ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

กวีครวญ 7

เพิ่งรู้ว่าเหนื่อยแค่ไหน ยามไร้คู่
อาจกายไม่เหนื่อยรู้ แต่ใจแทบคลั่ง
เปลี่ยวเหงาร้าวฤดี ราวชีวีไร้พลัง
เพียงเรี่ยวแรง จะคิดหวัง ยังหาไม่

ในยามเช้า เคยสดชื่น กับตื่นเช้า
อายหมอกหนาว เคล้าลมหนาว เร้าฝันใฝ่
เคยยิ้มให้ ดวงตะวัน โผล่ขันฑ์ไพร
โอ้ว่าโลก ช่างสดใส  อะไรอย่างนี้

ทุกย่างก้าว ก้าวย่าง อย่างมุ่งมั่น
อุปสัค กั้กกั้น จะบั่นบี้
บ้างทุกข์ท้อ จะขอทน สักบ่นไม่มี
เพียงเธอ เพียงเท่านี้ อุ่นดีแล้วใจ

ได้ยินไหม เสียงหัวใจ มันร่ำร้อง
ดังกึกก้อง เป็นทำนอง กวีร่าย
อาจเธอมิได้ยิน เพียงฉันเพ้อฝันไป
ฉันอาจอยู่ เสี้ยวไหน ของหัวใจเธอ
          เพียงฉันรำพันถึงเธอเดียวดาย  สักนิดหนึ่งจะมีไหม หรืออาจไม่เคยมีเสมอ...
                                                     หลวงจินตกวี
                                                   8 สิงหาคม 2551

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]