ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

วันหนึ่ง...
ผมนั่งร้องไห้ใต้ต้นสน
แล้วมีใครบางคน..เดินเข้ามาใกล้ๆ
ถามด้วยเสียงเบาๆว่า.."ร้องไห้เพราะอะไร"
เป็นคำถามที่อบอุ่นใจ...ทำให้ผมต้องหันมอง
เขายิ้ม..แล้วยื่นผ้าเช็ดหน้า
แล้วบอกผมว่า.."ลูกผู้ชายใยต้องร้อง"
ทั้งที่เขาเป็นหญิง..มีเรื่องที่เศร้าหมอง
ยังไม่ร้อง...ให้ใครเห็นน้ำตา
ผมตอบ..กับคนที่ไม่รู้จัก
"คนที่ผมรัก..เขาขอร้างลา"
ความรู้สึกแน่นในอกมันปวดปร่า
จะไม่ให้เสียน้ำตาได้อย่างไร
เขาบอกว่า..."ลูกผู้ชายอ่อนไหว..อย่าอ่อนแอ"
เรื่องแย่ๆแค่นี้ก็ทนไม่ได้
แล้วต่อไปจะเป็น"ผู้นำ"ได้อย่างไร
ทำให้ผมคิดได้..."มานั่งเสียใจเพื่ออะไรกัน"
ผม..ขอบคุณเธอ..ที่ช่วยชี้นำ
คำบางคำทำให้ใจ..เลิกไหวหวั่น
เธอเป็นแค่เงาของคนที่ไม่รู้จักกัน
...แค่คำพูดง่ายๆสั้นๆ...เพียงแค่นั้น..ก็เลิกหวั่นใจ
         ....................