ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

รู้ทั้งรู้ ว่าสู้ เขาไม่ไหว
เอาสิ่งใด มาให้ ได้อย่างเขา
เธอไม่รัก ไม่รัก คนอย่างเรา
ไม่เหมือนเขา ที่เธอ เพ้อถึงกัน

เราบุญน้อย ยังด้อย วาสนา
เอาปัญญา ที่ไหน ไปแข่งขัน
เขาชนะ ขาดลอย ออกอย่างนั้น
เธอจะหัน มามอง ได้ยังไง

เรามันก็ เป็นเพียง แค่หิ่งห้อย
แสงมีน้อย ย่อมรู้ สู้ไม่ไหว
เขาเป็นดั่ง ตะวัน บนฟ้าไกล
เธอมั่นใจ ให้เขา คนสำคัญ

รู้ทั้งรู้ ว่าสู้ เขาไม่ไหว
แต่ในใจ ก็ยัง แอบเฝ้าฝัน
วันใดฟ้า ไร้แสง แห่งตะวัน
เธออาจหัน มามอง ปองฉันบ้าง

**มาจากเพลง หิ่งห้อยกับตะวัน**

เจ้าหิ่งห้อย ตัวน้อย ฤทธิ์แรงกล้า
หมายจันทรา เสน่หา ร่วมสู่สม
คิดจะหมาย ได้ไว้ ร่วมชิดชม
ร่วมภิรมย์ สมสู่ ชื่นชู้ใจ

หมายจะคิด ได้สถิต บนนภา
ร่วมจันทรา กลางเวหา กระจ่างใส
หมายจักได้ เสพสม ภิรมย์ใจ
ดาราลัย หมู่มากมาย หมายเคล้าคลอ

เฝ้าแต่ฟัน ถึงวัน อันสดใส
ทุกล่ำไป ให้หวลคิด สถิตหนอ
วันเลยผ่าน ล่วงคืนวัน ยังฝันรอ
นานเกินก่อ จนชีพสิ้น มลายชน

เวลา...วารี...ชีวี...รำพัน

 
 

ถึงยามใด ที่ไร้ แสงตะวัน
หิ่งห้อยนั้น ฉายแสง แรงเต็มที่
เปล่งประกาย ฉายแสง เป็นแสงสี
ที่ตรงนี้ ที่แสง มิได้มา

เขาเป็นดั่ง ตะวัน บนท้องฟ้า
ฉันนี้หนา ดั่งหิ่งห้อย ดูไร้ค่า
แต่วันใด ที่ตะวัน จากลับลา
ฉันนี่หนา แม้แสงน้อย จะรักเธอ



[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

ตะวันแดง สาดแสง ร้อนแรงนัก
หิ่งห้อยจัก สู้ได้ อย่างไรหนอ
คงได้แต่ จับเจ่า เฝ้าแต่รอ
ใจจดจ่อ รอตะวัน ผันลับลา

เมื่อตะวัน อ่อนแสง แรงถดถอย
หิ่งห้อยน้อย ยินดี เป็นหนักหนา
จะได้ส่ง แสงเขียว เกี้ยวแก้วตา
ปลื้มปรีดา แม้เพียง เคียงแค่คืน