารักษ์ ไม่อาจ สู้จักรแก้ว
อันเพริดแพร้ว ด้วยเดช อันทรงศรี
เทพศัตรา ก็ส่งคืน แต่โดยดี
ให้จักรนี้ หายวับ ไปกับตา

แล้วจึงมุ่ง พุ่งตรง สู่วิมาน
ด้วยอาจหาญ มิเกรง แก่โทสา
แม้จะได้ แบกรับ เทพอาญา
เพียงเห็นหน้า เจ้าสักครั้ง เทพบุตรี



[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

พี่มาถึง หน้าวิมาน องค์อัมรินทร์
มายังถิ่น แดนฟ้า อันกว้างนี้
มาหาเจ้า ที่เฝ้ารัก เทพบุตรี
มาหาพี่ ได้ไหม ล่ะแก้วตา

ขอเพียงเจ้า ฟังคำ ที่พี่เอ่ย
พี่เฉลย ความในใจ ผ่านภาษา
ผ่านสำเนียง เรียงคำพูด เป็นวาจา
บอกเจ้าว่า พี่นั้นผิด จงอภัย

หากไม่รัก เจ้ามาก คงไม่กล้า
คงไม่มา ถึงสวรรค์ วิมานได้
หากพี่ผิด เจ้าจงออก มาไวๆ
เพื่อจะได้ ประหาร สิ้นชีวี

ด้วยวาจา เทพศัตรา ผู้รักมั่น
ไม่แปรผัน เปลี่ยนแปร หัวใจนี้
ยังรักเจ้า เฝ้ารัก เทพบุตรี
เอ่ยวจี พร้อมน้ำตา ที่หลั่งริน

ไม่เห็นเจ้า กลางสภา เหล่าเทวา
เจ้าหนีหน้า พี่หาย ไร้ที่ถิ่น
ไปอยู่ไหน นะเจ้า แม่ยุพิน
น้ำตาไหล ลงดิน หน้าสภา

ออกมาเถอะ ขอพบหน้า เจ้าสักครั้ง
พี่ยังนึก ถึงความหลัง คราพบหน้า
ถ้าเจ้าอยาก ประหารพี่ ก็จงมา
อย่ารอช้า จงเร่งมา ให้ไวๆ


[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

ยืนรำพัน อยู่หน้า เทวสภา
ไม่เห็นหน้า โฉมงาม เลยตรงนี้
เจ้าอยู่ไหน กันเล่า เจ้าคนดี
มาหาพี่ หน่อยได้ไหม เจ้าแก้วตา

พี่รอเจ้า ด้วยใจ ที่แสนช้ำ
โดนเจ้าทำ ร้ายจน พี่เจียนบ้า
ทิ้งให้พี่ สับสน ปนน้ำตา
ขอเจ้ามา บรรยาย ให้หมดไป

หากพี่ผิด พี่พร้อมรับ โทษจากเจ้า
เจ้าจะเอา ศรีษะ พี่ให้ได้
แต่จะให้ พี่นั้น ถอยออกไป
ทำไม่ได้ หรอกเจ้า เทพบุตรี

อยากจะบุก เข้าวิมาน ไปตามหา
แต่กลัวว่า เรื่องจะใหญ่ กว่าตอนนี้
ยืนเรียกเจ้า มานาน นะคนดี
แต่ไม่มี แม้เพียงเสียง ตอบกลับมา

อยากเห็นหน้า เจ้านะ เจ้าจอมขวัญ
ที่ใฝ่ฝัน ทุกราตรี ละเมอหา
ถ้าเจ้าอยาก ฆ่าพี่ จงออกมา
พี่ขอเห็น เพียงหน้า ก่อนวายปราน

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

โอ้นางฟ้า ใยเจ้า ตัวเยื่อใย
พี่หมองไหม้ ร้าวราน ในใจนี้
หากเจ้าเอ่ย วาจา สิ้นไมตรี
แล้วตัวพี่ จะทำไร ให้รักคืน

พี่รักเจ้า คราแรก ที่พบหน้า
ทั้งอุรา พี่มอบรัก มิใช่ฝืน
พร่ำรำพัน ถึงเจ้า ทุกวันคืน
แม้ยามตื่น เห็นหน้าเจ้า เป็นสุขใจ

แต่วันนี้ เจ้าตัดรัก พี่หมดสิ้น
น้ำตาริน อาบสองแก้ม พี่ร้องไห้
เทพศัตรา แห่งเมืองฟ้า ศิวิไล
กับมาได้ รอยช้ำ จากเทพบุตรี

พี่ทำผิด เรื่องไร เจ้าช่วยเอ่ย
โปรดเฉลย มาสักนิด ได้ไหมนี่
เพียงเจ้าเอ่ย มาสั้นๆ เป็นวจี
ต่อแต่นี้ จะไม่มา ถิ่นเทวา



[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

หันหลังลา แม่นางฟ้า สุดหมองเศร้า
หัวใจเรา ทรมาน แทบดับดิ้น
เพียงวาจา สั้นๆ ที่ได้ยิน
ขอคืนถิ่น มนุษย์ ด้วยโศกา

ภาพของเธอ ในวันนั้น ยังจำได้
ขอเก็บไว้ ในส่วนลึก คนึงหา
มาวันนี้ เพื่อมาฟัง เจ้ากล่าวลา
พร้อมน้ำตา แห่งความเศร้า ปวดฤดี

อยากเข้าไป ซับน้ำตา ที่หลั่งไหล
อยากเข้าไป โอบกอด นางฟ้านี้
อยากเข้าไป บอกขอโทษ เจ้าอีกที
แต่ไม่มี โอกาส ขอจากไป

จึงมุ่งหน้า สู่เมือง มนุษยโลก
ด้วยใจโศก แทบคลั่ง น้ำตาไหล
จากครานี้ พี่คง ลาจากไกล
พี่จะไม่ ไปเหยียบ แดนเทวา

ขอเจ้าลืม พี่เสีย อย่าได้คิด
แค่คนผิด ที่เจ้า นั้นอยากฆ่า
ขอสั่งเสีย เจ้าไว้ ด้วยวาจา
เทพศัตรา รอเจ้า ประหารชีวี

จะไปอยู่ เขาสุดฟ้า ไม่ไปไหน
หากเจ้าไป ด้วยความคิด จะฆ่าพี่
ก็เชิญไป จะไม่โต้ เจ้าคนดี
และพร้อมพลี ชีวิต ตลอดเวลา

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]