|
หัวข้อ: บทกวีแห่งความรัก(ตอน...ละครน้ำเน่ากำลังจะจบ) เริ่มหัวข้อโดย: / ที่ 25 กรกฎาคม 2008, 09:40:PM /ละครน้ำเน่าที่กำลังจะจบ --- เหงาเหลือเกินครับ ละครน้ำเน่าเรื่องหนึ่งมันเล่นมานานมากแล้วครับ มันกำลังไกล้จะจบลง การเดินทางที่ยาวไกลทั้งสุขและทุกข์ทรมานมันกำลังจะสิ้นสุดลง ใครบางคนว่าชีวิตก็คือละคร ละครน้ำเน่าที่น่าเบื่อหน่าย แต่เราก็ดูมันติดมันร้องไห้กับมันหัวเราะกับมันมีความสุขกับมัน แต่วันนังมันก็จะต้องจบลง แล้วทุกอย่างก็คือความว่างเปล่า ทุกคนก็จะลืมละครเรื่องนี้ไปลืมตัวละครทุกตัวที่แสดง ลืมแม้กระทั่งตัวละครที่แสดงร่วมกัน แล้วกลายเป็นตัวละครตัวใหม่ของละครเรื่องใหม่ บทละครกำลังจะถึงตอนจบ ลาก่อนทุกๆตัวแสดงในบทละคร ขอให้ละครเรื่องใหม่ของทุกคนจงเป็นบทละครที่มีแต่ความสุข ลาก่อนสำหรับละครที่แสนเศร้าและเต็มไปด้วยน้ำตา ลาก่อนละครน้ำเน่าที่ทุกข์ทรมาณ ลาก่อนเวทีละครที่แสนรัก และสุดท้าย ลาก่อนเธอผู้เป็นตัวเอกของบทละครเรื่องนี้ ขอให้ละครเรื่องใหม่ของเธอจงเป็นละครที่สมดั่งที่ใจเธอปราถนา ขอบคุณสำหรับสิ่งดีๆที่เกิดขึ้นและที่เราเคยแบ่งปันให้กันและกัน ลาก่อนเธอผู้เป็นดั่งดวงใจ ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหนตัวละครตัวนี้จะไม่มีวันลืมเธอ จะไม่มีวันลืมแม้เศษเสี้ยวของเนื้อหารายละเอียดของบทละคร ลาก่อนละครน้ำเน่า /ลาก่อนละครน้ำเน่า --- ละครบทนี้ช่างเศร้านัก ล้วนตระหนักในดวงใจใครที่สร้าง นักแสดงร่วมกระทำร่วมจับวาง ไร้หนทางแห่งความสุขสนุกเพลิน ทุกคนล้วนร่วมกระทำร่วมสร้างก่อ ทุกคนขอสิ่งที่ฝันไม่ห่างเหิน ให้ได้เห็นที่อยากได้ที่เพลิดเพลิน ทุกคนเมินที่จะคิดสะกิดใจ ว่าละครที่เล่นนี้มีผู้สร้าง ผู้ที่วางเค้าโครงเรื่องขอบเขื่อนไว้ ให้มีทุกข์มีความสุขครุกเคร้าไป แต่ทำไมทุกคนไม่ร่วมเดินกัน ปล่อนให้เรื่องให้ราวกลายเน่าเฟะ อีเหละเขะพูดว่ากันให้หน้าขัน ว่าผู้สร้างแสนโง่เง่าโง่เขามัน เฝ้าแต่ฝันเรื่องไร้ค่าน่าอับอาย บทละครที่สรรสร้างจากความรัก ที่ฝูมฟักด้วยดวงใจไม่ห่างหาย จึงไร้ค่ามีวาจาว่าอับอาย ที่จะหมายร่วมแสดงแจงเรื่องราว ถึงเวลาตัวละครวอนให้จบ วอนให้ลบเรื่องราวต่างให้ว่างขาว วอนให้ลืมเรื่องราวต่างเนิ่นนานยาว จบเรื่องเศร้าไร้สาระขยะใจ ขอลาแล้วลาลับไปหายจากหน้า แม้วาจาคำกล่าวลามีค่าไหม บทละครที่แสนเศร้าจะจากไกล ไม่มีอะไรในกอไผ่ให้จดจำ ชีวิตดั่งน้ำค้างหาว กรรมสิ้น เวรหมด ใจหลุดพ้น - หัวข้อ: Re: บทกวีแห่งความรัก(ตอน...ละครน้ำเน่ากำลังจะจบ) เริ่มหัวข้อโดย: kradan ที่ 27 กรกฎาคม 2008, 05:55:PM พี่สิริ จะไปไหนอ่ะ
อย่าไปเลยนะ ถ้าพี่สิริไปแล้วน้องกระดานจะอ่านกลอนใครอ่ะ ถ้าพี่สิริไปแล้วน้องกระดานจะคุยกะใคร ถ้าพี่สิริไปแล้วใครจะมากวนใจพี่ดินอ่ะ emo_33 หัวข้อ: Re: บทกวีแห่งความรัก(ตอน...ละครน้ำเน่ากำลังจะจบ) เริ่มหัวข้อโดย: / ที่ 28 กรกฎาคม 2008, 07:31:AM กวี..บทกวี --- ขอฝากไว้ ในหทัย ใจกวี ต้องไม่มี ขอบเขต และเขื่อนขัน ขอให้ร้อย เรียงถ้อย จ้อยจำนรร ตามภาษา เชิงชั้น ลำนำกลอน ก็กำเนิด บทกวี อันมีค่า ไม่ต้องมา แยกศัพท์ กำกับถอน ไม่ว่ามัน จะหยาบช้า น่าบั่นทอน เหล่าทั้งผอง ล้วนเป็นถ้อย ร้อยกวี เพราะภาษา เป็นถ้อยคำ อักษรศิลป ที่ดีดดิ้น พริ้วไหว ไปไม่คงที่ เปรียบดั่งได้ เฉกเช่น เด่นกวี ในฤดี เป็นเช่นใด หมายรวมกัน ชีวิตดั่งน้ำค้างหาว กรรมสิ้น เวรหมด ใจหลุดพ้น หัวข้อ: Re: บทกวีแห่งความรัก(ตอน...ละครน้ำเน่ากำลังจะจบ) เริ่มหัวข้อโดย: nan ที่ 28 กรกฎาคม 2008, 06:42:PM เมื่อมาพบ สบตา ประสารัก
ย่อมมีผลัก หักล้าง ห่างเสมอ มิตรภาพ ระหว่างใจ นั้นให้เธอ เก็บไว้เสมอ หากเรา ไม่เจอกัน แม้ละคร เรื่องนี้ มีตอนน้อย เราต่างคอย ประครอง ถนอมไว้ แม้อาจมี ขัดเคือง อันเรื่องใด หากเปิดใจ ฉันไซร้ ก็รับฟัง หากหัวใจ ไม่ไร้ อักษรศิลป์ คำว่าลา คงไม่ ได้ยินหนอ คำว่าพราก จากกัน คงไม่รอ หากจะก่อ เริ่มใหม่ ให้พอเพียง อันความเหงา ตัวเขา ก็มีมาก เธอต่างหาก ที่บ่น เศร้าแค่ไหน เอาอย่างนี้ เรามา เพิ่มเข้าใจ หากมีไร ให้พูด กันดีดี จะเปิดใจ รับฟัง เธอเสมอ หากว่าเธอ จะไป ก็ไม่ขวาง หากว่าพอ รั้งเธอ อยู่กับทาง ฉันจะอยู่ เป็นเพื่อน ข้าง-ข้างเธอ emo_12 |